ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΛΙΚΗ-ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Κάτσι τώρια και δεν ξεύρω από πού να αρχινίσω… Άει, και μο’ ρθε!
Καλό μ’ πιδάκ’, χαρισμένου μ’, Κλείδη μ’, υπουργέ μ’,
Ιγώ είμι η βάβω η Κατέρω του Κωτσιονικόλα με τ’όνομα, θα με θυμιέσι, είχες έρθ’ με τσι γονέους στο παναΰρ’ μας, πιδάκι μικρό κι όμορφου σαν ζουγραφιά, πόσες φουρές σ’ έφτυσα στα μούτρα, μη να σε ματιάξουν, κι έδωκα στην μάνα σ’ σκόρδου να σι βάλ’ στουν κόρφου! Άμα σι γλέπαμαν ούλες οι τσούπρες στην τελεόρασ’, σε σταυρώναμαν τρεις φουρές, φτου φτου φτου, έτσια αψηλός σαν κυπαρίσ’ οπό’ γινες, κι ομορφοκαμουμένους! Ίδιος ο Κιμάλις απ΄το Καρασιβντά ήσανε κι καλύτερος, μη σου ειπώ! Εμ τι!
Όι, σαν εκειό τ’ άλλου, κειο το κοντοστούπ’κο, τον Κριμαντάχειλου ντε, που κάν’ κι τον ωραίου-τρομάρα τ’-εκειό δεν το χουνεύ’ καμιά από’ δωκε τη Μακιδονία μας τσι Βούργαροι! Αμί ίπρεπε να έζιε στα δ’κά μας τα χρόνια, τότενες που φοράγανε οι λιβέντες τη φουστανέλλα και τα τσαρούχια κι έτριζε ο τόπους απ’ το προβάτημα! Άμα φορέσ’ εκειό το’ φταμηνήτικου την φουστανέλλα,- όι, να του τη φορέσ’ς να ιδείς με τα μάτια σ’, δε σ’ λιέου ψέματα-, άμα δεν του κρεμιέται ως τα κότσια, κάτ’ στου χώμα θα σβαρνιέτι, ιμένα να μη με λιεν Κατέρω του Κωτσιονικόλα! Ούι άντρας!! Ισένα σ’ πάει, τι να λιέμε τώρια, έχ’ς και τον ίσκιου και για δαύτο ούλοι οι ξέν’ σ’ αγαπάνε. Εμ τι!
Τι στο διάτανο έμπλεξες με δαύτο το κουτοπόν’ρου, μπορείς να με το πεις να το καταλάβου; Ισύ ήσανε ντόμπρο κι μπεσαλίδ΄κο, σι χαιρόμασταν ούλοι στο χουργιό. Ιμείς το γλέπ’με απού σε τηράει λοξά το πιθαμιάρ’κο, άμα του γυρνάς την πλάτ’! Σε ζ’λεύ’, σ’ λιέου, ιγώ κι ούλες οι τσούπρις αυτό κουβεντιάζ’με κι λέγαμαν να αρπάξουμε τα σκόπια να’ ρθούμε κατά κει να τον δώκουμε μερικές στον πισ’νό τ’, να ιδεί ο ζγόμπους! Ισύ ξέρ’ς πιο πολλά από εκειόν και του κακοφαίνιτι έτσια τραγουδ’στά κι λάγαρα που τα μιλάς τα αμερικάν’κα!
Που λιες, Κλείδη μ’, άμα σ’ είδα υπουργό, μ’ έπιακε μία χαρά! Ούι, πώς να στο ειπώ, ζουρλάθ’κα η γ’ναίκα τώρια στα γεροντάματα! Έφκιαξα πέτουλις σαν νάχαμαν γενν’τούρια κι κέρασα ούλες τσι τσούπρις! Ιγώ τό’ειπα και τσι άλλις στο χουργιό, τσι φιλινάδες μ’ ούλες, καλές τσούπρες τσι είνι, δεν έχου παράπουνο, τι να ειπώ, στραπή θα πέσ’ να με βαρέσ’, είπα, που λες, τσι φιλινάδες μ’, -είδες μ’ λύθ’κε και μο’ φυγε μακριά η κ’βέντα κι άειντε να τη σιμάσω πάλιε, μι φεύγ’ κι το μυαλό, γριά είμι ιγώ τώρια, πρατίνα που βρουμάω κι ζέχνου στη γωνιά μ’-,εκειό το πιδί, τσ’ είπα, είναι δ’κό μας! Θα να χ’ εκειό το χαρισμένου την έγνοια μας!
