ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
Πόσα ποτάμια δυστυχίας μπορείς να διαβείς χωρίς να βρέξεις τα πόδια σου, πρίγκηπά μου;
Μια καθοσίωση πόνου για το απρόβλεπτο
σε κάνει να φοράς το σταυρό σου και να παλεύεις για το σκοπό σου, που πάνω του κυλά ο χρόνος και τα κατακάθια του ανέμου που τριζοβολούν μέσα στην αγάπη και το πάθος.
Μια αγάπη που δε μιλά με το χελιδόνι σου,
που έχει ίχνη από μιαν ατέλειωτη πίκρα
για των αγγέλων τα πάθη που δεν λάμπουν καθαρά, γιατί βλέπουν τους σκοπούς τους νικημένους, με αβέβαιες σιωπές βουτηγμένες σε λίμνες που ατάραχα βρέχουν τις όχθες σαν σκοποί από κιθάρες ακούρδιστες με πλεγμένες χορδές.
Ο κισσός της αγάπης σου θρέφεται από τον πόνο και τα ευλογημένα δάκρυα μιας κατανόησης που είναι σπαθί και ανοίγει το δρόμο.
Βοή η δυστυχία, βαραίνει τα φυλλοκάρδια
και όμως περπατάς στο νερό περνώντας τη δυστυχία με φόβο, ελπίδα, χαμόγελο και πόθους ατέλειωτους.
Κρατάς στα χέρια σου τα άσπρα χνάρια μιας ζωής χωρίς το ρίγος του χαμού και του θανάτου γιατί χαίρεσαι τις αιγές της καλοσύνης και διώχνεις τη δύση της καρδιάς και της ψυχής.
Η ευτυχία, πρίγκηπά μου, έρχεται ακόμη
και αν το φεγγάρι χάνεται στην ομορφιά
των αστεριών που δρασκελίζουν το άπειρο τραγουδώντας στην Πούλια, σαν περαστικοί ταξιδιώτες στο άπειρο, στην αγάπη, τη φιλοδοξία για λάμψη και αρμονία, και ψιθυρίζουν αρχέγονα τραγούδια για παλάτια της ευτυχίας.
Αυτά τα τραγούδια για τους γαλαξίες που κρύβουν τον παράδεισο και τα διαμάντια της γνώσης, σε χρόνο παρελθόντα ή μέλλοντα πώς σ’ αγγίζουν, φέρνοντας καρδιοχτύπια για ευτυχίες χαμένες,
για τα σκοτεινά βελούδα των ματιών
που σε κοιτάζουν με προσμονή και απαντοχή.
Αλφάβητο νέο σχεδιάζεις πρίγκηπά μου
για τη νέα ζωή που μας χτυπά την πόρτα,
χάδια βρίσκεις νέα για απαλοχάιδεμα,
για περιπτύξεις μαγικές για να γράψεις νέα τραγούδια.
Δεν αλυχτά πλέον η δυστυχία, είναι τόσος λίγος ο χρόνος για να την δεχτούμε. Σπατάλη οι στιγμές χωρίς ένα χέρι να σε σφίγγει τρυφερά, χωρίς έξαψη, με απόγνωση για το τραγούδι μιας καρδερίνας που έπαψε, χωρίς ένα σπουργίτι να σου μιλά ψιθυριστά.
Μετεωρίζεται το άπειρο πάνω στη μοναξιά και την έλλειψη αγάπης, μα για πρώτη φορά αναδύεται μια μυθολογία με δέντρα πράσινα με ομορφιά, με άτλαντες ζωγραφισμένους – με πόθο κι έρωτα.
Μεγαλοφυΐα, δόξα, αρετή, θεός, κώδικες, ευαγγέλια, όνειρα φωτοστεφανωμένα. Ακαθόριστες σκιές από αγγέλους σε κάνουν αετό που πετά, με κάνουν αηδόνι,
με κάνουν τραγούδι και η αποκάλυψη γίνεται μεταξύ γης και ουρανού στο φεγγοβόλημα μιας νέας πραγματικότητας.
Μην δακρύζεις πρίγκηπά μου για την φτώχεια, την ασχήμια, την υποκρισία και τη διαφθορά. Μη δακρύζεις με τη θλίψη του κόσμου γιατί παράγγειλες λουλούδια του πάθους, και πολύτιμα πετράδια να στολίσουν και να ζεστάνουν την ψυχή και την καρδιά του Θεού και των ανθρώπων και πουλιά δοξολογούν το ωσαννά της καλοσύνης.
Αναστασία Κατσικογιάννη – Μπάστα