ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Όλοι μας παρακολουθούμε στους δέκτες μας και στα ΜΚΔ τις τελευταίες ημέρες τα επεισόδια μεταξύ προσφύγων και αστυνομικών δυνάμεων στα σύνορά μας. Εικόνες που φέρνουν στον νου μας και πάλι την φρίκη των πρώτων χρόνων της εισβολής στην χώρα μας αυτών των κατατρεγμένων. Πνιγμένα μωρά και παιδιά με το σωσίβιο περασμένο σαν σάβανο, σε πορτοκαλί χρώμα, στα μικρά τους κορμάκια, μητέρες να θρηνούν τα χαμένα στα παγωμένα νερά του Έβρου και του Αιγαίου παιδιά τους.
Οι πιο τυχεροί τα κατάφεραν και πρόλαβαν να βρεθούν σε πλούσιες χώρες, πριν κλείσουν τα σύνορά τους, σε μία προσπάθεια να προστατεύσουν με αυτόν τον τρόπο τους λαούς τους και να απεμπολήσουν τις οικονομικές και πολιτισμικές συνέπειες αυτής της λαθροεισβολής στις χώρες τους.
Πολλά είναι τα επιχειρήματα, τα οποία ακούγονται και γράφονται από συμπατριώτες μας, με κυρίαρχα στην λίστα την αδυναμία του ελληνικού κράτους στον ρόλο του υποδοχέα, λόγω και της οικονομικής κρίσης, την εν δυνάμει κοινωνική και θρησκευτική αλλοίωση του πληθυσμού της χώρας μας και την δυσαρέσκεια των οικονομικά αδύναμων για τα επιδόματα και τα κάθε είδους προνόμια προς τους πρόσφυγες, σε εποχές στέρησης και ένδειας του ελληνικού λαού.
Προβληματίζει η ανάληψη από την Ελλάδα του ρόλου του υποδοχέα σε μία εποχή κρίσης αλλά και πολιτισμικής ανασφάλειας και κυρίως η αδυναμία πλήρωσης των προϋποθέσεων υγιεινής και ομαλής διαβίωσης στους χώρους υποδοχής, με συνέπεια την μετατροπή τους σε χώρους εφιαλτικούς, αφού δεν διαθέτουν ακόμη ούτε τα στοιχειώδη (θέρμανση, υγιεινή) για τους δυστυχείς.
Θέτουν το ερώτημα για ποιο λόγο δεν ακολουθεί και η χώρα μας την ίδια με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ τακτική των κλειστών συνόρων και της απαγόρευσης της εισόδου τους, ενώ τηρεί αυστηρά την απαγόρευση της εξόδου τους, εξυπηρετώντας στην ουσία τις άλλες χώρες, με συνέπεια τα επεισόδια των τελευταίων ημερών. Αντίθετα η Τουρκία και υποδοχέας, προς είσπραξη της οικονομικής βοήθειας, αλλά και ανεπίσημος μεταφορικός διεκπεραιωτής προς την Ελλάδα αποδεικνύεται προς όφελός της.
Προσθέτουν δε ότι ουδέποτε οι Έλληνες εγκαταλείψαμε την χώρα μας και σε περιόδους πολέμου και φτώχειας, αλλά παραμείναμε εδώ, αγωνιστήκαμε και, όταν οι ξένες χώρες ζήτησαν εργατικά χέρια, μεταναστεύσαμε νόμιμα, προσφέραμε την εργασία μας, τηρήσαμε τους νόμους της νέας χώρας και σεβαστήκαμε τον πολιτισμό της, λαμβάνοντας ως ανταμοιβή την οικονομική μας ανάπτυξη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.
Από την άλλη πλευρά τα αντεπιχειρήματα ότι προέρχονται, σε ένα μεγάλο ποσοστό, από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, ότι βίωσαν τον θάνατο, ότι άλλοι προέρχονται από χώρες υπανάπτυκτες και πούλησαν ό τι είχαν, για να πληρώσουν τον λαθρομεταφορέα τους στην πορεία προς το όνειρο, ότι διακινδύνευσαν την ζωή τους, δεν «φαίνεται» να τους συγκινούν. Και λέω «φαίνεται», διότι είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας, αν βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον από αυτούς τους δυστυχείς, πρώτοι θα σπεύσουν να τον συνδράμουν.
Προσθέτω στο σημείο αυτό και τις δηλώσεις ορισμένων ότι είναι «ρατσιστές» και «φασίστες» όσοι στρέφονται κατά των προσφύγων και λαθρομεταναστών και τους θεωρούν ανεπιθύμητους και στα σχολεία μας, αν και τις θεωρώ υπερβολικές και άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούσες.
Θα επιχειρήσω να απαντήσω στις απόψεις αυτές με δύο τρόπους.
