ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Είχαν απομείνει 600 στρατιώτες του Τάγματος ΑΖΟΦ στο τελευταίο οχυρό της Μαριούπολης.
Οι μισητοί «νεοναζί» για τον Ρώσο πρόεδρο και τους ομοϊδεάτες του, που αρνούνταν να παραδοθούν, γιατί τα φρούρια και οι Πατρίδες δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται.
Γιατί η Πατρίδα είναι πάνω από μάνα και πατέρα, πολυτιμότερη και από την ίδια τη ζωή του κάθε υπερασπιστή της και όποιος αυτό το υπέρτατο καθήκον εκτελεί με αυτοθυσία, δεν έχει εθνικότητα, θρησκεία, ιδεολογία.
Είναι απλά ήρωας.
Τελευταίοι και μόνοι με δική τους επιλογή, όπως έπραξαν και οι 300 του Λεωνίδα, «ελεύθεροι πολιορκημένοι», χωρίς καμία ελπίδα, ούτε καν για την ηρωική έξοδο.
Ήξεραν καλά ότι θα πεθάνουν. Ήξεραν ότι ο «μεγαλόψυχος» και οι όμοιοί του δεν θα συγκινηθούν από την ηρωική στάση τους και την μέχρις εσχάτων υπεράσπιση της πόλης τους. Ότι δεν είναι καν Ιμπραήμ πασάς, να ασπασθεί τις σορούς τους ούτε Γερμανός αξιωματικός να χαιρετίσει στρατιωτικά την αφοσίωση στην Πατρίδα και τη γενναιότητά τους και ας σηκώσει ύστερα το πιστόλι εναντίον τους.
Ο «μέγας» Πούτιν διακατέχεται από μεγάλο μίσος.
Τόσο όση και η σαλακωνεία του.
Οι Ουκρανοί και οι τελευταίοι του ΑΖΟΦ του στέρησαν τη χαρά μιας μεγαλειώδους νίκης αστραπής, του εξευτέλισαν τον εγωισμό του, του άρπαξαν την ευκαιρία να αποδείξει και στους μισητούς Δυτικούς πόσο μέγας και ισχυρός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης είναι.
Και για τους λόγους αυτούς η απόφαση έχει ληφθεί. «Δεν θα περάσει ούτε μύγα!»
Κανένας οίκτος. Εις θάνατον!
Αργό και βασανιστικό. Εξευτελιστικό από την πείνα και τις πληγές, την έλλειψη πυρομαχικών.
Προσφιλής του τακτική σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Θάνατος σε κάθε αντιφρονούντα εντός και εκτός της χώρας του. Βασανιστήρια και εξευτελισμός στις φυλακές του.
Θάνατος σε κάθε ελεύθερη σκέψη.
Εισβολή και ισοπέδωση κάθε αντίθετης με το δικό του καθεστώς ελεύθερης χώρας.
Απειλές για χρήση πυρηνικών στις γειτονικές χώρες που επιλέγουν άλλον δρόμο από τον δικό του, επιβληθέντα διά της βίας και του φόβου.
Ούτε η ανθρωπιστική απομάκρυνση των τραυματιών γινόταν δεκτή, την οποία θα ενέκρινε κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του, τους πολίτες του, το διεθνές δίκαιο και την Ιστορία της χώρας του.
Τους μετέφεραν μετά την παράδοση στα δικά τους νοσοκομεία, για να τους προσφέρουν τη δική τους «βοήθεια». Είναι ειδικοί σε αυτό το είδος περίθαλψης, άλλωστε…
Όποιος δεν γονατίζει μπροστά στο «μεγαλείο» του Πουτινικού καθεστώτος και την στρατιωτική «ισχύ» του, όποιος δεν προσκυνά τον «αήττητο», όποιος τολμά να μη συμφωνεί με τις διώξεις, τη λογοκρισία, τις συλλήψεις ακόμη και μικρών παιδιών που διαδηλώνουν εναντίον του, μία είναι η ποινή του:
Θάνατος!
