ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Είμαι ο Ζώης Ρουσφέτις και σε αυτό το άρθρο θα συζητήσουμε γι’ αυτή τη λίστα που άλλοι βάζουν στο συρτάρι με το που τη συμπληρώσουν, ενώ άλλοι ξεκινούν να αγωνίζονται να πετύχουν με τη σειρά, όλα όσα σημείωσαν.
Αυτή λοιπόν η λίστα ονομάζεται: Όνειρα!
Οι άνθρωποι έχουν μπερδευτεί λιγάκι…
Όλοι έχουμε όνειρα έτσι;
Όλοι γκρινιάζουμε καθημερινά για τα προβλήματά μας, τα οποία είναι τα σημαντικότερα, διότι είναι δικά μας!
Έλα όμως που όταν πάνε να πραγματοποιηθούν, πολλές φορές τα καταστρέφουμε όλα!
Παιδιά, εσείς είστε οι οδηγοί των τρένων κι εφόσον έχετε την τύχη να οδηγήσετε τη ζωή σας, φροντίστε να περάσετε από τα πιο όμορφα μέρη και μην μένετε στον σταθμό, περιμένοντας τα βαγόνια των άλλων! Δεν χωράτε! Ο ελεγκτής θα σας πετάξει έξω με τις κλωτσιές!
Βέβαια, το κατανοώ… Ζούμε σε μία κοινωνία που το να έχεις στόχους, θεωρείται κομφόρ…
Συνηθισμένο να έχεις…
Σπάνιο να πετυχαίνεις…
Αν είστε όμως οι τυχεροί, μην αποφεύγετε την μοίρα σας!
Παράδειγμα:
«Θα ήθελα να γίνω πετυχημένος διαφημιστής»
Το λες στην οικογένεια, στους φίλους, στα πουλιά, στους περαστικούς, στα δέντρα (το παράκανα)…
Στην κλασική γιαγιά που συναντάς στο σούπερ-μάρκετ, με την ανησυχία μετά μην σε ματιάσει και δεν το πραγματοποιήσεις, ώσπου έρχεται η ευκαιρία…
«Είδαμε τη δουλειά σας και θέλουμε να συνεργαστούμε μαζί σας»
Εσύ: «Αχ, πώς θα πάω στη συνέντευξη;»
«Κι αν κάνω κοκοράκι;»
«Αν ιδρώσω και μαυρίσουν τα ρούχα μου;»
«Αν θελήσω να πάω τουαλέτα;»
«Μωρέ μήπως δεν είμαι γι’ αυτά;»
«Αν πεταχτεί κανένα κουμπί από το κοστούμι που σούφρωσα από τον παππού όπως κάτσω;»
Αμφιβολίες πάντα υπάρχουν, το θέμα είναι ότι γινόμαστε υπερβολικοί και καταλήγουμε στο συμπέρασμα το οποίο φυσικά δεν πρόκειται να παραδεχτούμε ποτέ, πως εμείς είμαστε το ΠΡΟΒΛΗΜΑ!
Να σας πω κάτι;
Ωραίο το πατρικό μας, ωραία η πόλη μας, τέλεια η ρουτίνα μας, αλλά δεν θα αλλάξει κάτι… Η Ζωή χτυπάει συγκεκριμένες στιγμές την πόρτα. Αν την δούμε σαν επισκέπτη που βαριόμαστε να του μιλήσουμε, αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει και δεν θα μας ξανά επισκεφτεί.
Το να μπορείς να φαντάζεσαι τον εαυτό σου κάπου πιο όμορφα, είναι δείγμα της αγάπης σου προς αυτόν και όλων των πραγμάτων που θες να του προσφέρεις. Προτιμάς την εικονική πραγματικότητα της φαντασίας σου; Ή τη μεταφορά της φαντασίας στην πραγματικότητα;
Άλλο παράδειγμα:
Πετυχαίνεις ένα αγόρι/κορίτσι.
Βάζεις στόχο να τον/ην διεκδικήσεις, να γνωριστείτε, να αγαπηθείτε, να φας τα μούτρα σου.
