ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ
Τραγουδώντας το σονέτο του γλυκού παράπονου του Λόρκα,
κρατώντας το φυλακτό για τους έρωτες της ζωής,
έχω στα χέρια μου μυστικές συμφωνίες
για τις χαρές του έρωτα.
Απρόσκλητος πατά τους πόνους του εαυτού σου,
αναζητώντας τους πυλώνες του ενιαυτού.
Χίλια μυστηριακά ρόδα σκορπούν αρώματα.
Και οι τοίχοι δεν φτάνουν, ανοίγουν μεγάλες αγκαλιές,
με μυρωδιές πρωτόγνωρες που τυφλώνουν με την αχλή τους
μίζερες πραγματικότητες και ομορφαίνουν τις αμφιβολίες,
τις στέλνουν σε ένα μέλλον που δεν θα δούμε, που δεν θα ζήσουμε.
Ας μεταγγίσουμε στο παρελθόν τους αορίστους της ύπαρξης,
Του εάν, του όποτε, του θα δούμε, του γιατί!
Ας ζήσουμε στον ενεστώτα το λόγο της ύπαρξής μας.
Μιας τρανής αλήθειας, που ξημερώνει μια αιωνιότητα δική μας.
Με αγγίγματα και στεναγμούς που στρέφουν το πρόσωπο του ήλιου σε μας,
που κάνουν την φτέρη να γέρνει σε μας.
Που κάνουν τα πουλιά να αλλάζουν το τραγούδι τους για μας ,
Που κάνουν το μπάτη να γλυκοσφυρίζει,
που ξεκουμπώνουν τα κουμπιά για μιαν ασφάλεια
του νου και της καρδιάς!
Φυσάει απόψε σιγουριά και βεβαιότητα η αγάπη,
βλέπεις το παράθυρο ν’ ανοίγει, να μπουν τα χρώματα του πρωινού,
σε μιαν διάσταση παραμυθένια, σαν την απέραντη θάλασσα,
όταν σου γνέφει φιλικά και με αγάπη
και σε καλωσορίζει στην απέραντη υγρή αγκαλιά της!
Σαν ένα γλυκοφίλημα μιας γέννησης,
σαν ένα ελαφροπάτημα μιας πουέντ, στο γυαλιστερό ξύλο μιας σκηνής.
Σαν ένας κύκνος που σηκώνει περήφανα το κεφάλι,
Σαν τους ατέλειωτους μυρωδάτους λειμώνες,
που περιμένουν με λαχτάρα το φίλημα της βροχής.
Θέλω να γίνω ένα βιβλίο χωρίς γράμματα, χωρίς τίτλους,
για να γραφτεί μια ζωή απ’ την αρχή,
σαν μια πίστη πανάρχαιη, ηρωική επίμονη
χωρίς συγκατάβαση.
Μια πίστη γεμάτη ροδοπέταλα ελπίδες.
Και τις δροσοσταλιές που στέλνουν οι άγγελοι,
σαν μήνυμα αγάπης και αποδοχής
για ένα νέο Ευαγγέλιο γραμμένο όλο με μια λέξη
που σιγοψιθυρίζουν τα κρίνα!
Αγάπη!