Και τι ειρωνεία, υπάρχουν και στη χώρα της δημοκρατίας πολίτες που συμφωνούν μαζί του. Που ζητούν την κεφαλή των «νεοναζί», των «φασιστών» ΑΖΟΦιτών, όπως ζητούσαν κάποτε και τις κεφαλές των υπερασπιστών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, ενώ δεν τους αφορούν οι εκτελέσεις αμάχων, η κατεδάφιση πόλεων, η καταστροφή ιστορικών μνημείων, η μεταφορά με τη βία σε ρωσικό έδαφος Ουκρανών πολιτών, η χρήση πυρηνικών και ο λιμός με τα οποία, εγκλωβισμένος στη σαλακωνεία του, απειλεί το ίνδαλμά τους ολόκληρη την ανθρωπότητα.
«Ή δέχεσθε τους όρους μου ή έρχεται από εμένα η συντέλεια του κόσμου», διαμηνύει από το χρυσό κλουβί του.
Έτσι νομίζει. Ότι είναι θεός. Αθάνατος. Υπεράνθρωπος.
Κάποιοι, όμως, άρχισαν ήδη να μιλούν για προβλήματα υγείας. Σοβαρά προβλήματα. Κανένας δεν θα κατέβει στο επίπεδό του, ώστε να ευχηθεί τον θάνατό του.
Ο ίδιος πρέπει να σκεφθεί, αν του έχει απομείνει λίγη μέσα του ακόμα λογική.
Πως κανένας δεν είναι αθάνατος.
Όλοι θα πεθάνουμε αργά ή γρήγορα, υποκύπτοντας στην κοινή των θνητών μοίρα.
Ωστόσο, έχει μεγάλη διαφορά πώς αποφασίζουμε και πώς επιλέγουμε τελικά να πεθάνουμε. Πώς ορίζουμε με τις επιλογές μας το δικό μας τέλος.
Σαν ήρωες, μαχόμενοι υπέρ Πατρίδος, αψηφώντας τον θάνατο μέσα στα υπόγεια του εργοστασίου, με όλον τον ρωσικό στρατό απέναντί τους, ή σαν ένας μισητός για τους ίδιους τους πολίτες του και αυταρχικός ηγεμόνας, στυγνός φονέας αμάχων και αναξιόπιστος συνομιλητής και συμβαλλόμενος;
Είναι θέμα ανατροφής, Παιδείας, ήθους, πατριωτισμού και αυτοσεβασμού.
Αγωνίζεται ο Ζελένσκυ να ανταλλάξει τους τελευταίους δικούς του ήρωες της Μαριούπολης με Ρώσους στρατιώτες.
Ματαιοπονεί. Η μοίρα τους έχει ήδη αποφασισθεί. Λαϊκό δικαστήριο και θάνατος. Όπως τότε, για όσους δεν έχουν απωλέσει ακόμα την εθνική τους μνήμη…
Ίσως αυτοί οι ελάχιστοι που έχουν ακόμη απομείνει στα υπόγεια του εργοστασίου να δώσουν το δικό τους τέλος με μια τελευταία σφαίρα για τον εαυτό τους, από το να εξευτελισθούν από αντιπάλους που δεν έμαθαν πρώτα να χαιρετούν στρατιωτικά τους ήρωες και μετά να τους σκοτώνουν…
Ήλθε η ώρα να αποκαλυφθεί η αλήθεια γι’ αυτούς και για τον Ρώσο πρόεδρο.
Ήλθε η στιγμή που ο καθένας θα κριθεί πια από το τέλος του.
Διότι αυτή η σολώνεια διαχρονική ρήση είναι που θα καθορίσει και την υστεροφημία τους, χωρίς να απαλλάσσει των ευθυνών τους όσους επέτρεψαν να συμβεί αυτό, ζυγίζοντας τις ζωές των ανθρώπων στη ζυγαριά της κομματικής, ιδεολογικής και οικονομικής εσωστρέφειάς τους…