ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Η Ελένη Φωτίου κράτησε καλά στη μνήμη και στην ψυχή της τα φιλοσοφικά ιδεώδη του ελληνισμού της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου όπου γεννήθηκε, κι αφού πρώτα σπούδασε τοπογράφος, στη συνέχεια επέλεξε να ταξιδεύει στους αιθέρες ως ιπτάμενη συνοδός και να συγκεντρώνει εικόνες και κουλτούρες άλλων πολιτισμών. Όλα αυτά συγκεντρωμένα, αποδίδονται στα βιβλία της, μέσα από τη συγγραφική της πένα που μας οδηγεί σε κόσμους σεναρίων «που υπαγορεύσαμε και υπαγορεύουμε…», όπως αναφέρει η ίδια για το τελευταίο βιβλίο της, «Η σιγή των αστεριών».
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Φωτίου, γεννηθήκατε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ποιες μνήμες διατηρείτε πιο έντονα στο μυαλό σας από τα χρόνια εκείνα;
ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΙΟΥ: Οι μνήμες που κρατώ από τα χρόνια της Αλεξάνδρειας, είναι ένας ελληνισμός με φιλοσοφικά ιδεώδη που κληροδοτήθηκε στην εξέλιξη της ζωής μου. Μνήμες ακόμα από ακούσματα Ελλάδας και Ανατολής, χρώματα έντονα, αρώματα υπέροχα και μια εύκολη διείσδυση στην μετάβαση από τη μια γλώσσα στην άλλη, που βοήθησε πολύ στο να κατανοώ τη σημασία της λέξης και όχι τη λέξη καθεαυτή. Γεγονός που με έκανε να εισέρχομαι βαθιά στις έννοιες και να τις αναζητώ.
Μ.Γ.: Σπουδάσατε τοπογράφος, ωστόσο εργαστήκατε ως ιπτάμενη συνοδός στην Ο.Α.. Τι ήταν αυτό που σας μάγευε στους αιθέρες;
Ε.Φ.: Οι αιθέρες ήταν η ανάγκη της ψυχής. Μαγευόμουν να αφήνω τη γη και να βλέπω τον κόσμο από ψηλά. Να προσγειώνομαι σε άλλους τόπους και να βιώνω διαφορετικούς πολιτισμούς. Να συναντώ άλλους ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα και να αντιλαμβάνομαι, στο τέλος, πως είμαστε το όλον. Η αποκάλυψη αυτή ήταν η μαγεία της ζωής μου.
Μ.Γ.: Από τα ταξίδια στους αιθέρες, περάσατε στα στιχουργικά, ζωγραφικά και συγγραφικά ταξίδια. Ποια ανάγκη σάς ωθούσε προς τις τέχνες;
Ε.Φ.: Οι τέχνες είναι τα βήματα της ενδοσκόπησης και της προσωπικής ανέλιξης. Είναι ο εσωτερικός δρόμος προς την ευτυχία.
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που σας εμπνέει κυρίως ώστε να αρχίσετε τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Ε.Φ.: Με εμπνέει κάτι που θα ακούσω, θα δω, θα βιώσω… Αυτό που θα αφήσει ένα στίγμα στην καρδιά μου και θα χρειαστεί να το κάνω μια ιστορία.
Μ.Γ.: Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο σας «Η σιγή των αστεριών». Προφανώς ο τίτλος είναι συμβολικός. Σε τι παραπέμπει;
Ε.Φ.: Η σιγή των αστεριών είναι συμβολικός τίτλος. Χρειάζεται να παραμένουμε εμείς οι άνθρωποι λίγο στη σιωπή ώστε να μπορούμε να ακούσουμε την ψυχή μας. Τι έχει να μας πει και πώς να μας καθοδηγήσει. Η καρδιά δεν ακούγεται μέσα στη βουή της καθημερινότητας, μέσα στη βουή του κόσμου. Ο νους μπορεί να κυριαρχήσει στο θόρυβο και να μας παραπλανήσει.
