ΧΑΡΑΥΓΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ

Ήταν γαλήνια εδώ η χαραυγή πριν τον θάνατο, και γράφω για σας αδέλφια μου,
που πορευόμαστε μαζί σε μια καθημερινότητα απλή και μεγαλόπρεπη που σκορπίζει σπόρους ευγενείας, τα τραγούδια μιας ζωής,  με ευπρέπεια και χαρά, για ‘κείνους που διαβάζουν το μέλλον τους με την καρδιά και την αγάπη.

Πόσες αθώες ψυχές αγκαλιασμένες μέσα στις φλόγες και τον θάνατο, πόσες ανόητες μάχες με την απελπισία, πόσοι άκαρποι ηρωισμοί, πόσες φιλοδοξίες χαμένες, πόση υπεροψία από τους επαΐοντες.

Η ήττα του ανθρώπου στην μάχη για την ζωή και η φωτιά να μην αφήνει το όνειρο και την ελπίδα να ανθίσει, τους αθώους να γελάσουν, να μην δουν την σκιά τους,
να μην χαρούν το χρόνο μέσα από την χαραμάδα του αύριο, το γαλάζιο μέσα από την ελπίδα, την συνέχειά τους μέσα από την υπόλοιπη ζωή.

Ακούγονται ξένες φωνές γύρω από το παγωμένο νερό, μέσα από τα δέντρα που λούζονται την φλόγα του ολέθρου,  πύρωμα οι ανάσες και μετά η σιωπή που πληγώνει.

Και ένα ατελείωτο παράπονο, μια ησυχία που κραυγάζει… βοήθεια…

Και μένουμε στα πρέπει ενός εγωισμού που δεν εξηγεί, δεν μιλάει για τις συμφορές και νέφη σκεπάζουν την ανθρωπιά.

Σκύβουν τότε όλα τα λουλούδια από ντροπή και το άρωμά τους σβήνει από το πένθος, τα σύννεφα και οι ουρανοί κλαίνε για τα παιδιά και τον ατελείωτο πόνο.

Μα μια ελπίδα σαν ένα κιαροσκούρο που θαμπώνει τους ποταμούς του κόσμου
χτυπάει τον νου και πλημμυρίζει την ψυχή μας.

Οι άνθρωποι που δεν λέγονται ήρωες,
οι ταπεινοί που δεν είναι ψεύτες,
οι απλοί που δεν κομπάζουν, οι ψυχές που δεν δέχονται την βαρβαρότητα, που δεν νοιάζονται για άνομες υποδουλώσεις, οι περήφανοι που δεν δέχονται την ατίμωση και τους εξευτελισμούς, αγκαλιάζουν το κακό και ακούν την ποίηση της ανάγκης και της ύπαρξής τους, και δηλώνουν το «ΠΑΡΩΝ»!

Κατανοούν την ζωή και το μέλλον κοιτάζοντας πίσω, και απαξιώνοντας τον θάνατο, την αποδοκιμασία, την ύβρη, καταξιώνουν το δάκρυ, τον πόνο, την αλώβητη περηφάνια, τα τύμπανα που φωνάζουν, τους θάμνους που θα βλαστήσουν πάλι, τα βλέφαρα που θα ανοίξουν ξανά στο φως, τα πόδια που θα βαδίσουν προς την ελπίδα, τον ίλιγγο της ύπαρξης, την δόξα του ανθρώπου.

Και όπως έρχεται το φθινόπωρο θα έρθει και το λαμποκόπημα των φύλλων στα δέντρα από το ατελείωτο δάκρυ για τις ζωές που έφυγαν άδικα μα οριστικά .

Αλλά φυσαρμόνικες διαλαλούν την ελπίδα που έρχεται μέσα από την κόλαση
και τον στυφό ιδρώτα της συμφοράς,
σε ένα νέο ρυθμό αγάπης και αγαλλίασης για να αφανίσει όσα πονούν και να ακούσει τα τροπάρια της αναγέννησης που μας λευτερώνουν -και αυτό το μυστικό, ότι μόνο με την καρδιά είναι που μπορεί κανείς να δει σωστά.