ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Κανένας Πρωθυπουργός δεν ευτυχεί, όταν ο λαός του δυστυχεί…
Πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων. Μέρες αγάπης και σπιτικής θαλπωρής.
Πού την θυμήθηκα αυτή τη λέξη, θα μου πείτε, όταν η πλειονότητα των Ελλήνων δεν έχουν πια όχι θαλπωρή με την κυριολεκτική σημασία, αλλά ούτε τα απαραίτητα.
Όταν οι Έλληνες είναι οι πιο φτωχοί από όλους τους εταίρους τους στην Ευρώπη.
Το πετρέλαιο στα ύψη, τα τρόφιμα απλησίαστα. Χρειάζεσαι έναν μισθό μόνο για θέρμανση και το Σούπερ Μάρκετ. Για καινούρια ρούχα, ένα δωράκι στα παιδιά και τα εγγόνια, δεν το συζητάμε καν. Ακόμη και στα δικά μας δύσκολα παιδικά χρόνια, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα οι φτωχοί γονείς μας είχαν τη δυνατότητα να μας αγοράσουν ένα καινούριο ρούχο, ένα ζευγάρι παπούτσια…
Να τολμήσω να υποθέσω ότι τις ίδιες δυσκολίες θα συναντούν και τα παιδιά των βουλευτών, των υπουργών και των στελεχών των κομμάτων, έτσι για να παρηγορηθούμε κι εμείς και να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον, αφού θυσιαζόμαστε όλοι, ήρωες πατριώτες γαρ, για να ορθοποδήσει η χώρα μας!…
Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Καθόλου έτσι, κυρίες και κύριοι, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι όλα αυτά τα χρόνια.
Από το 2010, δηλαδή 13 ολόκληρα χρόνια, γρουσούζικα και σκοτεινά, που η Ελλάδα δεν λέει να βγει από το τέλμα, σε αντίθεση με άλλες χώρες που βίωσαν τα ίδια και σήμερα βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Η ακρίβεια καλπάζει σε όλα τα προϊόντα, το Σούπερ Μάρκετ έχει μετατραπεί σε εφιάλτη κάθε οικογενειάρχη και του μέσου Έλληνα. Με μία σακούλα και πέντε απαραίτητα πράγματα στο χέρι έχεις πληρώσει 50 ευρώ και αναρωτιέσαι μήπως σε έκλεψαν ή έκαναν λάθος. Έτσι δε και τολμήσεις να γεμίσεις δύο, τότε το εκατοστάρικο αποτελεί παρελθόν της τσέπης σου και παρόν και μέλλον της επιχείρησης.
Απορώ πώς καταφέρνουν και επιβιώνουν άτομα με 700 ευρώ τον μήνα, οι γέροντες αγρότες μας με 450 ευρώ, νέοι με 400 ευρώ, χωρίς δικό τους σπίτι. Όχι ότι το δικό τους θα τους έσωζε, ο ΕΝΦΙΑ καραδοκεί και είναι αρκετά υψηλός για τα περισσότερα βαλάντια. Καταντήσαμε να πληρώνουμε «χαράτσι», όπως επί Τουρκοκρατίας, για ένα σπίτι που κτίσαμε εργαζόμενοι 20 και 30 χρόνια εδώ ή στην ξενιτιά, για να το χαρούμε εμείς και τα παιδιά μας.
Ντύσιμο δε; Αυτό το έχουμε ξεχάσει. Αρκούμαστε σε όσα ακριβά και αξιοπρεπή ρούχα προλάβαμε να αγοράσουμε σε εποχές ευμάρειας. Και αυτά ακόμη φοράμε.
Αλλά και λίγη ντροπή δεν βλάπτει, πόσο άδικοι και κακούληδες είμαστε!
Το ίδιο δεν πράττουν και οι 300 της Βουλής, τα στελέχη των κυβερνήσεων και οι παρατρεχάμενοι, σύμβουλοι και δεν συμμαζεύεται; Και οι κυρίες τους και οι κόρες τους από τα φτηνά ψωνίζουν, μην σου πω τις λαϊκές, παπούτσια από δερματίνη και πλαστικό φορούν οι καημένες, όπως οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μας.
Και έρχεται στον νου μου η φράση του πατέρα μου για ένα Πρωθυπουργό, του οποίου δεν θα αναφέρω το όνομα, Θεός σχωρέστον!:
«Όταν κυβερνάει ο….. εμείς οι αγρότες περπατάμε με λαστιχένια παπούτσια»!
Φαίνεται πως ο πατέρας αποδεικνύεται προφητικός, αφού πολλά χρόνια μετά από εκείνον τον «νοικοκύρη» Πρωθυπουργό που όλο μάζευε και τίποτε δεν έδινε στον φτωχό, σε εποχές σήμερα τεχνητής νοημοσύνης, πάλι με λαστιχένια παπούτσια περπατούν οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι και με ρούχα made in China τα παιδιά τους.
Κάποτε ο Πλαστήρας προσέφερε τον μισθό του, όταν έβλεπε ότι ο λαός του πεινούσε και στερούνταν και τα απαραίτητα. Και αποτελώντας την εξαίρεση μαζί με τον Καποδίστρια, απεβίωσε πάμφτωχος ο «Μαύρος Καβαλάρης», προς επιβεβαίωση του κανόνα.
Προς Θεού, δεν θέλουμε οι Πρωθυπουργοί μας να έχουν το τέλος του, για να σώσουν εμάς.
