ΠΑΝΟΣ ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗΣΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΠΑΝΟ ΜΥΡΜΙΓΓΙΔΗ
Έχει σουρουπώσει. Κάθομαι στην ταράτσα και κοιτάζω ό,τι έχει απομείνει στον ουρανό.
Απ’ τον δρόμο ακούγεται μια γνωστή μελωδία. Από ένα βιολί. Η ίδια μελωδία μιας ιστορίας που μου είχαν διηγηθεί…
“Απλώθηκε ένα θολό βράδυ, που τα όνειρα έμοιαζαν νεκρά. Το φως θύμιζε τρεμάμενη σπίθα. Ήταν και αυτός ο αγέρας που δεν έλεγε να σωπάσει. Όλα μάταια. Κανείς δεν μπορούσε πια να την σώσει. Η κοπέλα διάβασε για τελευταία φορά τον αγαπημένο της στίχο, «η αγάπη δεν θα γυρίσει ποτέ». Ένα δάκρυ πλημμύρισε όλα της τα όνειρα. Δεν είχε το κουράγιο πια. Στάθηκε δίπλα στο παράθυρο. Ο δρόμος ήταν άδειος. Ακόμα και εκείνος ο βιολιστής που της κρατούσε συντροφιά τα βράδια, δεν ήταν εκεί. Το κερί είχε αρχίσει να λιώνει. Η καρδιά της ριγούσε απ’ τον πόνο. Μια άχρωμη ευτυχία αρκούσε, μα βρισκόταν πολύ μακριά. ‘Η αγάπη γέρασε, μακάρι να μπορούσα να την ονειρευτώ έστω’ ψιθύρισε. Το κερί είχε σβήσει. Μέσα στο μικρό δωμάτιο είχε απομείνει μόνο το φως του φεγγαριού. Ο βιολιστής όμως ήταν και πάλι εκεί. Στην γωνία, όπως κάθε βράδυ. Έπαιζε πάλι το ίδιο τραγούδι, αλλά η κοπέλα δεν το βαριόταν ποτέ. Αποκοιμήθηκε…”
Μα ναι! Είναι αυτή η Κύρσεν! Αυτή η αλλόκοτα όμορφη Κύρσεν, που τα μάτια της λάμπουν, και εδώ δεν χρειάζεται να γίνει καμία παρομοίωση, αυτό και μόνο αρκεί. Την είχα γνωρίσει σε ένα πάρτυ. Μιλούσε και γέλαγε συνεχώς. Η ιστορία που μου διηγήθηκε, μου είπε πως ήταν η στιγμή κάποιας φίλης της. Δεν το πίστεψα. Έμαθα μετά από καιρό, ότι την απορρόφησε η σκοτεινιά του Λονδίνου και δεν την ξανάδα ποτέ.
Δεν θέλω όμως να θυμάμαι άλλο αυτή την Κύρσεν. Θέλω να θυμάμαι μόνο την ιστορία που μου είχε πει κάποτε. Με αυτή την κοπέλα που ήταν μόνη της, και έγραφε στίχους, κάτω απ’ το φως ενός κεριού, και την λέγαν… ποιος ξέρει, ίσως… Κύρσεν_“η αγάπη δεν θα γυρίσει ποτέ”.