ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Ο Μαρίνος Μαρσέλος, στο πρώτο του συγγραφικό έργο του με τον τίτλο «Το ποδήλατο», καταφέρνει να εισχωρήσει βαθιά στις καρδιές των αναγνωστών και σε πολλές περιπτώσεις να τους αναγκάσει να ταυτιστούν με τον ήρωα του βιβλίου.
Άλλωστε, ο συγγραφέας αποφεύγει σε όλο το βιβλίο (εκτός από την τελευταία σελίδα) να αναφέρει το όνομα του ήρωά του και σ’ αυτό υπάρχει σίγουρα σκοπιμότητα, καθώς στη θέση του συγκεκριμένου ήρωα θα μπορούσε να βρίσκεται οποιοσδήποτε ερωτευμένος άνθρωπος. Αρκεί να άντεχε τον ίδιο έρωτα για μια ζωή…
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Μαρίνο, γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Ρίο της Πάτρας. Πώς θυμάσαι το Ρίο των παιδικών σου χρόνων και πώς το βλέπεις σήμερα;
ΜΑΡΙΝΟΣ ΜΑΡΣΕΛΟΣ: Το Ρίο των παιδικών χρόνων έχει πλέον διαφοροποιηθεί. Σε άλλους τομείς προς το καλύτερο (όπως το καταλαβαίνει ο καθένας) και σε άλλους προς το χειρότερο. Κοντεύουμε να γίνουμε σε κάποια συγκεκριμένα σημεία του χωριού, χειρότεροι κι από την Ομόνοια. Αυτοκίνητα παλιά πέρναγαν σπάνια. Βέβαια, τα παιδιά σήμερα έχουν όλα τα σχολεία στα πόδια τους και όλα τα φροντιστήρια. Εμείς είχαμε μόνο Δημοτικό σχολείο. Τα υπόλοιπα βρίσκονταν στην Πάτρα. Από την άλλη, το χωριό έχασε την ησυχία που είχε. Αυτή την εικόνα του ανεξερεύνητου τοπίου. Αυτό πια δεν υπάρχει. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε, βέβαια, και το χτίσιμο της γέφυρας που άλλαξε για πάντα την παλιά εικόνα της περιοχής.
Μ.ΓΚ.: Από τα χρόνια της εφηβείας σου, τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα;
Μ.Μ.: Θυμάμαι πιο πολύ απ’ όλα το παιχνίδι σε διάφορες μορφές: από αμπάρες, μακριά γαϊδούρα, μήλα, τσίγκανα και βέβαια ποδόσφαιρο. Όλα αυτά όμως πάντα τα έκανα αφού είχα τελειώσει με τα σχολικά μαθήματα κι αυτό γιατί ήθελα όταν βγω για να παίξω, να είμαι απερίσπαστος… να μην έχω τον νου μου πίσω στο διάβασμα. Παιχνίδι λοιπόν μέχρι τελικής πτώσεως!
Μ.ΓΚ.: Μεγαλώνοντας, σπούδασες Πολιτικές Επιστήμες-Δημόσια Διοίκηση στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Ήταν επιλογή σου ή σύμπτωση;
Μ.Μ.: Ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ή τέλος πάντων ένα από αυτά, ήταν η ενασχόληση μου με τα κοινά. Ήθελα πολύ να ασχοληθώ με αυτό το θέμα που είχε εκδηλωθεί και από τα μαθητικά χρόνια. Οι πολιτικές επιστήμες θεωρούσα ότι ήταν κάτι που θα έπρεπε να κάνω οπωσδήποτε. Βέβαια στην πορεία – και μάλιστα πολύ μικρός, φοιτητής ήμουνα – το κόμμα με διέγραψε μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς μου. Μου έδωσαν να καταλάβω ότι αυτό που είχα εγώ στο κεφάλι μου ως ενασχόληση με τα κοινά, απείχε πολύ από αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα. Τα αποτελέσματα έμελλε να φανούν σήμερα… Και με όσα βιώνει αυτή η χώρα από το 2010 και μετά.
Μ.ΓΚ.: «Αναγκάστηκες» ποτέ να απαρνηθείς κάποια όνειρα σχετικά με την καριέρα σου;
Μ.Μ.: Ναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ζωή θα το κρίνει όταν κλείσει το βιβλίο και της δικής μου ζωής. Δεν συνέχισα τις σπουδές μου στην Αμερική όπως είχα ξεκινήσει, να κάνω TOEFL, αποδοχή από πανεπιστήμια κ.λπ., κι όλο αυτό για τον τότε έρωτα της ζωής μου.
