ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
Τα Χριστούγεννα έχουν φώτα, πολλά φώτα.
Λαμπάκια αναβοσβήνουν σε ένα καταιγιστικό κοινωνικό λουτρό και ξεπλένουν με φως τις πτυχές εκείνες που πάντα θέλαμε να κρύψουμε από το γιορτινό μοτίβο των βιτρινών. Τα Χριστούγεννα δεν είναι για όλους Γένεση. Κάθε άλλο, και για κάποιους – και μάλιστα πολλούς – από μας είναι μια κραυγαλέα σύνοψη του ψυχικού πόνου, είναι υπενθύμιση μοναξιάς, είναι μια βροντερή σύγκριση εις βάρος μας.
Σύγκριση, είπα, ναι. Αν τα Χριστούγεννα κλονίζουν τη λεπτεπίλεπτη συναισθηματική μας ισορροπία, σαν την ανάσα παιδιού που απειλεί να γκρεμίσει τους πύργους που πριν λίγο του έφτιαξε η γιαγιά μου με τα χαρτιά της τράπουλας, είναι επειδή μέσα μας πηγαινοέρχονται συγκρίσεις. Εξωγενείς και ενδογενείς.
Εξωγενείς γιατί νομίζουμε πώς όλοι είναι ευτυχισμένοι εκτός από μας -πάντα υποψιαζόμασταν ότι κάτι δεν πάει καλά με μας, εξάλλου. Όλοι αξίζουν την ατμόσφαιρα, τα εισιτήρια μυθικών τρένων, τα χέρια που κρατιούνται σφιχτά στους δρόμους, τα τραπέζια με κάτασπρα τραπεζομάντιλα, εκτός από μας που τα έχουμε λερωμένα με ενοχές, που φαίνεται ότι τιμωρούμαστε για κάτι που κάναμε λιγότερο καλά από τους άλλους, που πάντα είναι καλύτεροι από μας.
Ξέρω, αγαπημένε αναγνώστη, ότι σου είναι γνώριμη αυτή η εσωτερική φωνή και καθόλου δεν νοιάζεσαι αν λέγεται «εσωτερική αρνητική φωνή», ή οτιδήποτε άλλο έχει όνομα και διαγνωστικό κωδικό. Ξέρεις κάτι; Μαζί σου. Φτάσαμε εδώ επειδή κατηγοριοποιούμε, κατατάσσουμε, κατηγορούμε, αλλά δεν συναισθανόμαστε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, λοιπόν, δεν θα σου πω τι να κάνεις ή να μην κάνεις, αλλά θα σου πω μόνο ότι σε καταλαβαίνω και αποδέχομαι όλα τα συναισθήματα φθόνου, ζήλιας, και ό,τι άλλο είναι στον μπόγο σου και κουβαλάς δυσφορικά όταν οι άλλοι κρατούν μόνο «δωράκια» για τους «αγαπημένους». Μην βιάζεσαι όμως να βάλεις το περίσσιο τραπουλόχαρτο στον πύργο που θα τα γκρεμίσει όλα, περίμενε λίγο, έχω κι άλλα να σου πω…
Ναι, έχω να σου πω για τις εσωτερικές απειλές, γιατί αυτές μοιάζουν να είναι τα πιο αιχμηρά δόρατα. Οι εσωτερικές απειλές είναι και αυτές συγκρίσεις, φίλε μου. Είναι όμως κάτι πιο δικό σου. Είναι το υπόλοιπο μια αριθμητικής πράξης όπου από το προσδοκώμενο αφαίρεσες το πραγματικό, το υπόλοιπο έτσι όπως είναι ξυπόλυτο και ξεγυμνωμένο από το παραμύθιασμα ότι τα καλύτερα σου Χριστούγεννα κάποτε θα έρθουν.
Λες να έχεις και άλλα τέτοια ξεγυμνώματα σε χειμώνες καιρούς; Μήπως ελπίζεις για ιδανικές καταστάσεις και έτσι χάνεις αυτές που είναι απλά καλές; Και πάλι σε καταλαβαίνω, πολύ ανθρώπινο. Εξάλλου μάθαμε στο ψεύτικο, στην προσδοκία του μίζερου «τέλειου».
Θέλω τόσο πολύ να απλώσω το χέρι σε μια πιο άτυπη χειραψία, σε ένα χτύπημα της πλάτης ίσως, και να σου πω πόσο πιο αληθινά μόνος είσαι από αυτούς που είναι μόνοι αλλά δεν το γνωρίζουν. Πίσω από τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα, πάνω από τα μύρια «Χρόνια Πολλά», κάτω από τα χαμόγελα που πριν καλά καλά ανοίξουν… χάνονται, μετά από όλα και πριν από όλα, είναι η συνθήκη της Ανθρώπινης Μοναξιάς. Τίποτα πιο δεδομένο, τίποτα πιο μεγάλο από την παραδοχή της σκληρότητάς του, λοιπόν.
Με έναν δικό μου τρόπο, πιστό στην συνθήκη του Είναι σου, και πάντα κοντά σου,
Αγγελική.