ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑ
Οι επιπτώσεις των κρίσεων χρέους στα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ τον Ιούνιο του 2016, είναι δραματικές.
Η μαζική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα στο πλαίσιο της εφαρμογής των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, αποδείχθηκε καταστροφική για τη χώρα, καθώς δημιουργήθηκε ένα καινούργιο ταξικό πλαίσιο με βασική αναφορά τη φτώχεια. Η διαβάθμιση πλέον των τάξεων γίνεται με βάση τους περισσότερο και λιγότερο φτωχούς.
Αυτό δεν συνιστά μια υγιή Δημοκρατία, αλλά ελεγχόμενη από τις κεφαλαιοκρατικές και γραφειοκρατικές επιθέσεις του ίδιου του ανθρώπου, που ασκεί την εξουσία σε βάρος των άλλων.
Οι δηλώσεις των εκπροσώπων της ΕΕ που επισκέπτονται κατά καιρούς την Ελλάδα (βλέπε Ζαν Κλοντ Γιούνκερ), σχετικά με τη συμπαράσταση στην οικονομική ανέχεια που αντιμετωπίζει ο Ελληνικός λαός, είναι δυσανάλογες με τα δημοσιονομικά μέτρα που πρακτικά ασκούνται και υπονομεύουν ουσιαστικά την οικονομική σταθερότητα της χώρας και την κοινωνική συνοχή.
Και όλα ξεκινούν από την ιδεολογική παλινδρόμηση, σχετικά με το τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και πώς αυτά εξυπηρετούνται. Δεν υπάρχει αφηρημένη πολιτική και οικονομική ισότητα, δεν υπάρχουν αφηρημένα ανθρώπινα δικαιώματα, υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας.
Δεν είναι συμβατό οι άνθρωποι να μην έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν φαγητό, να χάνουν την πρόσβαση στη βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή να μην μπορούν να στεγάσουν την οικογένεια τους.
Η ευθύνη για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πλαίσιο των προγραμμάτων προσαρμογής είναι κοινή, τόσο για τους πιστωτικούς οργανισμούς, όσο και για τα κράτη-μέλη που καταρτίζουν αυτά τα προγράμματα ασκώντας διοίκηση στην ΕΕ, για το σύνολο των κρατών μελών της ΕΕ που επιτρέπουν την εφαρμογή τους, για το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, καθώς κανείς τους δεν είναι υπεράνω της Διεθνούς Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Η ελάφρυνση του χρέους θα έπρεπε να αποτελεί βασική προϋπόθεση, ενταγμένη σε αυτή τη λογική, καθώς το δυσβάστακτο χρέος της Ελλάδας δεν οδηγεί στην ανάπτυξη, αλλά στην καταβαράθρωση της Οικονομίας και της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με την έρευνα, οι συνεχείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και η συντριβή της εγχώριας επιχειρηματικότητας, οδηγούν σε βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πότε διενεργήθηκε αξιολόγηση των κοινωνικών επιπτώσεων των μνημονίων από πλευράς της ΕΕ, που εκτός των άλλων αποτελεί και διεθνή υποχρέωσή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποτέ! Γνωρίζοντας, μάλιστα, ότι σύμφωνα με σοβαρές αναλύσεις διεθνών οργανισμών, το Ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο. Γεγονός που οδηγεί μοιραία στην εξαθλίωση και στην καταπάτηση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων των Ελλήνων.
Και αυτό γιατί οι πιστωτές, που δεν είναι τίποτα άλλο από στυγνοί τοκογλύφοι και οι παρατρεχάμενοι γραφειοκράτες τους, στη λαγνεία τους να δανείζουν για να υποθηκεύουν, αποτελούν τροχοπέδη για τέτοιου είδους έρευνες. Πού κρύβεται η επιστημονική αλήθεια και ποιες αρχές της οικονομίας παραβιάζονται προκειμένου να στήνεται διαδραστικά αυτό το παιχνίδι της συμφοράς;
Το δυσβάστακτο χρέος της Ελλάδας δεν οδηγεί στην ανάπτυξη, αλλά στην καταβαράθρωση της Οικονομίας και της Δημοκρατίας.
Ποια θα έπρεπε να είναι η πραγματική μέτρηση του χρέους και σύμφωνα με ποια κριτήρια; Μήπως εκτός από την παρούσα αξία του (ύψος του χρέους , επιτόκια και διάρκεια πληρωμής) θα έπρεπε να προσμετρούνται και άλλες μεταβλητές, όπως η δυνατότητα αποπληρωμής του;
Αυτή τη τεχνική που προτείνω συνιστά αυτόματη μείωση του «αδύναμου» χρέους (αυτό που δεν μπορεί να αποπληρωθεί σε συνθήκες βιωσιμότητας του λαού που το αποπληρώνει), μέσα από το ίδιο το μοντέλο. Το μέγεθος δηλαδή του χρέους να ορίζεται με βάση την εφικτότητα αποπληρωμής του.
Μήπως αυτή η προσέγγιση θα πρέπει να αποτελέσει την καινοτομία στον υπολογισμό του μοντέλου – καθώς κρίνει προσαρμοσμένα στους καιρούς που διανύουμε – έτσι ώστε να διορθωθούν οι κακές πειραματικές δανεισμού, επάνω στην πλάτη των κρατών μελών;
Αλλιώς, εάν δεν υπάρξει δηλαδή αλλαγή πλεύσης σε αυτούς τους υπολογισμούς, θα πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες πολιτικής εγκληματικότητας, καθώς το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ προσχεδιάζει την κατάρρευση του ανθρώπου.
Όσο για τους «εναλλακτικούς» τρόπους προσέγγισης, όπου η καθαρή αξία του χρέους συμψηφίζεται με τα περιουσιακά στοιχεία του οφειλέτη, έθνους ή πολίτη, και έτσι το χρέος κρίνεται βιώσιμο, ένα έχω να πω: Η ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΗΣ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ» ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…
Πόσο αυτοκαταστροφικό είναι αυτό για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα γυρεύει τα κομμάτια της σε λίγο… Γιατί σημαντική δεν είναι η βιωσιμότητα του κάθε χρέους μεμονωμένα, αλλά των οικονομιών που συναποτελούν αυτό το θεσμό και η βιωσιμότητα του ίδιου του θεσμού κατ’ επέκταση.
Πάντα επίκαιρος ο Νίτσε, γράφει: «Η αδιαφορία για τον εργάτη σαν ολάκερο άνθρωπο, η εκμετάλλευση του εργάτη, είναι μια κλοπή εις βάρος του Μέλλοντος, ένας κίνδυνος για την κοινωνία». Εξαιτίας αυτή της αδιαφορίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπου αλλοιώνονται οι Δημοκρατίες…
Το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους είναι ΕΘΝΙΚΟ. Και θα πρέπει ο λαός να αποφασίσει, αν θα συνεχίσει να υποθάλπει τις τακτικές που το απαιτούν βιώσιμο, με όλες τις συνέπειες που έχει αυτό πάνω στη βιωσιμότητα το ίδιου του Έλληνα και της περιουσίας του, ατομικής και εθνικής. Και όταν τα θέματα καθίστανται εθνικά, οι ρήξεις είναι αναπόφευκτες. Και το συμπαθητικό χτύπημα κατανόησης στην πλάτη, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά χειραγώγηση της ίδια της Δημοκρατίας.
Η έξοδος στις αγορές και η ρευστότητα των τραπεζών δεν διαμορφώνουν το οικονομικό και επιχειρηματικό κλίμα, δεν θεραπεύουν την ανθρώπινη εξαθλίωση και ΔΕΝ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ…