JOHN DOEΑΠΟ ΤΟΝ JOHN DOE
Η επιτροπή της Μπιενάλε του Πεκίνου, επέλεξε από 120 χώρες τους καλλιτέχνες εκείνους που παρουσίασαν τα έργα τους σ’ αυτή τη μεγάλη διοργάνωση, καλύπτοντας την όλη δαπάνη. Ο εικαστικός Σπύρος Στεργίου ήταν ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες και αυτό τιμά τον ίδιο αλλά και όλους τους Έλληνες. Η διάρκεια της έκθεσης ήταν από 24 Σεπτεμβρίου έως 15 Οκτωβρίου 2017.
Κατά την εναρκτήρια τελετή, ο Σπύρος Στεργίου ήταν ένας από τους ομιλητές και είχε την ευκαιρία να μιλήσει στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας «για την Ελλάδα που εκτιμούν πολύ και για τις κοινές αρετές των προγόνων μας, που τυχαίνει να είναι γνωστές και ισοδύναμες, που τις έχουν ανάγκη οι λαοί σήμερα όσο ποτέ και πως έχουν υποχρέωση να μιλήσουν για αυτές, μέσα από ένα νέο εσωτερικό όμως πολιτιστικό κώδικα, που θα παράγει κατανόηση και ανθρωπιά».
Στη συνέχεια, ο Σπύρος Στεργίου μας παρέθεσε κάποιες σημαντικές πληροφορίες που αφορούν στην έκθεση και στις σκέψεις του πάνω στο έργο του.
Το θέμα της 7ης Μπιενάλε του Πεκίνου ήταν ο «Δρόμος του μεταξιού και οι πολιτισμοί του κόσμου». Ο Δρόμος του Μεταξιού δεν είναι μόνο μια οικονομική και εμπορική διαδρομή, αλλά και ένας τρόπος πολιτιστικών ανταλλαγών, που αποσκοπούσε στην προώθηση του πνεύματος του Μεταξιού, στην αμοιβαία μάθηση των παγκόσμιων πολιτισμών, στην ανταλλαγή και ενσωμάτωση των σύγχρονων πολιτισμών Ανατολής-Δύσης και στην υλοποίηση-κοινό όνειρο της παγκόσμιας ειρηνικής ανάπτυξης. Η επιλογή των καλλιτεχνών δεν περιορίστηκε από τις χώρες του Δρόμου του Μεταξιού, αλλά συμπεριέλαβε καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, διότι το πνεύμα του Δρόμου του Μεταξιού έχει κοινές πνευματικές αξίες της ανθρωπότητας.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΡΓΟ
ΧΩΡΟΙ
Όλα τα έργα της ενότητας βασίζονται πάνω σε μία πανοραμική προσέγγιση υπαρκτών χώρων, εντός των οποίων υπάρχουν κάποια αντικείμενα ή «συμβάντα». Ο χώρος δεν αντιμετωπίζεται ως μνημειακό κατάλοιπο, αλλά ως ζωντανή παρουσία με μια βιωματική διάσταση, ενώ η ανθρώπινη παρουσία δηλώνεται μόνον έμμεσα. Η οπτική απόδοση είναι πιστή και αρκετά ρεαλιστική, αλλά ο χειρισμός της προοπτικής με χαμηλό σημείο όρασης, τείνει να καταργήσει το βάθος μεγαλοποιώντας τις διαστάσεις των κτιρίων. Η εικαστική επεξεργασία βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες της παραστατικής ζωγραφικής, σε συνδυασμό με τις δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας. Η τεχνική δίνει έμφαση στο ανάγλυφο της επιφάνειας και στην τρίτη διάσταση, παρόλο που πρόκειται βασικά για επιτοίχια έργα. Υπάρχουν αντικείμενα ή τμήματα αντικειμένων κολλημένα ή ενσωματωμένα στο αρχικό υλικό, το οποίο είναι ρευστό, με χρώματα σκόνες, ακρυλικά και κόλλες. Οι εικόνες δεν αποβλέπουν στην ορθολογιστική γνώση μιας πραγματικότητας, αλλά στη δημιουργία μιας οραματικής ατμόσφαιρας και ενός διαλόγου μεταξύ του πραγματικού και του συμβολικού, του εξωτερικού και του εσωτερικού κόσμου.
