ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Είναι πολλά τα χρόνια κατά τα οποία παίζεται, με τη δική μας ένοχη ανοχή, αυτό το επικίνδυνο παιγνίδι πάνω από το Αιγαίο, με θύματα τα παιδιά μας.
Η χώρα μας θρηνεί ήδη 125 παλικάρια και έχει χάσει έναν σημαντικό αριθμό μαχητικών μας σ’ αυτόν τον ακήρυχτο άνανδρο πόλεμο από την πλευρά της Τουρκίας.
Ενημερωθήκαμε από τις τηλεοράσεις μας -και μάλιστα σε ύφος πανηγυρικό από ορισμένους δημοσιογράφους μας- ότι συνομίλησε ο κύριος Τσίπρας αμέσως μετά το θλιβερό συμβάν με τον Τούρκο ομόλογό του, εισέπραξε τη «λύπη» του, συζήτησαν το θέμα των δύο συλληφθέντων αξιωματικών μας και σχεδίασαν ομού την εξάρθρωση του δικτύου των Γκιουλιενιστών, οι οποίοι όμως δεν θεωρούνται τρομοκρατική οργάνωση από την Ε.Ε..
Λυπούμαι, αλλά η στάση του πρωθυπουργού της χώρας μου, μόνο θλίψη και οργή μου προκαλεί.
Μετά τον θάνατο ενός ακόμη Έλληνα πιλότου, αξιότιμε πρωθυπουργέ της χώρας μου, η πρώτη σας ενέργεια δεν είναι να συνομιλήσετε στο τηλέφωνο με τον ηθικό αυτουργό αυτής της δολοφονίας, διότι περί δολοφονίας πρόκειται, όποιο και αν είναι το αίτιο της πτώσης του μαχητικού μας…
Δεν τιμά ούτε εσάς ούτε τον ελληνικό λαό να προβαίνετε σε σχεδιασμούς αντιμετώπισης και επίλυσης των δικών του εσωτερικών προβλημάτων και, κυρίως, είναι αδιανόητο, πάνω στο φέρετρο ενός πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας μας, να θέτετε προς συζήτηση το θέμα των δύο συλληφθέντων στρατιωτικών μας και να επαιτείτε την απελευθέρωσή τους ως ένδειξη καλής προαίρεσης των Τούρκων, μετά τον θάνατο του πιλότου μας, διότι εμένα τότε το μυαλό μου αρχίζει και σκέφτεται και άλλα σενάρια τα οποία και απομακρύνω μετά αποστροφής και βδελυγμίας για ευνόητους λόγους…
Η πρώτη σας ενέργεια, η πρώτη ενέργεια κάθε πρωθυπουργού μίας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι να σηκώσει αποφασιστικά το τηλέφωνο και να συνομιλήσει με τους ομολόγους του όλων των χωρών της Ε.Ε., απαιτώντας και εγγράφως την άμεση εγκατάσταση ευρωπαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων στα ευρωπαϊκά-ελληνικά ακριτικά νησιά του Αιγαίου μας και την αντιμετώπιση από κοινού με τους Έλληνες των εισβολέων.
Με αυτόν τον τρόπο την ευθύνη για την πιθανή κατάρριψη μαχητικών της Τουρκίας θα την είχε και η Ε.Ε., ενώ σε αυτή την περίπτωση οι Τούρκοι θα γνώριζαν και στην πράξη ότι κάθε προκλητική ενέργεια σε βάρος της Ελλάδας θα είχε ως συνέπεια τον θάνατο των παιδιών της και πολεμική σύγκρουση και με την Ε.Ε., και όχι μόνο με την Ελλάδα.
Είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στα παιδιά μας, τους ήρωες πιλότους της πολεμικής αεροπορίας μας, οι οποίοι σηκώνονται με τα μαχητικά τους και θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους σε ένα παράλογο παιγνίδι εντυπώσεων, για να «αναχαιτίσουν» τα τουρκικά αεροπλάνα σε αυτόν τον ακήρυχτο άνανδρο πόλεμο και τη δική μας ανεύθυνη απέναντί τους στάση, όταν θα αρκούσαν οι προειδοποιήσεις των δυνάμεων της Ε.Ε. για τη χρήση αντιαεροπορικών πυραύλων σε περίπτωση εισβολής τους, για να τους συνετίσουν…
Όσον αφορά δε στους γείτονές μας τους Τούρκους έχω δύο λόγια, μετά της μεγίστης πάντα υπομονής, να τους απευθύνω:
Είναι άνανδρο να εισβάλεις σε ξένο έδαφος και να το πράττεις εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι η αναχαίτιση που θα ακολουθήσει από την πλευρά των Ελλήνων θα είναι εικονική και ότι ουδείς αντιαεροπορικός πύραυλος θα σε πλήξει, οπότε δρας χωρίς να έχεις και τον φόβο των συνεπειών της «μαγκιάς» σου…
Είναι άνανδρο να επιτίθεσαι, διεκδικώντας εδάφη που δεν σου ανήκουν. Και αν έτσι στα δίδαξαν στην Ιστορία σου κι εσύ δεν ευθύνεσαι γι’ αυτό, και πάλι είναι άνανδρο να το πράττεις με αυτόν τον τρόπο, επιδεινύοντας ανωριμότητα εφήβου…
Είναι άνανδρο να είσαι ο μόνος που προκαλείς από τις γειτονικές χώρες που κι εκείνες, δυστυχώς, διεκδικούν εδάφη και ονόματα, μόνο και μόνο επειδή νιώθεις πιο ισχυρός. Διότι στην περίπτωση αυτή και δίκιο να είχες ως προ το «ισχυρός», πάλι αυτό αντίκειται στη λεβεντιά την οποία διατείνεσαι και γαυριάς ως λαός ότι διαθέτεις…
Είναι άνανδρο να προκαλείς και να παραβιάζεις συνθήκες στις οποίες εσύ ο ίδιος έχεις θέσει την υπογραφή σου…
Ο πολιτισμός ενός λαού καθρεφτίζεται στον τρόπο με τον οποίο αντιδρά σε δύσκολες συνθήκες και στις προκλήσεις και εμείς οι Έλληνες το έχουμε όλα αυτά τα χρόνια αποδείξει, πιστεύοντας πως οι διαφορές μεταξύ των λαών επιλύονται με τα λόγια και όχι με τα όπλα.
Άνανδρος και θρασύδειλος είναι εκείνος που ακολουθεί αυτή την πολιτική.
Δεν τιμά όμως ούτε τους γείτονες -θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν πολλοί Τούρκοι που είναι αντίθετοι σε αυτή την τακτική- ούτε εμάς που το ανεχόμαστε όλα αυτά τα χρόνια, θρηνώντας παλικάρια μας, αντί να απαιτήσουμε την άμεση επέμβαση των συμμάχων και εταίρων μας.
Και αν αυτό κατετέθη ως αίτημα από κάποιον πρωθυπουργό μας και η απάντηση της Ε.Ε., κριθείσα εκ τους αποτελέσματος, υπήρξε αρνητική, τότε είμαστε άξιοι της τύχης και της ηττοπαθούς πολιτικής μας και λυπούμαι και ντρέπομαι γι’ αυτό…