ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ
Μέσα από τους παλμούς μιας ψυχής
τα απόβραδα της προσμονής μιας αγάπης,
ψιθυρίζω λόγια ξόρκια, λόγια αγικά.
Όνειρα ταξιδευτές της ψυχής αφουγκράζονται
τις επιθυμίες μιας ανάγκης, ατελείωτα καντηλέρια,
φως τερπνόν μιας χάρης που κοιμάται.
Τέτοια είναι η λάμψη της ελπίδας.
Ιλαρό το χάδι της αναμονής μιας αγάπης που περιμένει
στα σκοτεινά σιωπηλή.
Κάτι που έρχεται με μόχλευση των αισθημάτων,
μιας χάρης που δίνουν οι άγγελοι και ο ουρανός
αφειδώλευτα, με χάρη και χωρίς ευτέλεια!
Δεν αγκαλιάζεις το μερικό,
πιάνεις στα δυο σου χέρια τα μεστά χορτάρια,
το αληθινό στάρι της προσμονής,
τις αλήθειες ενός μυαλού που χάνεται μέσα στις ελπίδες.
Μέσα σε ωκεανούς μοναξιάς έρχεται
ένα κύμα, χαρά να λέγεται άραγε;
Απαντοχή για μιαν ελπίδα;
Παίζει παιγνίδια ο νους,
παιγνίδια μιας αμφιλύκης που
δίνει το φως μιας λαμπρής αυγής.
Τι χρώματα, τι φως, τι τραγούδια πανηγυριώτικα
αγαπούν την ζωή και με λαμπρές φωταψίες
χαίρονται τη ζωή και τα βάγια;
Τα δαφνοστέφανα αχολογούν μύριες σταγόνες δροσιάς!
Πού κρύβονται άραγε οι χαρές της βιοτής;
Θέλω ελπίδες να φυτεύουν σπονδές ευτυχίας,
θέλω χαρές να κουνούν μαντήλια
σε αέρηδες τερπνούς ανοιξιάτικους.
Θέλω αγκαλιές να γράφουν σιγίλια αγάπης.
Θέλω σημάδια δύναμης να ανοίγουν
τις κλειδαριές της μοναξιάς.
Θέλω χέρια δαφνοστεφανώμενα με ευτυχία
από αδυναμίες που γίνονται βεβαιότητες.
Θέλω ο σάλαγος από τις χαρές
να ηχεί εκκωφαντικά.
Θέλω αυτή η γη να ζει από τα αισθήματα του καλού!
Θέλω, οι άψυχες των ανθρωπων
να αχολογούν τη δόξα του Ανθρώπου.
Θέλω την καλοσύνη να είναι η μητέρα μας.
Θέλω να αγκαλιάσω τη ζωή
και να τιμήσω την ύπαρξή μου.
Είπα… και συμφώνησε η ελπίδα.