Πρώτα με την καρδιά, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα από την αρχαιότητα στάθηκε αρωγός σε κάθε κατατρεγμένο. Ο ξένιος Δίας δεν παρέμεινε ποτέ άνεργος σε αυτήν την χώρα και οι Έλληνες ως ναυτικός και ταξιδιάρης λαός έγιναν ανταποδοτικά φιλόξενοι.
Δεν αρμόζει σε τούτον τον γενναιόδωρο και μεγαλόψυχο λαό να συμπεριφέρεται με τόση ανασφάλεια απέναντι σε όλους αυτούς τους κυνηγημένους από τα όπλα ή την ένδεια. Κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του, αν δεν τον σπρώξει αδήριτη και παντοδύναμη η ανάγκη.
Είναι βέβαιο ότι δεν υποκρύπτονται πίσω από αυτό το προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα δόλιοι σκοποί εχθρών της Ελλάδας με στόχο την πολιτισμική και θρησκευτική αλλοίωση των Ελλήνων, αφού δεν είμαστε καν η χώρα προορισμού τους. Ακόμη όμως και να παραμείνουν εδώ και να εγκατασταθούν μόνιμα, εμείς οι Έλληνες αντέξαμε 400 ολόκληρα χρόνια σκλαβιάς και δεν απωλέσαμε την εθνική μας ταυτότητα, δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβηθούμε τους αξιοδάκρυτους, οι οποίοι βρέθηκαν καλώς ή κακώς μέσα στην δική μας «αυλή».
Με τον δεύτερο τρόπο και σύμβουλο την λογική, θα παρατηρήσω τα ακόλουθα:
Είναι αυτονόητο ότι, για να υποδεχθείς πρόσφυγες και μετανάστες στον τόπο σου, πρέπει να έχεις και την δυνατότητα κάλυψης πρωτίστως των αναγκών του λαού σου και κατά δεύτερο λόγο εκείνων. Για να ενταχθούν δε σταδιακά στο ελληνικό κοινωνικό περιβάλλον, επιβάλλεται να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις, όπως να έχουν μόνιμη εργασία, μόνιμη κατοικία και την δυνατότητα να εξυπηρετούν οι ίδιοι τις ανάγκες διαβίωσης αυτών και των οικογενειών τους, οπότε και δικαιωματικά θα τους παρασχεθούν τα αγαθά των νόμιμα εγκαταστημένων σε ένα κράτος πολιτών, καθώς και η δυνατότητα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Είναι υποχρεωμένοι να μας απαντήσουν οι νυν κυβερνώντες βάσει ποίου διεθνούς δικαίου κρατάμε αιχμαλώτους αυτούς τους δυστυχισμένους σαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τίνι δικαιώματι τους απαγορεύουμε την έξοδο από την χώρα μας, ενώ εμείς τους έχουμε υποδεχθεί και είχαμε πλήρη επίγνωση των αδυναμιών μας ως κράτους.
Να μας απαντήσουν όλες οι μεγάλες δυνάμεις για ποιο λόγο όλα αυτά τα χρήματα τα οποία χορηγούνται από ΕΕ και ΗΠΑ για τις ΜΚΟ, τους χώρους υποδοχής και τα επιδόματα, δεν διατίθενται στις κυβερνήσεις τους υπό την εποπτεία του ΟΗΕ, προκειμένου να επιστρέψουν εκεί και να ζήσουν ειρηνικά στον τόπο, όπου γεννήθηκαν και αυτοί και τα παιδιά τους.
Φρόνιμο κατ’ εμέ θα ήταν κάθε λαός να ζητά την βοήθεια της παγκόσμιας κοινότητας, όταν από δικά του λάθη ή παρέμβαση τρίτων έχει οδηγηθεί σε πόλεμο η εξαθλίωση, και να παραμένει στην πατρίδα του, παλεύοντας να την σηκώσει και πάλι όρθια. Η μετανάστευση δε να είναι προαιρετική επιλογή των πολιτών αλλά μόνον στην περίπτωση κατά την οποία σε άλλες χώρες ζητείται εργατικό ή επιστημονικό δυναμικό, διατηρώντας έτσι σε ισχύ το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη της παγκόσμιας κοινότητας να αναζητήσει το μέλλον που ονειρεύεται και δεν του προσφέρεται στη δική του χώρα.
Είναι καθήκον μας να μην επιτρέψουμε να καταστεί η χώρα μας «στρατόπεδο συγκέντρωσης» για όλους αυτούς τους αναξιοπαθούντες, στον βωμό των συμφερόντων της Γερμανίας και των ΗΠΑ και οφείλουμε να συμβάλουμε με κάθε τρόπο στην αφύπνιση όλης της ανθρωπότητας, προκειμένου να μην δούμε ξανά εικόνες προσφυγιάς, ξενιτεμού και φτώχειας, βαθιά και ανεπούλωτη πληγή και για το δικό μας έθνος…