ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΛΙΑΝΟΥ

Άγια μέρα
Άγια καρδιά
Νιώθω τα πράματα των παλιών να μη γέρνανε
και των παιδιών τα παιχνίδια
να θέλουν να ζήσουν ξένοιαστα
Νιώθω τον άνεμο να καλπάζει
σαν ιππότης
που θα φέρει τη Δικαίωση

Τα Χριστούγεννα είναι ένα αστέρι
Ένα άστρο που φωτίζει
ολάκερη τη Γη
Ένα κόσμο στρογγυλό

Μια ματιά που θέλει να είναι και να φαίνεται ο
κόσμος στρογγυλός
και ντύνει έναν Αγιο στα κόκκινα

Χριστούγεννα
περιμένεις πάλι να γεννηθεί η ξενοιασιά της παιδικής μνήμης
να πετάξουν χιλιάδες οι πεταλούδες
να ακούσεις ένα τραγούδι από τη φωνή της Μαρίας Κάλας
να γίνει ο σπαραγμός
Άγγελος που θα πετάξει ψηλά
σε σύμπαντα απύθμενα και αόριστα
και εκεί τη θλίψη θα διώξει

Είναι η Αγάπη τα Χριστούγεννα
τα χαμόγελα των ανθρώπων
και η ελπίδα
που ποτέ δεν πεθαίνει
όσο κι αν καταδικάζεται ισόβια
ελεύθερα πετάει

Χριστούγεννα
γιατί όλοι κάποιον ή κάτι περιμένουμε
την μέρα αυτή που άνθρωπος
θα γίνει πάλι Θεός
θα σβήσει στο μεγάλο τεφτέρι τα αμαρτήματά μας
και θα ελαφρύνει ακόμη και τον Κουασιμόδο
από την βαριά καμπούρα του
θα μας αφαιρέσει το γέρικο το σώμα
θα δώσει πνοή μ’ ένα φύσημα
κι εκείνο θα Αναστηθεί

Χριστούγεννα μαγικά
σε πόλεις και χωριά
μα σε μια φάτνη
θα έρθει η πληρότητα και η δικαίωση του άλλου ανθρώπου
για να εξιλεωθεί
από την βαριά του γεμάτη αίματα πανοπλία
που χρόνια – αιώνες – μέρες μήνες – λεπτά
φοράει ολόσωμα για να γλιτώσει από τα δωρεάν χτυπήματα της κακίας
της αδικίας
της παραπληροφόρησης
της σκλαβιάς
της ξενιτιάς
του πολέμου
της πείνας
του χρέους που δεν υπήρξε αφού ο χρόνος είναι ακίνδυνος
και αόριστος
της κάποτε παλιάς – τώρα νέας τάξης
που έγινε σε ένα μέλλον
ήδη υποταγμένο
σε Θεούς Ανίδεους
σε σχέδια μιας φλεγόμενης πλέον Ατλαντίδας
βούλιαξαν κι αυτά
σε ένα καθρέφτη μιας ασπίδας
που είχε πάνω της το κεφάλι της Μέδουσας
σαράντα χρόνια πέτρινα – να το αποτέλεσμα –

Χριστούγεννα ας ευχηθούμε
κάποτε οι ευχές γίνονται προσευχές
κι έχουν τη δύναμη να μπουν σε καρδιές αγέννητων παιδιών
για ένα κόσμο που επιστρέφει…

Χρόνια καλά, παραμυθένια…