ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ… ΤΟ ΑΛΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: PETER TAMAS

Κλάμα μωρού! Είναι το δικό μου κλάμα! Μόλις γεννήθηκα και πονώ, μάλλον γιατί μαντεύω την άγρια πλευρά του κόσμου… Μια μελωδία ακούγεται. Σταματώ να κλαίω… Παρηγοριέμαι! Η μάνα μου επιστράτευσε τη μουσική για να με ηρεμήσει και να μου δείξει και τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Την επόμενη μέρα, πάλι το κλάμα μου πληγώνει την καρδιά της! Ανοίγει το στόμα της και μου χαρίζει ένα νανούρισμα που ρέει και μ’ αγκαλιάζει στοργικά, λες και γράφτηκε μόνο για μένα! Τα λόγια του, αν και δεν είμαι σε θέση ακόμη να τα κατανοήσω… με ηρεμούν… Κατευνάζουν τους πόνους μου… Με στέλνουν σε παραδείσους επί γης!

Μεγαλώνω… παίζω… Ένα τραγουδάκι σαν ατίθασο συννεφάκι έρχεται να συντροφέψει τα παιδικάτα μου! Ένα βιβλίο με γυαλιστερό εξώφυλλο και πολύχρωμες φιγούρες, μου μαθαίνει πράγματα ή με παραμυθιάζει όμορφα κι αέρινα, συντροφεύει τον ύπνο μου! Μια ταινία, ένα θεατρικό έργο σε μια παιδική σκηνή, γραμμένο για τα λίγα χρόνια που κατοικώ στη γη, με διδάσκει και με ψυχαγωγεί!

Στο σχολείο! Δυο στίχοι αράζουν στα χείλη μου σε κάποια γιορτή και τους απαγγέλω με υπερηφάνεια μπροστά σε γονείς και δασκάλους!

Έφηβος πια… ερωτεύομαι! Ένα τραγούδι αναλαμβάνει να πει στο πλάσμα που τράβηξε την προσοχή μου κι άραξε στην καρδούλα μου πως ονειρεύομαι ν’ αλλάξω τον κόσμο μαζί του!

Πάω σινεμά, θέατρο, βλέπω τηλεόραση! Μια ταινία, μια σειρά, μια παράσταση, με στέλνει μακριά και… μέσα μου! Μου χαρίζει ταξίδι, χαρά, προβληματισμό, αυτογνωσία!

Επαναστατώ! Γυρεύω το δίκιο μου! Το τραγούδι με κεντρίζει, μου δίνει κουράγιο για να τολμήσω! Ακούγεται στις πλατείες! Αναλαμβάνει χρέη καθοδηγητή!

Γλεντώ! Τα ιδανικά και οι αξίες μου, το κέφι μου, όλο μου το είναι αναζοπυρώνονται από τη λύρα, το κλαρίνο, την κιθάρα, το ακορντεόν, το φλάουτο, το τύμπανο, το μπουζούκι, κι όλα τα όργανα που παίζουν από καρδιάς… άνθρωποι!

Αισθάνομαι κάπως… Κουρασμένος απ’ τη ζωή, διψασμένος να ξεφύγω απ’ την πραγματικότητα έστω και για λίγο. Παίρνω ένα βιβλίο και χάνομαι στις σελίδες του! Κάποιος το ‘γραψε! Κάποιοι δούλεψαν για να το ‘χω! Κάποιοι κατέθεσαν το αίμα της καρδιάς τους για να ζωντανέψουν τους ήρωες που θα λατρέψω και θ’ ακολουθήσει η φυγή μου!