Ιμείς σε συμπαθάγαμαν κι πρώτα, που είσι κι απ’ την Πρέβεζα, κι άμα σε είδαμαν υπουργό, αποζουρλάθ’καμαν! Είπαμαν να κινήσουμι κατά κει να σ’ φέρουμε λίγου γάλατάκ’ απ’ τα προυβατάκια μας, λίγου τυράκ’, λίγου τσιαγάκ’ απ’ το βουνό μας, αλλά λιφτά δεν είχαμαν, Κλείδη μ’, για το λιοφουρείο, κι εκειά τα πιδιά μας έχ’νε φύβγει τα περ’σσότερα στο’ ξωτερικό να βρουν δουλειά τα έρμα να ταγίσουν τα μικρά τς. Τι να κάμουν τα πιδιά, εμάς τσι γερόντους θα σκιφτούν;…
Αλλά, Κλείδη μ΄, εκειαδά που σε καμαρώναμαν και σε σταυρώναμαν ούλες με την αράδα, ακούσαμαν που βγήκις στην τελεόρασ’και ούι τι βγήκι απ’ το στόμα τ’, μό’ λεγαν ούλις! Κι πέσαν οι τσούπρις να με φάνι, που πήγα να σε’ ποστηρίξου! Το’ ειπε ου Κριμαντάχειλους, μι λέγαν, το πήρε κι εκειός και το ματάειπε τσι ξένους που θα αποθάνουμε γλήγορα, δεν θα χάσουν τσι παράδες τς, κι έτσια θα φκιάξ’ το’ σφαλιστικό. Αντρουπή τ’!
Πήρες το μουλύβ’, μωρέ πιδί μ’, κι μας έγραψες έναν έναν τα’ νόματα στο ντιφτέρ’ σ’, σαν έτσια που φκιάν’ κι ου Χάρους, φτου φτου μακριά από τε μας, σιμά σ’ άλλους, ξεύρ’ εκειός…
Αλλά ιγώ, Κλείδη μ’, τό’ειπα σ’ ούλο το χουργιό, ούλες τσι ρούγες γύρ’σα, με πουνάνε ακόμα τα πουδάργια μ’, για τε σένα το’ καμα, χαρισμένου μ! Τι θα νάκανε το πιδάκι μας, τσι είπα, να χάσ΄το’ πουργείο τ΄, έτσια θέλνε οι οχτροί τ, που να σκάσνι, να πλαντάξ΄νι απ’ τη ζήλεια τσ’! Πριτς, που θα τσι κάμ’ τη χάρ! Τζιάμπα τα σπούδαξε κεια τα γράμματα στο Αμέρικα το χαρισμένου μ’; Άσι οπόχ’ πουλύ δίκιου, είπα, το πιδάκι μας, γιόμισαν τα ΚΑΠΗ γερόντους και γριές φαφούτες με τσι μασέλες. Και παντρεύουνται κιόλα, στραπή να τσι βαρέσ’, δεν ντρέπουνται! Τσίπα δεν έχ’νε, χαμένο το’χουν, πρώτα εκειά τα κούσιαλα να τα γράψεις στο ντιφτέρ’ σ’, που μου θένε κι σιβντάδις! Πιο μπροστά απ’ τσ’ άλλους τσ’ αρρώστοι να φύβγουν, μη να προκάμουν να χαρούν νύφ’ κι γαμπρός- τρουμάρα τσ’!,
Ισύ χαρισμένου μ’, καλά το σκέφτ’κες, τι θέμε μείς τώρια, κι άλλο να ζήσουμε; Μία μούντζα χρονάκια το πουλύ κι μιτά ο Θιός να μας σχωρέσ! Και τι να την κάνουμι τέτοια ζήσ’, γιόκα μ’; Φάρμακα δεν έχουμε να πάρουμι, ζέστα τον χειμώνα πουθινά, αρπάμε φουτιά, λαμπάδα θα γένουμι καταπάν στα ξύλα, φαγάκ’ λιγουστό και ρούχα ό τι είχαμαν απ’ τα νιάτα, ιγώ ακόμα ντένω το σιγκούνι μ’, βαστάει ζέστα εκειό, το ύφανα μαναχή μ’ με τα χεράκια μ’ τα χρουσά. Σε γάμο δεν μπορούμι να χορέψουμι, τα πουδάργια δεν μας ακούνε τα έρμα, παναΰρ δεν έχ’ τόσο που πήε κι το σ’βλάκ’, τα πιδιά δεν έχ’νε να μας στείλ’νε κανένα φράγκο, εκειά που μείνανε πίσου τη σύνταξή μας τηράν πώς να μας πάρουνε να ταγίσουν τα’ γγόνια, νιάτα δεν έχ’με πλιο…
Για δαύτο καλά τάειπες ισύ, καλύτερα να φύβγουμε εμείς, να αφήκουμε τα πιδάκια μας γιρά πίσου κι εσάς τους νιους με παράδις. Όι όι, το’χεις το δίκιο σ’, άμα είνι να φκιάξ’με τη ζουή απ’ τα πιδιά και τα’ γγόνια μας, να φύβγουμε, να γένουμι ξυκ! Ανθρώποι σακάτ’δες βάρος είμαστι, άσι οι γιρόντοι μας-που κακό χρόνο να’ χουν-, έχ΄νε σιουρίξ’ κι τηράνε τσι μικρούλις, ού να χαθούν να χάνουνται! Και δεν έχ’νε, άμα είχανε παράδις, θα μας απαρατάγανε, σαν πο’ καμε κι ο Αντρέγας κι τά’ ειδαμαν κι εκεινού τα χαΐρια…Εκειούς, να μ’ κάν’ς τη χάρ’, Κλείδη μ’, να τσι γράψεις πρώτους στο ντιφτέρ σ’, εκειόν τον δικόνε μου μη να ξιχάσ’ς, πρώτονε από τσι πρώτους, να ιδεί ου άτιμους, άει μη να ανοίξω το στόμας μ’ να σ’μολοήσου τι έχου τραβήξ’ μι δαύτον στα νιάτα μ’…
Κι μας τσι γ’ναίκες, γραμμένο μ’, να μας βάλ’ς στο τέλους, να προλάβουμι να χαρούμι κι λίγου χήρις, έτσια, Κλείδη μ’; Λαμπάδα θα σ’ανάψου ίσια με το μπόι σ’, άμα θα κάμεις όσα σ’ παράγγειλα!