Μ.ΓΚ.: Πότε αποφάσισες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τη συγγραφή; Υπήρξε κάποια αφορμή;
Μ.Μ.: Νομίζω ότι ήταν ένα καζάνι που σιγόβραζε μέσα μου, μα δεν ήξερα πώς να εκτονωθεί. Ο περίγυρός μου δεν βοηθούσε να καταλάβω κι έπρεπε να βρω την άκρη της κλωστής, να την τυλίξω για να δω πού βγάζει και να πάρω την απόφαση της συγγραφής του πρώτου μου βιβλίου.
Μ.ΓΚ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο σου, με τίτλο «Το ποδήλατο». Ο τίτλος είναι πραγματικός ή συμβολικός;
Μ.Μ.: Το ποδήλατο, ως τίτλος του βιβλίου, έχει να κάνει μ’ ένα ποδήλατο κάποιου παιδιού στη γειτονιά που αρχικά δεν γνώριζα γιατί ήταν παραθεριστής. Πάντα ήθελα να κάνω μια βόλτα με εκείνο το ποδήλατο και ήταν αυτό το ποδήλατο και η γνωριμία μου με τον Ηλία, η αιτία που γνώρισα τη Ράνια.
Μ.ΓΚ.: Πρόκειται για αυτοβιογραφική ή βιωματική ιστορία, ή η υπόθεση αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;
Μ.Μ.: Σε ποσοστό 85%, ίσως και 90%, ό,τι αναφέρεται μέσα στο βιβλίο έχει συμβεί.
Μ.ΓΚ.: Αν και το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και η αφήγηση γίνεται από άντρα, το βιβλίο αναφέρεται συνεχώς στη Ράνια. Ποια ήταν;
Μ.Μ.: Η Ράνια είναι το ξεχωριστό κορίτσι που από μικρή ηλικία κλέβει την καρδιά του πρωταγωνιστή που βιώνει την απόρριψη αρχικά, μα στην πορεία την κατακτά, για να χωρίσουν πάλι μετά από χρόνια, όχι όμως σαν εχθροί, όπως αρχικά φαίνεται. Η ζωή είχε άλλα σχέδια φυλαγμένα γι΄ αυτούς… και ήσαν όλα δύσκολα.
Μ.ΓΚ.: Για πάνω από 30 χρόνια, ο ήρωάς σου είναι «βουτηγμένος» στο συναίσθημά του για τη Ράνια. Τι ήταν αυτό που δεν τον άφηνε να απεγκλωβιστεί από αυτό το συναίσθημα, δεδομένου ότι δεν συνυπήρχαν ως ζευγάρι όλα αυτά τα χρόνια;
Μ.Μ.: Αυτό νομίζω απαντιέται, στο μέτρο που μπορεί να απαντηθεί βέβαια μόλις ο αναγνώστης τελειώσει το βιβλίο και έχει την πλήρη εικόνα της κατάστασης. Αν όμως θα έπρεπε να πω κάτι και χωρίς να σημαίνει ότι είναι και σίγουρα έτσι, είναι το γεγονός ότι αυτή η κοπέλα συνδύαζε ομορφιά, καλοσύνη, ευγένεια, μυαλό ξυράφι και μια μυρωδιά που ταρακούναγε το «μέσα» του πρωταγωνιστή. Μπορεί τελικά ο έρωτας να είναι πέρα απ’ όλα τα άλλα, οσμές, μια χημική αντίδραση που γεννιέται μέσα στο κεφάλι, έτσι, από το πουθενά και που σε κάνει να χάνεις τα λογικά σου.
Μ.ΓΚ.: «Κάτι πάντως που σίγουρα υπήρχε μέσα μου ήταν ένα συναίσθημα προστασίας που ήθελα να της προσφέρω ό,τι κι αν συνέβαινε, με όποιον κι αν ήταν, οποιαδήποτε στιγμή», αναφέρει ο ήρωάς σου. Γιατί πίστευε ότι η Ράνια είχε ανάγκη προστασίας;
Μ.Μ.: Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη σιγουριά του πρωταγωνιστή ότι κάποια στιγμή θα την κερδίσει και έπρεπε να της έχει αποδείξει ότι μπορεί να στηριχτεί πάνω του κι όσο κι αν η ίδια δείχνει τόσο ανεξάρτητη κι ελεύθερη, είναι σίγουρο πως κι αυτή ήθελε να νιώθει προστατευμένη σε στιγμές που ένιωθε εκτεθειμένη, ευάλωτη, αδύναμη, ανθρώπινη…
Μ.ΓΚ.: Γράφεις σε ένα σημείο «Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας εκτός απ’ όλα τ’ άλλα, είναι οσμές, μυρωδιές, μια χημεία…». Αυτό αφορά το σώμα. Όσον αφορά στο συναίσθημα τι πιστεύεις ότι είναι ο έρωτας;
Μ.Μ.: Αν μπορούσα να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα μέσα σε δυο γραμμές ή και σε δυο χιλιάδες γραμμές ακόμα, θα ένιωθα σπουδαίος. Τέτοια απάντηση μάλλον δεν την κατέχω. «Του καθενός μας η καρδιά άλλα τραγούδια λέει κρυφά». Άλλα λέω εγώ, άλλα εσύ, και το μυστήριο παραμένει -και τελικά νομίζω πως καλά κάνει και παραμένει. Ας μην το μάθουμε και ποτέ! Ας βασανιζόμαστε για να το βρούμε μέρες, μήνες, χρόνια… μα, μήπως τελικά αυτό είναι ο έρωτας; Ποιος να το ξέρει; Ποιος να το πει;
Μ.ΓΚ.: «Να βεβαιωθώ ότι τα έκαψα όλα, ότι τα έκαψα καλά, ότι έκαψα καλά τα όνειρά μου μια για πάντα», σκέφτεται ο ήρωάς σου. Τι είδους εξάρτηση είχε από τη Ράνια;
Μ.Μ.: Ήταν όλη του η ζωή. Αν αυτό απαντά την ερώτησή σου. Όλη του η ζωή.