Μ.Γ.: Το βιβλίο σας χωρίζεται σε δυο μέρη. Τι περιλαμβάνουν;
Ε.Φ.: Το πρώτο μέρος συγκεντρώνει τις ζωές, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις δράσεις των πρωταγωνιστών. Το δεύτερο μέρος αφηγείται τα αποτελέσματα των επιλογών τους.
Μ.Γ.: Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται ότι πρόκειται για αληθινά γεγονότα με φανταστικούς ήρωες. Πώς το εννοείτε;
Ε.Φ.: Τα γεγονότα αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα. Οι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς οι άνθρωποι και ό,τι βιώνουμε στο πέρασμά μας. Δεν υπάρχει τίποτα φανταστικό, γιατί απλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί κάτι που δεν υπάρχει. Είναι η ίδια η ζωή μας. Το βιβλίο είναι ένα σενάριο που υπαγορεύσαμε και υπαγορεύουμε…
Μ.Γ.: Τι ώθησε την Άννα στο γάμο με τον πάμπλουτο και πολύ μεγαλύτερό της, Ανδρέα;
Ε.Φ.: Η πλασματική της ανάγκη να σώσει την οικογένειά της από την ανέχεια, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Έμπλεξε στα αμείλικτα γρανάζια της ψευδαίσθησης. Πίστεψε πως έτσι θα ευτυχούσαν όλοι και κατ’ επέκταση και εκείνη η ίδια.
Μ.Γ.: Η Άννα «τις επιθυμίες των άλλων τις έκανε δικές της, υφαίνοντας ατέλειωτες ψευδαισθήσεις». Πού οφειλόταν αυτό;
Ε.Φ.: Οφειλόταν στο σύστημα πεποιθήσεων που είχε αναπτύξει από την καθοδήγηση της οικογένειας και το πώς καθοδηγούσε η ίδια των εαυτό της.
Μ.Γ.: Ο Ανδρέας «κουβαλούσε τόσο ανυπέρβλητο πόνο και βαθιά τραύματα». Από πού προέρχονταν;
Ε.Φ.: Κι εκείνος είχε ένα σύστημα πεποιθήσεων που διαμόρφωνε τα συναισθήματά του και τον ψυχισμό του. Κληροδοτήματα και παιδικά τραύματα, αγκυροβολημένα στην ψυχή του.
Μ.Γ.: Η Άννα «από μικρή ένιωθε πως είχε έναν όρκο χρέους. Δεν τον είχε δώσει η ίδια. Της τον είχαν αποσπάσει ασυναίσθητα». Ποιοι και γιατί το έκαναν;
Ε.Φ.: Η οικογένειά της με τα ατελείωτα «πρέπει», δημιουργούσε ενοχές και έκανε την Άννα να πιστεύει πως ήταν ο σωτήρας τους.
Μ.Γ.: «Ο μελλοντικός άντρας της τη λατρεύει και της δίνει τον ουρανό με τ’ άστρα. Και σ’ εκείνη και σ’ εμάς. Τι παράπονο να έχει;» αναφέρει η μητέρα της Άννας. Σκεφτόταν υστερόβουλα;
Ε.Φ.: Σκεφτόταν σύμφωνα με τον τρόπο που ζούσε και αισθανόταν εκείνη. Θεωρούσε πως συγκριτικά με τη δική της ζωή, η ζωή που ξεδιπλωνόταν στην Άννα ήταν Παράδεισος. Βίωνε και εκείνη την προσωπική της ψευδαίσθηση για το τι σημαίνει ευτυχία.
