ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Ο Γιάννης Αποστολόπουλος μάς συστήνεται ως συγγραφέας με τη νουβέλα του «Όνειρο… Απατηλό», όμως η συγγραφική του προσπάθεια δεν έμεινε όνειρο απατηλό.
Το βιβλίο του αγαπήθηκε από τους αναγνώστες, δεδομένου ότι οι ήρωές του, Κίμωνας και Ελπινίκη, είναι οι άνθρωποι που θέλουν «να αλλάξουν και να δώσουν χαρά στη ζωή τους», όπως μας λέει ο ίδιος.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Γιάννη, γεννήθηκες στη Γερμανία, μεγάλωσες στη Ζαχάρω Ηλείας και κατοικείς στην Αθήνα. Τι σημαίνει για σένα καθένας από αυτούς του τόπους;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: Κάθε τόπος έχει τη δική σου σημασία, όπως και οι άνθρωποι που συναντάς. Το Μόναχο είναι η γενέθλια πόλη, τα πρώτα βήματα, οι πρώτες εικόνες, είναι η αρχή. Η Ζαχάρω είναι ο τόπος που μεγάλωσα και ήρθα σε επαφή με τη μαγευτική της φύση, τη θάλασσα, το δάσος και τη λίμνη του Καϊάφα αλλά και άνθρωποι που γνώρισα και με έβαλαν στον κόσμο της λογοτεχνίας. Εκεί διάβασα και τα πρώτα μου λογοτεχνικά βιβλία. Είναι ο τόπος που ουσιαστικά έδωσε την έμπνευση για την ενασχόληση τόσο με τη φωτογραφία όσο και με τη γραφή. Η Αθήνα, τόπος εργασίας αλλά και τόπος επαφής με τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Ο τόπος που οδήγησε στην εκπλήρωση του ονείρου.
Μ.Γ.: Εργάζεσαι ως λογιστής-φοροτεχνικός, ασχολείσαι με τη φωτογραφία και γράφεις βιβλία. Πώς σχετίζονται αυτές οι τρεις διαφορετικές ιδιότητες στο ίδιο πρόσωπο;
Γ.Α.: Κάθε ιδιότητα είναι ξεχωριστή. Θα μπορούσα να πω, ότι η φωτογραφία και η γραφή σχετίζονται κατά έναν μυστηριώδη τρόπο. Η φωτογραφία είναι η «φυλακή» της εικόνας, η γραφή είναι η «φυλακή» των λέξεων. Μια φωτογραφία εξιστορεί μια ιστορία˙ το ίδιο κάνει και το γραπτό κείμενο. Όπως στο κείμενο, επιλέγοντας τις κατάλληλες λέξεις δημιουργείς μια ιστορία που έχει κάτι να πει, έτσι και στη φωτογραφία μπορείς να πεις αυτό που θέλεις, επιλέγοντας τον τρόπο με τον οποίο θα φωτογραφίσεις. Το επάγγελμά μου είναι ανεξάρτητο από τις δύο άλλες δραστηριότητες και για τον περισσότερο κόσμο είναι «αντικαλλιτεχνικό». Νομίζω πως δεν έχουν και τόσο άδικο, αλλά είναι ένα επάγγελμα που σε φέρνει σε επαφή με τους ανθρώπους και με τις ιστορίες τους, και όλο και από κάποια μπορείς να εμπνευστείς.
Μ.Γ.: Τι είναι για σένα η φωτογραφία και τι η συγγραφή;
Γ.Α.: Είναι δύο δραστηριότητες που αλληλοσυμπληρώνονται, που με βοηθούν στο να εκφράσω αυτό που θέλω να πω. Πρώτα ξεκίνησα την ενασχόληση με τη φωτογραφία και μετά προέκυψε η γραφή.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου «Όνειρο… Απατηλό». Σε τι αναφέρεται;
Γ.Α.: Η νουβέλα «Όνειρο… Απατηλό» αναφέρεται στις σχέσεις. Στο πώς βιώνουν οι άνθρωποι τις σχέσεις τους, τα λάθη τους, αλλά και στο ότι πρέπει να κυνηγήσουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να καταλήξουν οριστικά στο τι θέλουν και γιατί το θέλουν έτσι ώστε να μπορέσουν να αφοσιωθούν σε αυτό και να το πετύχουν.
Μ.Γ.: Πότε ένα όνειρο θεωρείται απατηλό;
Γ.Α.: Όταν δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Μ.Γ.: Ο Κίμωνας και η Ελπινίκη είναι δύο άνθρωποι απογοητευμένοι από προηγούμενους γάμους και μοναχικοί. Τι είναι αυτό που τους έφερε κοντά;
Γ.Α.: Αυτό που τους έφερε κοντά, ήταν η δική τους θέληση να ζήσουν. Να αλλάξουν ως άνθρωποι και να δώσουν χαρά στη ζωή τους.
Μ.Γ.: Η Ελπινίκη είναι ηθοποιός και ο Κίμωνας φωτογράφος. Δεδομένου ότι ασχολείσαι με τη θεατρική φωτογραφία, η ιστορία που αφηγείσαι είναι αυτοβιογραφική ή βιωματική;
Γ.Α.: Η Ιστορία είναι μυθοπλασία. Ελπινίκη και Κίμωνας είναι κάθε γυναίκα και άντρας που αναζητεί την ευτυχία μέσα σε μια σχέση, που ερωτεύεται. Υπάρχουν στοιχεία από διάφορες ιστορίες ανθρώπων αλλά επί της ουσίας η έμπνευση ήρθε από δύο παραστάσεις. Την παράσταση «Όλα για την Ελίζα», της Μαριάννας Κυριακάκη και την παράσταση «Σκοτεινές Γλώσσες», του Άντριου Μποβέλ. Η δική μου ενασχόληση με τη θεατρική φωτογραφία με βοήθησε ώστε να κάνω την αρχή.
