ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
Μα εγώ
Ποτέ δεν ζήτησα να αλλάξει το τοπίο,
Με αυτό εδώ μεγάλωσα και έμαθα
Σχολείο
Μην προσπαθήσεις τώρα εσύ,
Να έρθεις να τ’ αλλάξεις
Το πλοίο των ονείρων μου
Θα φύγει αν το βλάψεις
Μοναχικό πάντα με λέγανε,
Παράξενο αγόρι
Που έμπλεκε σε θάλασσες,
Με όπλο το τιμόνι
Ταξίδεψα σε αμέτρητες
Βροχές και τρικυμίες
Και όταν ήμουν στην στεριά
Μάθαινα ιστορίες
Γνώρισα ανθρώπους με πυγμή
Που δεν το βάζουν κάτω.
Μιλούσανε με την ψυχή
Και πίναν άσπρο πάτο
Αγάπησα, μ’ αγάπησαν
Πονάω και πονάνε
Τα βράδια σαν αράζω πια
Στην σκέψη τους κοιμάμαι
Πρόσωπα όμορφα, γλυκά
Και πλούσια η καρδιά τους.
Τα μάτια τους ναυάγια
Και σκόρπια τα κουπιά τους
Όσες φορές ναυάγησα,
Πήρα απ’ όλους κάτι
Κάποιοι μου δώσαν λάφυρα,
Άλλοι μου δώσαν χάδι
Κάποιοι με βοηθήσανε
Να φτιάξω το καράβι
Και άλλοι με κορόιδεψαν
Στα λόγια τους μια πλάνη
Τους κουβαλώ πάντα μαζί
Και όλους τους θυμάμαι
Τα όσα ζήσαμε μαζί,
Σαν κύματα περνάνε
Στα χρόνια που περάσανε
Μου δώσαν παρατσούκλι,
Με φώναζαν και πειρατή
Ολίγον… πονηρούλη
ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ,
Είναι τ’ όνομά μου
Το πλοίο μου, η θάλασσα
Και όλα τα όνειρά μου
Καμιά στεριά δεν το κρατά
Το ελεύθερο σπουργίτι,
Θέλει να ανοίξει τα φτερά,
Να τρέξει, να ξεφύγει
Να ανέβει ως το άπειρο,
Να βλέπει όλον τον κόσμο,
Να στέκεται στο σύννεφο
Κοιτώντας το… με πόνο
Γι’ αυτό λοιπόν
Μην μου ζητάς
Να μείνω
Στο νησί σου!
Είμαι από κείνα
Τα παιδιά
Που ζουν
Μες στην ψυχή σου
Είμαι απ’ αυτούς που κουβαλούν,
Κάτι απ’ τον καθένα
Έχασα το μέτρημα,
Μα όλα γίναν Ένα!
Κάθε φορά που θα κοιτάς
Αστέρι μες στην νύχτα
Να ξέρεις πως σου λέω εγώ:
«Γλυκιά μου, καληνύχτα!»
Να αγωνιστείς για τ’ όνειρο
Που θες να υλοποιήσεις,
Κι άμα βρεις εμπόδιο…
Φρόντισε να το σβήσεις!
Να ξέρεις πως σε αγαπώ,
Είσαι σπουδαίο πλάσμα…
Στη μνήμη μου,
Μες το μυαλό…
Αθάνατη ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!