Η ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΑ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ

Πολλές φορές ευχήθηκα να ήμουν μινιατούρα, να στέκομαι στο έπιπλο σαν άψυχη φιγούρα

Σκόνη μονάχα πάνω μου ο χρόνος δεν θα αγγίζει, τη σάρκα αυτή που ήλπιζα πως μόνο θα ανθίζει

Χωρίς κανένα αίσθημα χωρίς καμιά πληγή, δίχως να ζω τα πάθη μου σε κάθε μία Αυγή

Καθρέφτισμα μιας ρεπλίκας κοιτάζω ένα κλώνο, φοβάμαι για το μέλλον μου, τα βράδια πελαγώνω

Με αγγίζουν και ταραζομαι δεν ξέρω να ηρεμώ, πλαγιάζω με τους στόχους μου μα και τον δισταγμό

Μεγάλωσες μου είπανε
μα πότε ήμουν παιδί;
Ωρίμασε το δέντρο μου και κάθε μου κλαδί

Μα χάνω πια τα φύλλα μου χαμένος στην παρτίδα, με νίκησαν αντίπαλοι που ούτε καν τους είδα

Πονάει να σου φέρονται σαν να ‘σαι παιχνιδάκι στα τεστ που η μοίρα έβαλε δεν μου ‘δωσαν σκονάκι

Δεν γνώριζα τη δύναμη που έχει η ψυχή, στεγνός κανείς δεν γλίτωσε σε τούτη τη βροχή

Πονάω λέω στη σκέψη μου κι εκείνη με χτυπάει υπόδουλος στο σώμα μου μα άλλο δεν τραβάει

Τα βήματα ελαττώθηκαν το ίδιο και οι ελπίδες, στο ένα καλό ο φόρος μου θα είναι οι δυστυχίες

Αυτές που πια αμέτρητες στοιχειώνουν το εγώ μου, σαν δαίμονες που έκρυψαν καλά τον εαυτό μου

Μια μινιατούρα που έσπασε απ’ την πολλή τη χρήση και τώρα πια πετάχτηκε σκουπίδι που θα σβήσει

Έτσι λοιπόν και οι άνθρωποι σαν σπάσουν σε κομμάτια, προσπάθησε και κοίταξε τι έχουν να πουν τα μάτια

Σαν δείξεις το ενδιαφέρον σου θα είσαι ικανός να ενώσεις ό,τι έσπασε και να βρεθείς στο φως…