Μ.Γ.: Τι ρόλο παίζει η τύχη σε μια σχέση ώστε να πετύχει ή να αποτύχει;
Γ.Α.: Νομίζω τον μεγαλύτερο και τον πιο καθοριστικό.
Μ.Γ.: Όταν υπάρχει έρωτας «όλα τα υπόλοιπα μπορούμε να τα φτιάξουμε, η επικοινωνία και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις δουλεύονται», γράφεις. Πιστεύεις ότι είναι απλό να φτιαχτούν όλα τα υπόλοιπα;
Γ.Α.: Απλό τίποτα δεν είναι, αλλά ούτε και δύσκολο. Κάθε πράγμα έχει το βαθμό δυσκολίας που εμείς του δίνουμε. Σε μια σχέση, η αμοιβαιότητα των συναισθημάτων είναι βασική προϋπόθεση που με τη βοήθειά της θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε τις οποιεσδήποτε αδυναμίες. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να το θέλουμε και αυτό συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει ο έρωτας, όχι μόνο με τη μορφή που του δίνουμε σήμερα, αλλά και με την έννοια όπου εμπεριέχει την αγάπη. Μια σχέση, οποιασδήποτε μορφής, φιλική, ερωτική, χρειάζεται προσπάθεια και από τα δυο μέρη. Αν αναλογιστούμε πως όταν γεννιόμαστε δεν έχουμε καμία γνώση αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε να κατανοούμε τον κόσμο και να συσσωρεύουμε γνώσεις, τότε παρατηρούμε πως οι άνθρωποι μαθαίνουν να συμπεριφέρονται εντός ενός κοινωνικού συνόλου, εντός μιας ομάδας όπως είναι η οικογένεια, για παράδειγμα, όπως είναι μια σχέση, μια ομάδα δύο ατόμων. Και με διαρκή προσπάθεια και εκπαίδευση μπορούμε να βελτιώσουμε τις αδυναμίες μας. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να έχουμε κατανοήσει το γεγονός πως έχουμε αδυναμίες.
Μ.Γ.: Τι σου δημιούργησε την ανάγκη της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου;
Γ.Α.: Τίποτα το συγκεκριμένο. Απλά μια Κυριακή μεσημέρι ξεκίνησα να το γράφω. Στην αρχή ως άσκηση. Ήθελα να δω, εάν έπειτα από είκοσι χρόνια από τότε που είχε δημοσιευτεί το πρώτο μου διήγημα, μπορούσα να γράψω. Η επαφή μου με το θέατρο και η γνωριμία μου με τη συγγραφέα Μαριάννα Κυριακάκη, με την ηθοποιό Τζίνα Δημητροπούλου και την παράστασή τους «Όλα για την Ελίζα», μου δημιούργησε την επιθυμία να γράψω. Αδαής όπως ήμουν τότε, κατέφυγα σε μια ευκολία, η αλήθεια είναι. Η ευκολία αυτή ήταν ότι χρησιμοποίησα ένα αληθινό γεγονός για να ξεκινήσω και αυτό ήταν η φωτογράφιση της παράστασης. Αφού το ξεκίνησα, άρχισε να διαμορφώνεται η ιστορία η οποία είναι μυθοπλασία. Στην αρχή δεν είχα πρόθεση να το εκδώσω. Το έγραφα απλά για μένα, για να δω τι μπορώ να κάνω. Αφού ολοκληρώθηκε και υπήρξαν θετικές αντιδράσεις, πήρα την απόφαση, χωρίς να το πολυσκεφτώ, να το τολμήσω. Το ταξίδι έχει ξεκινήσει. Πρώτος σταθμός το «Όνειρο… Απατηλό». Στον επόμενο σταθμό θα είναι κάτι άλλο… ποιος μπορεί να ξέρει τι ακριβώς.
Μ.Γ.: Αφού σε ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με μια αγαπημένη σου φράση μέσα από το βιβλίο.
Γ.Α.: Σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία σας! Η αγαπημένη μου φράση είναι: «Η αρχή για το ταξίδι έγινε, ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό, δεν ξέρεις ποτέ εάν φτάσεις, η ζωή δεν είναι προβλέψιμη, δεν τα φέρνει πάντα όπως θέλεις». Εύχομαι στο περιοδικό Books and Style πάντα επιτυχίες! Επίσης σας περιμένουμε στη νέα μας παράσταση «Diavol Kommandant», σε κείμενο της Μαριάννας Κυριακάκη και σε σκηνοθεσία Μάνου Αντωνίου. Θα μας βρείτε στο θέατρο Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού στο Γκάζι.
*Το βιβλίο «Όνειρο… Απατηλό» του Γιάννη Αποστολόπουλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας την 9η Ιουνίου 1974. Μεγάλωσε στη Ζαχάρω Ηλείας, Από το 2000 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως λογιστής-φοροτεχνικός. Το πρώτο του διήγημα, το «Χρώμα του έρωτα», δημοσιεύτηκε το 1996 στο Λογοτεχνικό περιοδικό «Ύφος» με το ψευδώνυμο Γιάννης Μιχαρακόπουλος. Ασχολείται με τη φωτογραφία και το τελευταίο διάστημα έχει επικεντρωθεί στη θεατρική φωτογραφία.