ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΟΛ ΚΟΥΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗ
Επιστρέφω
στον κόσμο των παιδιών.
Εκεί βρίσκω
την χαμένη ζωντάνια.
Λαμπερά τα βλέφαρα
και η καρδιά,
καθώς λιγοστά
το μούχρωμα πλησιάζει.
Τραγουδώ,
κι ας μην ξέρω τους στίχους˙
κλείνει η αυλαία πίσω μου.
Σιωπή που σκορπίζει
κάποιος αέρας
από ένα παράθυρο ανοιχτό.
Γκρίζος ο δρόμος,
γεμάτος βούλες,
ανθρωπάκια να τραβούν.
Μοναξιά είσαι μια λέξη.
Νοσταλγία σε ζητώ
σε απόγνωση.
Αθωότητα, η χαμένη πατρίδα.
Και μια Αλαζονεία
που με ζώνει πρωτόγνωρα.
Κόσμε των Μεγάλων Έργων,
τώρα εγώ
σου γυρνώ την πλάτη.