Έναν φόβο τον έχου, δεν στου κρύβου, σκιάζουμι μην άλλα θες ισύ κι γώ κι άλλα κανονίζ’ εκειός ο τρισκατάρατος, Κλείδη μ’. Εκειός δεν είνι σαν τε σένα πονόψ’χος να πάρ’ μαναχά τσι γερόντους! Εκειός δεν άφ’κε ποτές κανέναν απ’ όξου! Πλούσιους και φουκαράδις, νιους και γέρους, ούλ’ στο ίδιο σακούλ’ τσι βάν’. Δεν ξεχουρίζ’ και τσι νιους και έρχετι η ώρα-που μη να σώσ’, φου φτου φτου, μακριγιά από τα πιδιά μας -που γερόντοι κλιαίνε και ξεπροβοδάν πιδιά και συγγενείς απάν’ στα νιάτα τα γραμμένα…
Αλλά σό’ χω μπιστουσυν’, ισύ κάτ’ θα ξέρ’ς παραπάνου, έτσια σπουδαγμένο που ίσι στο Αμέρικα, τι ξέρου ιγώ, ούτε δ’μοτικό δεν πήγα, φύλαγα τσι γίδις του πατέρα μ’ κι εκειά με είδι κι μ’ έκλεψε ο δ’κός μ’, -που κακό χρόνο να’ χ-, εκειόν πρώτον είπαμαν, μην το ξιχάσ΄ς!
Άειντε, Κλείδη μ’, σι κούρασα,πιδάκι μ’, κ’ράστηκα κι’ γώ, να ειπείς τα χαιρετίματα στουν Κριμαντάχειλου, πού θα μι πάει, δε θα νάρθει κατά δώ να χαλέψ’ τον ψήφο, θα ιδείς τι θα του κάμω, έγνοια σ’! Θα γέν΄ου τελιυταίους πρώτους στην τριχάλα, απ’ την τρουμάρα! Α μη να ξιχάσ’ς σ’ εκειόν τον άλλου, τον βαργιοκόκαλο, να ειπείς τα χαιρετίματα, εκειόν που ούλο φαντάρους ντένεται κι ούλο πουρδές ρίχν’, φουσέκια στον αγέρα, που φκιάν’ κι τον νταή τσι Τούρκοι απ’ την καρέκλα τ! Τον Μπούλ’, ντε!
Καλό βράδ’, υπουργέ μ’, κι, άμα σι βγάλ’ ου δρόμους σιαδώθε, να’ ρθεις να μας πεις ένα απ’ τ’ αστεία σ’ τ’αμερικάν’κα να γιλάσομε, μη να τα λιες εκειά στην Βολή και σι περγιλάν’!
Άει να σ’ έχει ο Θεός καλά, πιδάκι μ’, άει στο καλό, Κλείδη μ’, άει, πιδάκι μ’, πάλιε στο Αμέρ’κα, να σχάσ’ η ψ’χή σ’, άει σι γλέπου ιγώ κι μόρχετι κρίμα οπού’ λιουσες σαν το κιράκ’ κι σαφράκιασις πριν την ωρα σ’ απ’ του άγχους, χαρισμένου μ’, άει στην ευκή μ’ και του Θιού, γιόκα μ’…Φτου φτου φτου, σκόρδου, Κλείδη μ’!
Ιδώ βάνω’ πογραφή
Βάβω Κατέρω του Κωτσιονικόλα, ούλοι με ξεύρουν στο χουριό μ’.
Την ευκή μ’ να’χεις, Πρεβεζιάν’κο μ’, όπως είπαμαν!
(ΣΣ.: Με όσο χιούμορ μας απέμεινε σε όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία που ζούμε…)