ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Τα θέματα που παρουσιάζω είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας μελέτης μου μέσα από πολλά επιστημονικά και μεταφυσικά συγγράμματα και πειραματισμών μου, τα οποία συστήνω βέβαια στους αναγνώστες μόνο για μελέτη.

Ο Θάνατος είναι οπωσδήποτε μια παγκόσμια εμπειρία. Και μόνο με το άκουσμα της λέξης «θάνατος», όλοι οι άνθρωποι τρομοκρατούνται˙ γι’ αυτό κι ο Θάνατος αποκαλείται ο «Βασιλιάς του τρόμου». Όμως, όσο κι αν μας τρομάζει η ιδέα του θανάτου, αυτό που θα πρέπει να γνωρίζουμε και να κατανοούμε, είναι ότι κανείς μας δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα ξεφύγει απ’ αυτόν. Το πότε θα έρθει σε εμάς ή και στα αγαπημένα μας πρόσωπα, δεν το γνωρίζουμε. Αυτό, όμως, που θα πρέπει να αντιληφθούμε, είναι πως για όλους μας είναι θέμα χρόνου.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα αποφύγουν να διαβάσουν αυτό το κείμενο, αφού για όλους αποτελεί ένα μακάβριο θέμα τρόμου. Οι φόβοι αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλοί και πρωτίστως είναι η άγνοια για το τι είναι ο θάνατος. Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται το Άγνωστο. Είναι ο φόβος της θλίψης και του πόνου για όποιον δικό μας άνθρωπο χάνουμε, κι όλα αυτά μας δημιουργούν τον τρόμο.

Αλήθεια, όμως, τι είναι αυτό το αναπόφευκτο που συμβαίνει και το αποκαλούμε Θάνατο; Είναι άραγε το τέλος της ζωής; Αυτό είναι και το μεγάλο ερώτημα όσων ασχολούνται με τη μεταφυσική και τον αποκρυφισμό και σίγουρα μέσα από τη γνώση δεν τρέμουν από φόβο για αυτήν την ιδέα. Αυτός είναι εμένα ο στόχος μου: να ενημερώσω όσο πιο απλά μπορώ για να σταματήσει αυτός ο φόβος σε κάθε μου συνάνθρωπο, παραθέτοντας τη μεταφυσική άποψη…

Ο άνθρωπος είναι αθάνατος, είτε το πιστεύετε είτε όχι, αφού είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού. Ο θάνατος κατά τη μεταφυσική, είναι ένα μεγάλο διάλειμμα στη ζωή της δράσης του υλικού-φυσικού πεδίου κι αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι αποτελεί μια απλή μεταβολή στην κατάσταση της συνείδησης. Είναι μια συνειδησιακή κατάσταση διαφορετική από τη συνηθισμένη. Ο άνθρωπος είναι τρισδιάστατος, – ας μου επιτραπεί ο όρος – όπως κι ο Θεός που τον δημιούργησε. Ο άνθρωπος αποτελείται από το υλικό-φυσικό του σώμα, από την ψυχή-συνείδηση και από το πνεύμα-νόηση. Το υλικό ή φυσικό μας σώμα ελέγχεται από το αστρικό, το αστρικό από το νοητικό, ενώ το νοητικό ελέγχεται μέσω της ψυχής, από την πνευματική όψη του κάθε ανθρώπου.

Όλοι οι άνθρωποι φοβούνται το Άγνωστο

Το φυσικό μας σώμα αποτελείται από ύλη και είναι φθαρτό και δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από μια μηχανή, ενώ η ψυχή-συνείδηση και το πνεύμα-νόηση είναι άυλα, άφθαρτα κι αθάνατα στοιχεία. Το σώμα καθώς φθείρεται πεθαίνει, αλλά η ψυχή και το πνεύμα παραμένουν ζωντανά και έτοιμα να αποκτήσουν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ξανά σάρκα και οστά και να επανέλθουν στο φυσικό-υλικό πεδίο. Έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ιδέα του θανάτου, ως μια κατάσταση μετάβασης σε άλλο πεδίο και αθανασία…

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η διάθεση με την οποία ο άνθρωπος αντιμετωπίζει το θάνατο, παίζει καθοριστικό ρόλο για το αρμονικό πέρασμά του στον άλλο κόσμο. Ο άνθρωπος σε όλη τη ζωή του, δεν πρέπει να φοβάται τον θάνατο για να μπορεί να φύγει αρμονικά. Όταν ο άνθρωπος βλέπει το θάνατο να τον πλησιάζει, πρέπει να γνωρίζει τι τον περιμένει και θα πρέπει ακόμα να είναι προετοιμασμένος όταν θα ξυπνήσει από τον ύπνο του θανάτου ότι θα βρεθεί δίχως σώμα. Έτσι δεν θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στην άλλη του ζωή.

