ΟΙ ΠΙΚΡΕΣ ΤΗΣ ΑΠΑΤΗΣ

Κάποτε, υπήρχε μία ψυχή
Που ζούσε στο σκοτάδι,
Αγρίευε
Σαν έπεφτε για ύπνο
Κάθε βράδυ…

Οι σκέψεις της
Ήταν πολλές,
Πόναγε η καρδιά της…
Τα όργανα
Δεν άντεξαν τις
Πίκρες της απάτης!

Το σώμα της
Δεν άκουγε
Και πώς να ηρεμήσει;
Το σκότος της
Την κάλυψε,
Το φώς
Έχει πια σβήσει…

Πολλοί είπαν πως έπρεπε
Να βρει τον άνθρωπο της,
Γιατί σε λίγο θα έβριΖε
Εχθρό τον εαυτό της…

Κλείστηκε μέσα στις σιωπές
Απ’ τα βιώματά της,
Μα τώρα το αντίθετο
Δείχνουν τα βήματά της…

Έμεινε μόνη της καιρό,
Παρότι είχε ανθρώπους,
Έβγαινε κι έκανε σχέσεις
Με διαφόρους…

Μα αυτό που όλοι δίνανε
Δεν είχε καν ουσία,
Απλώς την οδηγούσανε σε
Άλλη δυστυχία…

Ζουν στην επιφάνεια,
Ψιθύριζαν τα χείλια,
Το θάρρος πλέον ξέφτισε
Κι έμεινε η δειλία…

Δεν ξέρω τι απέγινε,
Δεν ξέρω πώς περνάει,
Αυτό που ξέρω
Είναι πως
Φοβάται να πονάει…

Γιατί είναι ευάλωτη,
Ευαίσθητη στις λύπες,
Παρατηρεί και σέβεται,
Ό,τι κι αν της είπες…

Ήτανε πάντοτε εκεί,
Όποτε την ζητούσαν,
Μα όταν τους ήθελε κι αυτή,
Κρυφά την συζητούσαν.

Έλεγε
Πως η ψυχή
Μοιάζει με το λουλούδι.
Φροντίδα, αγάπη, συντροφιά
Κι ένα γλυκό τραγούδι…

Αυτό που όταν κοιμότανε,
Ήλπιζε να της πούνε,
Κι όσα κράταγε κρυφά,
Αμέσως να τις βγούνε…

Στο κρύο που την έτρεμε
Δεν ήθελε κουβέρτα,
Μονάχα μία αγκαλιά
Κι αληθινή κουβέντα…

Δεν ήταν για τα ψεύτικα,
Δεν ταίριαζαν σε εκείνη,
Μα τώρα,
Μου είναι άγνωστο
Τι έχει απογίνει….