Καρέκλα:
Τα χρησιμοποιημένα αντικείμενα καθημερινής χρήσης όπως οι καρέκλες, φέρουν τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας, παραπέμπουν σε μνήμες και μοιάζουν σαν να αφηγούνται μια ιστορία που διαδραματίστηκε κατά το παρελθόν μέσα στο χώρο. Η κατασκευαστική χρήση του ξύλου, η όλη σύνθεση, η διάταξη των μορφών και η επιλογή των χρωμάτων υποδηλώνουν μια «τραγική» αντίληψη της ιστορίας και της ύπαρξης, ενισχύοντας τη συγκινησιακή φόρτιση που χαρακτηρίζει την αφήγηση.
Περιστέρι:
Το έργο είναι μια αναζήτηση των ορίων μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, του κλειστού και του ανοιχτού, που άλλες φορές είναι κοφτά και ξεκάθαρα και άλλες φορές είναι λεπτά και δυσδιάκριτα. Ο κλειστός ορίζοντας που παραπέμπει σε ανθρώπινες επεμβάσεις στο χώρο, δηλώνει την τραγικότητα της ανελευθερίας. Το ίδιο το περιστέρι, ανάγλυφο σαν ζωντανό, θα μπορούσε να συμβολίζει την αναζήτηση του ανοιχτού ορίζοντα της ελευθερίας.
Καθρέφτης:
Ο καθρέφτης, ως αντικείμενο ανθρώπινης χρήσης, μπορεί να γίνει επίσης εργαλείο αυτογνωσίας, να αποδείξει την ύπαρξή μας μέσα στο χώρο και το χρόνο και να προβάλει τη μοναξιά μας. Η αίσθηση του καθρέφτη διαχέεται σε όλο τον πίνακα, καθώς το χρώμα χάνει την αντικειμενική σημασία του, διαλύεται στις πλέον ευαίσθητες αποχρώσεις του θερμού και του ψυχρού, του σβησμένου και του φωτεινού, και γίνεται αφηρημένο μέσο «ψυχικής» έκφρασης και ερμηνείας του χώρου.
Συρτάρι:
Η παρουσία συγκεκριμένων αντικειμένων όπως το συρτάρι, υπάρχει για να βοηθήσει στην αλληγορική, συμβολική ή άλλοτε παραπεμπτική σημασία του θέματος, ώστε να απελευθερωθεί η πνευματική ουσία από το αντικείμενο. Τα τρισδιάστατα αντικείμενα και η ζωγραφική συνδέονται, λειτουργούν παράλληλα και αλληλοσυμπληρώνονται. Κάθε ένα, όμως, διατηρεί την αυτονομία του. Ο χώρος με το συρτάρι φαίνεται ήδη βυθισμένος στο παρελθόν και έχει ήδη υποστεί τη φθορά από τη μοιραία ροή του χρόνου.
Σκύλος:
Ο χώρος είναι οργανωμένος με λογικό τρόπο, αλλά η αφήγηση δεν απευθύνεται μόνο στις αισθήσεις του θεατή. Απώτερος στόχος είναι η διέγερση της σκέψης και της συνείδησης, η συμμετοχή στον καθημερινό αγώνα ενάντια στην ψυχική φθορά. Το σκηνικό φέρει πολλά υπαινικτικά στοιχεία, σε μια προσπάθεια κατανόησης των ψυχικών μηχανισμών που διαμορφώνουν τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή, μέσα από την εξερεύνηση του υλικού και του πνευματικού περιβάλλοντος.