Ο νεκρός που δεν γνωρίζει ότι πέθανε, είναι φυσικό ότι υφίσταται ένα σοκ όταν ανακαλύπτει ότι η παρουσία του δεν είναι πλέον αισθητή σε όσους νόμιζε ότι θα είχε κάποια επαφή μαζί τους. Όσοι είναι γύρω στο νεκρό σώμα του, γι’ αυτόν είναι φαντάσματα, καθώς με το άυλο σώμα του προσπαθεί να τους αγγίξει και διαπιστώνει ότι το χέρι του τους διαπερνά δίχως εκείνοι να το αντιλαμβάνονται… Ο έντονος φόβος για το θάνατο πάντα παρεμποδίζει την ψυχή να περάσει στις αναγκαίες διαδικασίες με τρόπο φυσιολογικό κι αρμονικό.

Ο έντονος φόβος για το θάνατο πάντα παρεμποδίζει την ψυχή να περάσει στις αναγκαίες διαδικασίες με τρόπο φυσιολογικό κι αρμονικό

Ο άνθρωπος που έχει μελετήσει τον αποκρυφισμό και τη μεταφυσική και κατέχει την εσωτερική γνώση, πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο που έζησε: γαλήνια. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει κανένας φόβος, αφού γνωρίζει καλά την πραγματικότητα της μετενσάρκωσης, μέσα από τις αναμνήσεις του σχετικά με τις προηγούμενες ζωές του. Έχει πεθάνει πολλές φορές πριν, και η διαδικασία τού είναι πλέον οικεία.

Ήδη, σε όλη του τη ζωή έχει εξασκηθεί κι έχει συνηθίσει να αποσύρει τη συνείδηση-ψυχή του από τον εγκέφαλο και να εισέρχεται στον Ανώτερο εαυτό του. Για τον Μύστη δεν υπάρχει πόνος και θλίψη, ούτε χωρισμός απ’ αυτούς που αγαπά, αφού έχει μάθει από καιρό να αγαπάει την πνευματική ουσία κάθε ψυχής… Έτσι, θα πρέπει όλοι μας να απογυμνώσουμε τον θάνατο από το τρομακτικό προσωπείο με το οποίο έντυσαν οι φοβίες των ανθρώπων για το άγνωστο.

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να φοβόμαστε τον θάνατο, επειδή η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει θάνατος! Όταν κάποιος φαίνεται ότι έχει πεθάνει, εκείνο που συμβαίνει είναι ότι εγκαταλείπει το σαρκίο του, εδώ στον φυσικό-υλικό κόσμο-πεδίο, και πηγαίνει στο επόμενο επίπεδο. Κοιμάται εδώ για να ξυπνήσει στην άλλη πλευρά, απλά και μόνο δίχως το φυσικό του σώμα, αλλά έχοντας επίγνωση ότι δεν έχει πεθάνει στ’ αλήθεια. Είναι εκπληκτικό ότι αμέσως μετά τον θάνατο, έχουμε ήδη ένα δεύτερο σώμα αφήνοντας το νεκρό φυσικό μας σώμα. Έχουμε το αιθερικό μας σώμα που έχει το ίδιο σχήμα αλλά λίγο μεγαλύτερο από το φυσικό νεκρό μας σώμα. Όσο βρισκόμαστε σε εγρήγορση, τα δυο μας σώματα παραμένουν αλληλένδετα και το ένα διαπερνά το άλλο.

