ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Έχουν παρέλθει πολλά έτη από τότε που προσπαθούσα να καταλάβω γιατί έπαψε πια να άδεται στις εθνικές εορτές μας το γνωστό τραγούδι «Μακεδονία ξακουστή…», γιατί επέτρεψαν οι Έλληνες και οι εκάστοτε κυβερνήσεις τους σε έναν λαό σλαβικής καταγωγής και σλαβική γλώσσα ομιλούντα, να θέτει θέμα ονομασίας του ως Μακεδονία Βόρεια, Πάνω, Δεξιά, Αριστερά, τι σημασία άραγε είχε;
Πώς ένας περήφανος λαός, όλοι εμείς, παραχωρήσαμε το δικαίωμα σε έναν ξένο και προς τη νοοτροπία μας λαό, ακόμη και να σκέπτεται αυτό το ενδεχόμενο, ενώ απαξιώσαμε σταδιακά κάθε τι εθνικό, μη δυνάμενοι ή και μη θέλοντες να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ των όρων εθνισμός και εθνικισμός.
Πώς και δεν ευρέθη, μετά τον Κων/νο Καραμανλή, ένας πρωθυπουργός να υψώσει το ανάστημά του και ευθαρσώς να δηλώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι η Ιστορία ενός λαού και τα ελληνικά ονόματά του δεν καθίστανται σε καμία περίπτωση θέμα διαπραγμάτευσης και βορά σκοπιμοτήτων και πολιτικών επιδιώξεων τρίτων.
Να προβάλει το επιχείρημα ότι, εάν ο γειτονικός και ευάριθμος αυτός λαός πίστευε στην μακεδονική καταγωγή του, άρα και στην ελληνικότητά του, θα είχε αποποιηθεί τη σλαβική δική του, θα είχε ιδρύσει ελληνικά σχολεία, θα είχε εκμάθει στα παιδιά του την ελληνική γλώσσα των Μακεδόνων, θα είχε αποκτήσει ελληνική συνείδηση και θα το είχε αποδείξει και στην πράξη…
Λυπούμαι διότι και οι νυν κυβερνώντες, πέραν των πρώτων μεγαλαυχιών, συνεχίζουν να ακολουθούν την ίδια ακριβώς λανθασμένη τακτική.
Ήγουν την διαπραγμάτευση των αδιαπραγμάτευτων.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει έστω και ένας Έλληνας ο οποίος θα συναινούσε στο ενδεχόμενο της σύνθετης ονομασίας με συνθετικό τη λέξη «Μακεδονία». Ένας πολιτικός, ένας διανοούμενος, ένα απλός άνθρωπος του λαού. Διότι τότε, θα ήταν σαν να προδίδαμε την Πατρίδα, την Ιστορία, τον Πολιτισμό, τις ρίζες μας, τον ίδιο τον εαυτό μας.
Η Αλήθεια είναι εδώ, για να συνηγορήσει υπέρ μας. Η Ιστορική Αλήθεια υπήρξε πάντα εδώ με τεκμήρια ακλόνητα στην ελληνική και διεθνή βιβλιογραφία, αλλά κυρίως με τα μνημεία, αδιάψευστους και αξιόπιστους μάρτυρες υπεράσπισής μας, αφού φθάσαμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα.
Και εάν οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι, όταν ομιλούν οι πέτρες και τα μνημεία, καλό θα ήταν εκείνοι απλώς να τα επιδεικνύουν περήφανοι και σταθεροί στις απόψεις τους, λυπούμαι για την Πατρίδα μου και θλίβομαι για το λαό της…