Εξάλλου ένα μερίδιο ευθύνης στα δεινά μας ως λαός το έχουμε και οφείλουμε να το ομολογήσουμε και να υποστούμε και τις συνέπειες.
Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι ο πατέρας σιάζει, όπως έλεγε η μάνα μου, τα παιδιά του. Αυτός θα τα οδηγήσει στο καλό ή το κακό με το παράδειγμά του.
Και εγώ θέλω ο δικός μας Πρωθυπουργός να είναι πατέρας για τον λαό του. Να βάλει τον εαυτό του στη θέση ενός φτωχού Έλληνα, για να καταλάβει, αφού ο ίδιος και κανένας τους δεν βίωσε φτώχεια.
Είχα συμβουλεύσει στο παρελθόν τον νυν Πρωθυπουργό, άμα τη αναλήψει της εξουσίας κατά την πρώτη τετραετία, να επισκεφθεί την κατοικία ενός αγρότη σε οποιοδήποτε χωριό. Να παραμείνει εκεί ένα βράδυ φιλοξενούμενος, να φάει από το φαγητό του και όχι αυτό που θα έτρωγε σε σπίτι πλούσιου στελέχους, να κοιμηθεί στο φτωχικό του κρεβάτι και να κρυώσει τον χειμώνα μαζί του, να ακούσει με προσοχή τα παράπονά του και τις προτάσεις του. Να σηκωθεί το πρωί και να τον ακολουθήσει στην εργασία του, δίνοντας ένα χεράκι και στη δουλειά του.
Ύστερα να φιλοξενηθεί από έναν εργάτη, έναν εκπαιδευτικό, έναν συνταξιούχο, τον μέσο Έλληνα.
Τότε μόνο θα καταλάβει τι σημαίνει μετρώ τα χρήματά μου για να βγάλω τον μήνα, κάνω οικονομία με τη θέρμανση κι ας κρυώνω, αγχώνομαι με τα ρούχα των παιδιών, τα φροντιστήρια και όλα όσα αποτελούν την καθημερινή δυσκολία και το μόνιμο άγχος του Έλληνα…
Αλλά νισάφι πια!
Ήλθε η ώρα να επιστραφούν στον περήφανο λαό μας η περηφάνια και η αξιοπρέπεια που του στέρησαν όλοι όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία 50 χρόνια τη χώρα μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις και αυτές με υποθήκευση του μέλλοντός μας και των παιδιών μας.
Κανένας δεν βγαίνει έξω από το κάδρο της ευθύνης για την απώλεια της περηφάνιας ενός λαού που έχει το δικαίωμα να απολαμβάνει τη φτηνή και για όλα τα βαλάντια θέρμανση τον χειμώνα, το φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα, την δωρεάν παιδεία, την αμειβόμενη αξιοπρεπώς εργασία. Και αν αυτό το ρεύμα μπορεί να έλθει από τις ανεμογεννήτριες, να το πράξουν, χωρίς να δώσουν σημασία στις φωνές των αρνητών κάθε μορφής ενέργειας που εγγυάται το καλό όλων μας και κυρίως των γενεών που έρχονται, όπως έχει αποδειχθεί σε χώρες που εφαρμόστηκε.
Να δοθεί η δυνατότητα να αξιοποιήσουμε κάθε μορφή ενέργειας που η θέση της χώρας μας ευνοεί και είναι ακίνδυνες, όπως η ηλιακή και αιολική.
Κάθε Έλληνας να έχει τη δυνατότητα αγοράς νέου αυτοκινήτου κάθε πέντε με δέκα χρόνια και ιδιαίτερα τα ηλεκτρικά που δεν ρυπαίνουν το περιβάλλον με επιδοτήσεις από το κράτος, όπως γίνεται σε άλλες χώρες, και μάλιστα προ αγοράς και όχι αδικαιολόγητα εκ των υστέρων.
Ο Πρωθυπουργός οφείλει να πατάξει την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια που ταλανίζουν το λαό μας και να αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις. Δεν επιτρέπεται η καθαρίστρια στη Γερμανία να λαμβάνει 1800 ευρώ τον μήνα, ο εκπαιδευτικός 3000 ευρώ και στην Ελλάδα 1000 με 1200!! Τη στιγμή που τα τρόφιμα εκεί και τα είδη οικιακής κατανάλωσης είναι κατά πολύ φθηνότερα από τα δικά μας.
Δεν παρακαλούμε. Απαιτούμε.
Επαίτες δεν θα γίνουμε ούτε κλέφτες και φυσικά την αξιοπρέπειά μας δεν την θυσιάζουμε στον βωμό των κομματικών μας επιλογών.
Ήλθε η ώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τηρήσει όσα πριν τέσσερα χρόνια υποσχέθηκε. Είναι λάθος να εφησυχάζει, επειδή δεν διαμαρτυρόμαστε για πολλούς δικούς μας λόγους. Δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε αγανακτισμένοι. Είναι η δεύτερη τετραετία του και δεν έχει πια άλλες δικαιολογίες. Είχε υποσχεθεί 1500 ευρώ μισθό κατά μέσο όρο για κάθε Έλληνα, ας το κάνει πράξη τώρα.
Γνωρίζει πού θα βρει τα χρήματα και εμείς επίσης…
Επιθυμούμε να έχουμε στο τιμόνι της χώρας μας τον ηγέτη που θα φέρει την ανάπτυξη και αναμένουμε από εκείνον ως άνθρωπο και πολιτικό να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αλήθεια:
Κανένας Πρωθυπουργός δεν ευτυχεί, όταν ο λαός του δυστυχεί….