Όταν όμως κοιμόμαστε, ένα μέρος του αιθερικού, γλιστρά έξω από το φυσικό σώμα. Το γλίστρημα αυτό του αιθερικού είναι αυτό που συνθέτει τον ύπνο. Το ίδιο συμβαίνει κι από ένα χτύπημα, ή από κάποιο αναισθητικό ή από κώμα. Στον θάνατο όμως αυτό το γλίστρημα είναι ολικό αφού παίρνει μαζί του και τη συνειδητότητα -ψυχή. Το αιθερικό αποτελείται από διαφορετικούς αιθέρες ποικίλων πυκνοτήτων, ενώ το σώμα μας αποτελείται από στερεά, υγρά και αέρια.

Το αιθερικό μας σώμα είναι η αποθήκη όλων των σκέψεων και των συναισθημάτων μας. Είναι η ανθρώπινη προσωπικότητα. Θα πρέπει να πούμε ότι όταν το αιθερικό αφήνει το φυσικό σώμα, εξακολουθεί να είναι συνδεδεμένο μαζί του με έναν αιθερικό σύνδεσμο. Αυτός ο σύνδεσμος στη Βίβλο αποκαλείται «Αργυρή Χορδή.» Έχει χρώμα γκρίζο-μπλε και είναι τόσο ελαστικός, ώστε το αιθερικό να μπορεί να φθάσει σε πολύ μεγάλες αποστάσεις παραμένοντας συνδεδεμένο με το σώμα. Αυτό είναι που ταξιδεύει και στον ύπνο μας και μας κάνει να βλέπουμε όνειρα…

Έτσι λοιπόν, μπορούμε τώρα να πούμε με σιγουριά τι ακριβώς είναι ο θάνατος: είναι το σπάσιμο της «Αργυράς Χορδής». Όσο παραμένει άθικτη, το σώμα είναι ζωντανό είτε συνειδητά είτε όχι. Όταν όμως κοπεί, τότε ο άνθρωπος πεθαίνει αφού είναι πλέον αποκομμένος από το φυσικό του σώμα και η ζωή του σ’ αυτό το πεδίο έχει τελειώσει. Αποτέλεσμα: εφόσον το αιθερικό σώμα που είναι η προσωπικότητά μας ή η συνείδησή μας πάψει να συνδέεται με το σώμα, που είναι το μέσο λειτουργίας στο φυσικό επίπεδο, έχει τελειώσει πλέον και η γήινη ζωή.

Ο άνθρωπος πέφτει σε μία κατάσταση απόλυτης μη-συνειδητότητας, που μπορεί να διαρκέσει ημέρες ή και εβδομάδες

Τι όμως άραγε να συμβαίνει καθώς κόβεται η «Αργυρά Χορδή»; Κατά κανόνα, ο άνθρωπος πέφτει σε μία κατάσταση απόλυτης μη-συνειδητότητας, που μπορεί να διαρκέσει ημέρες ή και εβδομάδες. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, το αιθερικό περνά στο επόμενο επίπεδο, δηλαδή σε ένα άλλο κόσμο. Σ’ αυτό τον κόσμο ξυπνά από τον ύπνο του θανάτου κι αρχίζει την καινούργια του ζωή. Ωστόσο είναι βασικό να γνωρίζουμε ότι στο διάστημα μεταξύ του γήινου πεδίου μέχρι τον άλλο κόσμο, ολόκληρη η ζωή του νεκρού ξετυλίγεται σαν κινηματογραφική ταινία μέσα σε δευτερόλεπτα κι ο νους παρατηρεί όλη του την προηγούμενη ζωή με κάθε λεπτομέρεια…

Πού όμως να βρίσκεται αυτός ο άλλος κόσμος; Είναι στον ουρανό ή στο χώμα; Σε κανένα από αυτούς του δύο χώρους. Ο άλλος κόσμος βρίσκεται εδώ τριγύρω μας και οι νεκροί ζουν μέσα στον δικό μας κόσμο αλλά με το δικό τους τρόπο, αλλά σε διαφορετικό μήκος κύματος, γι’ αυτό δεν τους βλέπουμε και δεν μας βλέπουν, δεν τους αισθανόμαστε και δεν μας αισθάνονται. Ο νεκρός σ’ αυτόν τον άλλο κόσμο, το άλλο επίπεδο είναι σίγουρο ότι αισθάνεται πιο νέος, χαρούμενος κι ευτυχισμένος, αφού έχει εγκαταλείψει το φθαρμένο του σώμα στο γήινο επίπεδο. Θα πρέπει να τονίσω ότι οι νεκροί είναι εξαιρετικά ευαίσθητοι στις σκέψεις μας για ένα διάστημα, ίσως μεγάλο, μετά το πέρασμά τους στον άλλο κόσμο και γι’ αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται η μεγάλη και διαρκής θλίψη, επειδή τους προκαλεί μεγάλη λύπη και δεν τους επιτρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους στη νέα τους ζωή που τώρα ξεκινούν.

