ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
Ας αφήσουμε τις ανάσες μας
να κοιμηθούν στα πούπουλα του πόθου
που σφυρίζει και μας αγκαλιάζει
και του ιδρώτα που τρέχει μυρωμένος
να πιάσει τις αγκαλιές
και τα πυρωμένα μεσάνυχτα αλυχτούν
τους ήχους της αγάπης…
δυνατά διεκδικούν τον χώρο τους στο σύμπαν
μα δεν φεύγεις… είσαι εκεί… δεν έχει σημασία το κοντά,
έχεις το λουλουδάκι για την αγκαλιά σου.
Θα αλλάξουν οι μυρωδιές των λουλουδιών;
Θα γυρίσει ο ήλιος το πρόσωπό του
γιατί ντρέπεται τόση αγάπη;
Θα φύγουν τα σύννεφα από τον ουρανό
για να μας κοιτά και να χαμογελά;
Οι ήχοι του γέλιου μας γεμίζουν τον αέρα
και νιώθουμε παιδιά που ο κόσμος τους είναι καινούργιος
και τους φανερώνεται μέσα από τα αγγίγματα!
Και έρχεται το ευλογημένο δειλινό με τα χρώματα
και είμαστε τυφλοί, απλά αισθανόμαστε…
Mεγαλύνεται η ζέση και οι ευωδιές και
παλεύουμε… και κανείς δεν νικά…
και χορταίνουμε… και πάλι από την αρχή…
και η χαρά γίνεται ευτυχία…
και η ευτυχία δύναμη…
και ο κόσμος είναι δικός μας…
Μες την αγκαλιά σου οι έρωτες βγάζουν στεναγμούς
και τραγουδούν χιλιάδες πανηγυριώτικα τραγούδια,
ο έρωτάς μας γουργουρίζει σαν περιστέρι
στα χέρια ενός παιδιού
και οι καρδιές… αχ, αυτές οι καρδιές
κυνηγούν τους χαμένους χρόνους και τις ιστορίες τις παλιές
με το πάθος ενός πουλαριού…
που λαχανιάζει περήφανο στη νέα του περπατησιά.
Κι εσύ… να μην κοιμηθείς απόψε…
να με σκέφτεσαι και να με κρατάς… και να σε κρατώ…
και τα χέρια μου παντού… και να με περιμένεις από τη γωνία…
να σου ρίχνω δίχτυα να ‘ρχεσαι…
και δε θα κοιμηθείς απόψε…
θα με βλέπεις μπροστά σου συνέχεια
μιας ειμαρμένης ακατάληπτης…,
αλλά τόσο αποφασισμένης να μας αγκαλιάσει…
που όλα γίνονται αλήθειες του Θεού και ευλογίες της ζήσης…
Οι σταγόνες του ιδρώτα… από τον έρωτά μας
λάμπουν όπως οι δροσοσταλίδες ακουμπισμένες στα κορμιά μας.
Και ποτάμι, το φεγγάρι μας χαϊδεύει… στα απαγορευμένα…
Και όμως να, συνεχίζουμε,
και αυτός ο αγώνας… είναι θάνατος…. και αυγή μαζί…
ο θρίαμβος των αισθήσεων… με κρεσέντο τα χάδια…
Κάποιες στάχτες στο πάτωμα…
ήχοι και ανασαιμιές βαριές,
δύο κορμιά στο κρεββάτι,
ήχοι από χέρια βιαστικά,
να ψάξουν… να μάθουν…
οι σπίθες από τη φωτιά που καίει…
σβήνουν από άλλες πυρκαγιές.
Και τα χέρια έμαθαν… δε λάθεψαν…
και ο πόθος καρφί στην καρδιά…
Γελάνε τα κυκλάμινα στο βάζο
και η ψυχή συντονίζεται σε ρυθμούς χαράς.
Άλυτο μυστήριο η αγάπη…
πουλί πεταμένο… και χελιδόνι στην
φωλιά του, την άνοιξη…