ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ
Γεννήθηκα
Γεννήθηκα σε μια λάθος εποχή,
που το φώς προσπαθούσε να περάσει
από τις χαραμάδες ενός παλιού παραθύρου
μιας αδύναμης πατρίδας.
Γεννήθηκα σε μια εποχή, που οι εικόνες
που έβλεπα παραμόρφωναν το αύριο
Που τα σύννεφα σκέπαζαν τις βρώμικες λεπτομέρειες ενός ψηφιδωτού,
που τάχα έλαμπε με δανεικά φώτα και λεπτομέρειες.
Αγκάλιαζα τις λεπτομέρειες, τις απίστευτες
πραγματικότητες με παραμορφωτικούς φακούς.
Βαριές κουβέντες όπως η αγάπη,
που γίνεται ένα με το είναι σου,
λεγόταν στο λάθος χρόνο και με τον λάθος τρόπο.
Οι προορισμοί μου σε αυτή την λάθος εποχή
ήταν τα ζεστά μέρη που αναπαυόταν η ψυχή,
που με πότιζε σωστές ιδέες.
Άκουγα την δική μου μουσική,
στα λάθος αισθήματα πέρα από την λογική,
τη σκέψη, την ιδεοληψία.
Μπορούσα σε αυτή τη λάθος εποχή να αγαπούσα,
να ξενυχτούσα με πρώτη ύλη τα δικά μου όνειρα και τις δικές μου αγωνίες .
Γεννήθηκα για να πάω ψηλά σε μια λάθος εποχή
που με κατέκλυζε παράλογα ένα πιστεύω
κουραστικό, με μια δύναμη απίστευτη.
Έκανα τα πάντα να λάμπουν με ένα πρίσμα αδύναμο,
παίζοντας κρυφτό και ζωγραφίζοντας τα λάθος λουλούδια.
Έκπληκτη γεννήθηκα σε λάθος εποχή,
ευγνώμων για τα απλά μαγικά,
τρυφερά αγγίγματα, έκθαμβη,
για τα φιλία, την ομορφιά, την αγάπη , τα όνειρα, το θαύμα.
Ονειρευόμουν σ’αυτή τη λάθος εποχή, τους μαγικούς ανθρώπους
που λαμπερά, διατυμπάνιζαν την αμετροέπεια σε αλήθεια .
Αλλά και σήμερα, έχω την δύναμη να ονειροπολώ,
να αγαπάω, να παθιάζομαι, να ζώ.
Γεννήθηκα σε μια λάθος εποχή,
που το κακό ήταν ξύπνιο και διασκεδαστικό.
Γεννήθηκα σε μια λάθος εποχή,
που μου ‘μαθε δύσκολα, την περιέργεια,
το δέος για το όμορφο, με ένα μυαλό ανοιχτό,
να βλέπω, να αναγνωρίζω παιδικές χαρές
και βασίλεια σε μια παπαρούνα που ανθίζει,
σε μια καρδιά που αποζητά αγάπη
και έκπληκτη βρίσκω ομορφιά στο λόγο,
στις πράξεις, στους ανθρώπους
που χώρεσαν σ’αυτή τη μικρή χαραμάδα,
του παλιού παραθύρου ,που άνοιξε ξαφνικά και γέμισε ηλιαχτίδες
η ζωή, η σκέψη, η ύπαρξή μας, ο άνθρωπος, ο ουρανός, οι πυξίδες
αυτής της χιλιοπονεμένης πατρίδας.
Γιατί το αύριο εδώ θα ξημερώσει και θα ποτίσει το μέλλον με πρώτη ύλη τις αδάμαστες αντοχές ενός παρόντος,
που δεν έχει λογική, αλλά χτίζει όνειρα και αγάπη.
Αναστασία Κατσικογιάννη-Μπάστα (23-03-2019)