Όλα τα ανωτέρω συμβαίνουν μέσα από κάποιες άλλες επιρροές εκτός των επιρροών που προέρχονται από το εκδηλωμένο εξωτερικό Σύμπαν. Από τις επιρροές που γεννώνται στο εσωτερικό Σύμπαν. Θα επαναλάβω σ’ αυτό το κεφάλαιο πως οι εξωσυμπαντικές επιρροές είναι δυο τύπων: 1) Οι Κοσμικές επιρροές και 2) οι Λογοϊκές επιρροές. Οι κοσμικές επιρροές, επιδρούν στο Λόγο κι ο Λόγος αντιδρά. Έτσι επέρχονται διάφορες αλλαγές επάνω Του. Αυτές οι αλλαγές αντανακλώνται στο εκδηλωμένο σύμπαν ως παραλλαγές και φράσεις Λογοϊκών επιρροών κι έτσι αποδεικνύεται ότι οι Λογοϊκές επιρροές δεν είναι διαρκείς. Αντιλαμβάνομαι ότι με αυτά που γράφω δεν είναι αντιληπτά, όμως είμαι υποχρεωμένος να τα παραθέσω. Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αναφέρω ότι και στο θάνατο υπάρχει ο Συμπαντικός νόμος. Όπου στη μεταφυσική ονομάζεται: «Ο νόμος των επτά θανάτων». Τώρα θα πρέπει να αναφέρουμε στις διάφορες σημασίες του θανάτου.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Ο πρώτος θάνατος επέρχεται όταν στο σύμπαν δύο γραμμές κίνησης τέμνονται και δημιουργείται ένας στρόβιλος. Στη συνέχεια αυτές οι γραμμές κίνησης αλληλοεξουδετερώνονται και παύουν να υπάρχουν ως κίνηση και γίνονται ένα κέντρο σταθερότητας.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Ο δεύτερος θάνατος επέρχεται καθώς η δράση και η αντίδραση είναι ίσες και αντίθετες στο επίπεδο όπου πρωτοεκδηλώνονται και παίρνουν μια κυκλική μορφή διαφορετική καθώς περνούν στο δεύτερο επίπεδο. Ωστόσο η ψυχή-συνείδηση που βρίσκεται ακόμα στο προηγούμενο επίπεδο απλούστερης μορφής, αντιλαμβάνεται τον Θάνατο ως μεταμόρφωση εφ’ όσον δεν μπορεί ακόμα να συλλάβει την ανώτερη ζωή στο επόμενο επίπεδο και σταδιακά αγαλλιάζει καθώς βλέπει πλέον μια γέννηση σαν πλησιέστερη έκφραση των δυνατοτήτων της.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Κάθε ατομικοποιημένη συνείδηση ζει για να πεθάνει, αλλά και πεθαίνει για να ζήσει. Μόνο μέσω του θανάτου μπορούμε να δρέψουμε τους καρπούς της ζωής. Ο τρίτος θάνατος είναι ο θάνατος όπου όλες οι εμπειρίες της γήινης ζωής περνούν μέσα από τη συνείδηση, κι έτσι χτίζεται πια η εμπιστοσύνη της συνείδησης για το επόμενο επίπεδο ζωής της.

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Το 4 είναι ο συνδετικός αριθμός. Είναι το τέταρτο σώμα, που είναι και η υψηλότερη όψη της Προσωπικότητας που τη συνδέει με την Ατομικότητα. Αυτός ο Θάνατος αποκαλείται και συνδετικός θάνατος ή διδακτικός θάνατος ή ακόμα και «ύπνος». Ο ύπνος είναι, είτε το θέλουμε είτε όχι, ένας μικροσκοπικός θάνατος, ενώ ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος. Είναι αλήθεια πως η φύση του θανάτου στην πλειονότητα των ανθρώπων δύσκολα κατανοείται, ιδιαίτερα όταν λέμε πως και ο ύπνος είναι είδος θανάτου. Κι όμως, στον ύπνο, το φυσικό επίπεδο αποχωρίζεται από τα άλλα επίπεδα και η ψυχή απελευθερώνεται ενώ η Ατομικότητα ξυπνάει. Αντίθετα, όταν ο άνθρωπος είναι ξύπνιος, η Ατομικότητα κοιμάται. Αναφέρω ότι στις ιερές μας γραφές, η Ατομικότητα αναφέρεται συμβολικά ως ο Άγγελος που βλέπει το πρόσωπο του Θεού.

Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Ο πέμπτος θάνατος είναι ο θάνατος της Προσωπικότητας. Η Προσωπικότητα, καθώς αποσύρεται από το φυσικό σώμα, συνεχίζει ακόμα να ζει και να λειτουργεί και φλέγεται από τις επιθυμίες της, μέσα σε μια ας την πούμε Κατώτερη Κόλαση˙ κι αυτό διαρκεί όταν σβήσουν όλες οι δυνατότητες επιθυμίας. Έτσι οι επιθυμίες παραμένουν πλέον σαν μια αφηρημένη έννοια κι αποτελεί μέρος της Ατομικότητας. Τότε ο άνθρωπος με τον πέμπτο αυτό θάνατο πεθαίνει και στο επίπεδο των κατώτερών του επιθυμιών, αλλά συνεχίζει να ζει στο επίπεδο των υψηλότερων επιθυμιών του. Αυτά συμβαίνουν επειδή ο άνθρωπος εν ζωή δεν έχει δρέψει τους καρπούς των επιθυμιών της φαντασίας του.

Ο ΕΚΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Ο έκτος θάνατος είναι η έκσταση, όπου ενώ το σώμα κοιμάται, η ψυχή ξαγρυπνά και είναι στο δικό της επίπεδο ενεργητική κι αξιολογεί τις πράξεις της.

Ο ΕΒΔΟΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ: Ο έβδομος θάνατος είναι η Φώτιση, όπου σ’ αυτόν τον θάνατο η συνείδηση αποσύρεται από την Προσωπικότητα και γίνεται ένα με την Ατομικότητα. Τότε ο άνθρωπος αντικρίζει για πάντα το πρόσωπο του Πατέρα του στον ουρανό, αν κι ακόμα αυτός παραμένει στη γη… Είναι αναγκαίο να αναφέρω ότι η Κόλαση και ο Παράδεισος υπάρχουν μόνο σαν σημασίες στις θρησκείες. Η Κόλαση και ο Παράδεισος, ανάλογα με τη ζωή του ανθρώπου υπάρχουν στη συνείδηση-ψυχή του ως εικόνες και περνούν αστραπιαία μέσα από τους επτά θανάτους, όπου η ίδια η ψυχή αξιολογεί τον εαυτό της όταν βρισκόταν στη γη προ του θανάτου και της αναγεννήσεώς της μέσα στο Φως.

Αυτοί είναι οι επτά θάνατοι που συμβαίνουν σταδιακά, όταν πλέον ο άνθρωπος πεθαίνει μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα κάποιων λεπτών ίσως, και δεν είναι τίποτε άλλο από όνειρα της ψυχής-συνείδησης. Αυτοί οι επτά θάνατοι δημιουργούνται ακόμα και στους Μυημένους κατά τις ώρες του διαλογισμού τους.

Τελικά ο θάνατος δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας τρομάζει αφού είναι το αποτέλεσμα της υλικής μας ζωής, που με αυτόν ελευθερώνεται πλέον το πνεύμα από τα δεσμά της σάρκας και η ψυχή υπερβαίνει τον περιορισμό κι ατενίζει το Θείο Φως. Αυτό το Φως που δεν μπορεί να ακτινοβολεί στη συνείδηση όταν είναι εγκλωβισμένη στο σώμα… Ας μην μας τρομάζει λοιπόν ο θάνατος, αφού μέσω αυτού απελευθερώνονται το πνεύμα και η ψυχή κι οδεύουν προς μια νέα ευτυχισμένη ζωή.

Σημείωση: Εφιστώ την προσοχή όλων στην επικινδυνότητα πειραματισμών σε όσα αναφέρω. Τα παραπάνω καθώς και τα άρθρα που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζονται μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς.

*Πρώτη δημοσίευση στο Books and Style: 12/12/2017.