Να αφεθείς στην λογική του Παπάζογλου βρε αδερφέ, να πας κι ας σου βγει και σε κακό!
Ενώ μάταια προσπάθησες με άλλα άτομα στο παρελθόν, αυτή τη φορά έρχονται όλα όπως τα θες… Και σε θέλει… Τι θα πεις δηλαδή;
«Σοβαρά τώρα;»
«Εγώ απλά να σε καψουρευτώ ήθελα… Να κάνω σενάρια φαντασίας και μία ημέρα των ημερών, να μπεις κι εσύ στο χρονοντούλαπο των απωθημένων».
Ποιος ο λόγος να προκαλείτε ψυχολογικά προβλήματα σε σας τους ίδιους;
Κλείστε ΑΜΕΣΩΣ το τραγούδι της Ηρώς: «Έτσι είμαι εγώ και δεν μπορώ, ούτε και θέλω να αλλάξω». Ακούστε καλύτερα κλασική μουσική χωρίς λόγια… Έστω και σκυλάδικο, ό,τι τέλος πάντων σας ηρεμεί!
Σκεφτείτε, τι είναι αυτό που σας κρατάει πίσω, ενώ προχωράτε μπροστά;
Τι θέλετε; Το έτοιμο;
Ε, δεν πάει έτσι!
Τα όνειρα δεν είναι fast food (έτοιμο φαγητό) για να στο φέρουν στην πόρτα με delivery, χωρίς καν να δώσεις φιλοδώρημα!
Αν ανοίξουν οι πόρτες της υλοποίησης, πάει να πει πως εισακούσθηκε το αίτημα σου, έγινε αποδεκτό και τώρα καλείσαι να το αποδείξεις πως το αξίζεις…
Όχι στους άλλους, αλλά σε εσένα! Έτσι, η κάθε πίστα που θα ξεπερνάς τα εμπόδια και θα νικάς, θα δυσκολεύει προχωρώντας στον τερματισμό. Δεν παίζουμε όμως σε ηλεκτρονικό αλλά σε αληθινό παιχνίδι. Εδώ ο παίκτης έχει μία ζωή και ό,τι κίνηση κάνει λάθος, θα υποστεί τις συνέπειες.
Σε αυτή την ζωή δεν υπάρχει χαρούμενο ή λυπημένο τέλος. Υπάρχουν εναλλαγές.
Μπορείς όμως να ευτυχίσεις και μάλιστα για πάντα. Εκτίμησε εκείνες τις μικρές απαρατήρητες στιγμές της καθημερινότητάς σου.
Μία αγκαλιά από το γονιό σου, ένα φιλί από τον/την σύντροφό σου, την φίλη, τον φίλο που θα σου ανεβάσει το ηθικό, την ίδια τη ζωή που σου χάρισε και άλλη μια μέρα να στηρίζεσαι στα πόδια σου. Την αναγνώριση των κόπων σου και τις επικείμενες ανέσεις.
Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και μοιράστηκα ένα ακόμα ερώτημα που απαντήθηκε με μεγάλη επιτυχία! Είμαι απόλυτος παρά τη διπολικότητα που με διακατέχει.
Τώρα βέβαια από την άλλη, βρε παιδιά…
Εεε, ξέρετε τώρα. Πέφτω σαν αρκούδα για ύπνο… Δεν θυμάμαι τι όνειρα βλέπω… Πώς να αγωνιστώ για αυτά; Θέλει κότσια και αντοχές το κυνήγι. Αν καπνίζεις κιόλας, το έχεις χαμένο από χέρι! Χρειάζεται παρατηρητικότητα και διαύγεια πνεύματος. Πώς να είναι καθαρός ο ουρανός, όταν στον ψεκάζουν;
Από την άλλη και αυτά, θέλουν λεφτά. Σε μία κοινωνία που καθημερινά την κρατούν σε αδράνεια γεμίζοντας άσκοπα τις ώρες με επίπονες υποχρεώσεις για ένα κομμάτι ψωμί, δημιουργείται το εξής ερώτημα:
Πώς να τροφοδοτήσω τα όνειρα μου;