Άνθρωποι γράφουν τους στίχους και τις μελωδίες των τραγουδιών! Άνθρωποι κρατούν τα μουσικά όργανα και τα κάνουν να κελαηδούν σαν πουλιά! Άνθρωποι καταλούν λαρύγγια για να ερμηνεύουν τα τραγούδια και να τα ταξιδεύουν στ’ αυτιά μου! Άνθρωποι δουλεύουν νηχθημερόν για να μερεμετίσουν τα τραγούδια και να τα κάνουν άρτια και αγαπησιάρικα! Άνθρωποι αφιερώνουν τις μέρες τους στην ποίηση κι ας ξέρουν πως το πιο πιθανόν είναι να τους αποκαλέσουν γραφικούς… Άνθρωποι γράφουν τα θεατρικά έργα, τα σενάρια! Άνθρωποι παίζουν ρόλους για χατίρι μας κάνοντας το σανίδι δεύτερο σπίτι τους! Άνθρωποι αφιερώνουν χρόνια απ’ τη ζωή τους για να γράψουν τα βιβλία που διαβάζουμε!

Και τώρα, τι; Γιατί μωρέ; Τόση ζωή χρωστάμε στους συνθέτες, στους στιχουργούς, στους μουσικούς, στους ερμηνευτές, στους ποιητές, στους ηχολήπτες, στους ενορχηστρωτές, στους σεναριογράφους, στους ηθοποιούς, στους συγγραφείς! Γιατί θεωρούνται… ο κανένας! Γιατί εγκαταλείπονται να πεθάνουν στην ψάθα; Πού είναι το κράτος να τους τείνει χέρι βοηθείας σ’ αυτήν τη δύσκολη και στριμόκωλη εποχή; Ψυχορραγεί ο πολιτισμός κι αφήνεται στο δόκανο του θανάτου!

Γιατροί χρειάζονται κι εδώ! Γιατροί που θα σώσουν τη ζωή του καλλιτέχνη! Τη ζωή όλων μας! Και δεν απαιτείται να φορούν μάσκες και στολές! Φτάνει μόνο ν’ αναγνωρίσουν την αξία κάποιων ανθρώπων, που εδώ και χρόνια παραγκωνίζονται και υποφέρουν και να τους δώσουν αυτά που τους αναλογούν για να ζήσουν μια ζωή αξιοπρεπή!

Κι εσείς, φτασμένοι καλλιτέχνες κι ίσως περισσότερο ευνοημένοι, σταθείτε στο πλάι των υπόλοιπων που δεν έχαιραν ποτέ ιδιαίτερης αμοιβής και τώρα δυσκολεύονται ως και να ζήσουν! Ενώστε τη φωνή σας μαζί τους!

Άνθρωπε που χάρηκες, που ερωτεύτηκες, που ξεπλόκαρες, που παρηγορήθηκες, που γλέντησες, που παντρεύτηκες, που νανούρισες το παιδί σου, που ξεκλείδωσες το πάθος και την τόλμη σου, που λευτέρωσες την ψυχή σου, με αφορμή τους καλλιτέχνες, υποστήριξέ τους τώρα που σε χρειάζονται!

Μην επιτρέψεις να δηλητηριάσει τις ρίζες σου κάποια αμέλεια κι αδιαφορία που θα τραβήξει τη σκανδάλη και θα τους αφανίσει! Πώς θα πορευτούμε δίχως μουσική, δίχως ποίηση, στιχάκια που μεταφράζουν την ψυχή μας, φωνές που μας μεταφέρουν με τη δυναμική τους στα ουράνια και σκαλίζουν το χώμα της αντοχής μας, για να μπορέσουν ν’ ανθίσουν τα λουλούδια της, μουσικά όργανα που ο αχός τους πέφτει βάλσαμο μέσα μας και μας λυτρώνει, ταινίες που μας ταξιδεύουν με ελάχιστα ναύλα, θεατρικά έργα που παγιδεύουν το άλγος μας, βιβλία που κλέβουν μαεστρικά την απελπισία μας;

Πώς; Στηρίξτε τον καλλιτέχνη, το άλας της γης! Ανάλατη η ζωή δεν τρώγεται, μωρέ!