Μ.ΓΚ.: «Ήμουν άλλη μια φορά εκτεθειμένος στις ορέξεις της», αναφέρεις για τον ήρωά σου. Τι αισθήματα ήθελες να δείξεις στο βιβλίο σου ότι τρέφει η Ράνια απέναντί του;
Μ.Μ.: Δεν θέλω να δείξω αυτό. Δεν θέλω να δείξω πώς ένιωθε αυτή. Η κατάθεση ψυχής γίνεται κυρίως από την πλευρά του πρωταγωνιστή.
Μ.ΓΚ.: «Φοβάσαι ν’ αγαπηθείς…», απευθύνει στη Ράνια. Τι ήθελες να περάσεις στο αναγνωστικό κοινό για τη Ράνια;
Μ.Μ.: Δεν ξέρω αν ήθελα να περάσω κάτι στο κοινό μόνο από αυτή τη φράση. Αν περνάει κάτι στο κοινό, περνάει συνολικά μέσα απ’ όλο το βιβλίο. Για να το απαντήσω όμως πιο αναλυτικά, νομίζω ότι παραπέμπει σε παιδική ηλικία και έχει να κάνει με αυτό που βιώσαμε μέσα στο σπίτι μας. Τότε που εισπράττουμε την πρώτη αγάπη.
Μ.ΓΚ.: Πουθενά στο βιβλίο (εκτός από μία φορά στην τελευταία σελίδα) δεν αναφέρεται το όνομα του ήρωά σου. Γιατί το απέφυγες; Τι ήθελες να προκαλέσεις στους αναγνώστες σου;
Μ.Μ.: Ας το κρίνει ο αναγνώστης.
Μ.ΓΚ.: Αφού σε ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μία αγαπημένη σου φράση μέσα από το βιβλίο.
Μ.Μ.: Δεν είναι μια, είναι πολλές. Παίρνω όμως μια από την αρχή:
«Στα μάτια τα δικά μου παρ’ όλο που την έβλεπα συχνά και μπορούσα να διακρίνω τα σημάδια του χρόνου επάνω της, εξακολουθούσε να είναι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου και – γνωρίζοντας πια και αυτά που είχαν μεσολαβήσει – η πιο καλή, η πιο ευγενική, η πιο καθαρή ψυχή που γνώρισα ποτέ. Κι αν ακούγονται τώρα λίγο υπερβολικά, είναι σίγουρο πως είναι πολύ κοντά στην αλήθεια όλα αυτά»…
* Το βιβλίο «Το ποδήλατο» του Μαρίνου Μαρσέλου, κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Ανάτυπο.
Βιογραφικό
Ο Μαρίνος Μαρσέλος γεννήθηκε στο Ρίο της Πάτρας τον Μάη του 1959. Πρωτοπήγε σχολείο στο Δημοτικό σχολείο Ρίου και αργότερα στο Α Γυμνάσιο-Λύκειο Αρρένων Πάτρας στο Πυροσβεστείο. Από μικρός διακρίθηκε στο μάθημα της έκθεσης όπου κέρδισε σχολικούς διαγωνισμούς. Αργότερα σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες – Δημόσια Διοίκηση – στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών από το 1977 μέχρι το 1982 που αποφοίτησε. Είναι κάτοχος πτυχίου Michigan Proficiency in English και δίδαξε αγγλικά για κάποια χρόνια. Ασχολήθηκε με τη διαφήμιση για περίπου είκοσι χρόνια. «Το ποδήλατο» είναι το πρώτο συγγραφικό έργο του.