Μ.Γ.: Οι γονείς της Άννας, στα παιδιά τους άθελά τους είχαν δημιουργήσει έλλειψη αυτοπεποίθησης και αδυναμίες που δεν τους βοηθούσαν να διεκδικήσουν τη θέση που τους άξιζε στη ζωή». Σε αυτό οφειλόταν η εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες της Άννας με την αδερφή της, Δήμητρα;
Ε.Φ.: Ένα κομμάτι της διαμόρφωσης του ψυχισμού και της προσωπικότητας οφείλεται στην διαπαιδαγώγηση. Οι γονείς της Άννας είχαν μεταφέρει στα παιδιά τους όλα τα τραύματα πολέμου που οι ίδιοι είχαν βιώσει με πρωταγωνιστικό τραύμα τον φόβο. Ο φόβος αποδυναμώνει τους ανθρώπους σε πολλές διαστάσεις τους.
Μ.Γ.: Όταν η Άννα κλεινόταν στη σοφίτα γιατί δεν ακολουθούσε την υπόδειξη των αστεριών «δε χρωστάς σε κανέναν τίποτα, παρά μόνο σ’ εσένα. Άννα, βρες τον αληθινό σου δρόμο. Τον δικό σου. Για να ευτυχήσεις»;
Ε.Φ.: Γιατί δεν άκουγε, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούμε τη ψυχή μας. Μόνο όταν φτάσουμε στο ναδίρ, τότε ίσως να ξεβολευτούμε από τη βολικότητα της οδύνης.
Μ.Γ.: «Θα σκότωνε και θα απαλλασσόταν, μια για πάντα, από εκείνον τον Άλλο, που τον έκανε μισάνθρωπο», γράφετε για τον Ανδρέα. Ήταν ο Ανδρέας διχασμένη προσωπικότητα;
Ε.Φ.: Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας τη διττότητα. Είμαστε καλοί και κακοί συγχρόνως. Η πρόθεσή μας αλλάζει τα δεδομένα μας.
Μ.Γ.: Φτάνοντας στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, κατά πόσο έχει ισχύ το «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»;
Ε.Φ.: Αμαρτίες παιδεύουσι τέκνα, αναφέρεται στα κληροδοτήματα και στον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Μ.Γ.: Πέρα από την ιστορία αυτή καθ’ εαυτή, το βιβλίο σας μοιάζει με ψυχογράφημα των ηρώων σας. Πέρα από τις πράξεις τους και τα γεγονότα που τις ακολουθούν διερευνάτε τον εσωτερικό τους κόσμο. Τι θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες σας;
Ε.Φ.: Στους αναγνώστες, αυτό που νιώθω την ανάγκη να περάσω είναι να βρουν μέσα στις ιστορίες των ηρώων μου ένα κομμάτι του δικού τους εαυτού. Οι περισσότεροι άνθρωποι πορεύονται από ανάγκη και όχι από αγάπη. Αυτό που ζητώ είναι η αφύπνιση.
Μ.Γ.: «Όλα θα γίνουν για έναν σκοπό, θέλοντας να οδηγήσουν σε ένα πεπρωμένο που ζητάει αγάπη». αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Απουσίαζε η αγάπη από τη ζωή των ηρώων σας;
Ε.Φ.: Απουσίαζε η σπουδαιότερη κατεύθυνση αγάπης. Η αγάπη εαυτού. Πώς τελικά μπορείς να βρεις αγάπη όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου; Αν νομίζεις πως τον αγαπάς ενώ στην πραγματικότητα τον έχεις τοποθετήσει στην ψευδαίσθηση της ευτυχίας;
Μ.Γ.: Αφού σας ευχαριστήσω και σας ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σας, θα σας ζητήσω να κλείσετε αυτή τη συνέντευξη με μια αγαπημένη σας φράση μέσα από το βιβλίο.
Ε.Φ.: Αγαπημένη μου φράση από το βιβλίο: «Γιατί είσαι κι εσύ αγάπη, κι εσύ είσαι φως, και το μόνο που χρειάζεται είναι να το θυμηθείς».
*Το βιβλίο «Η σιγή των αστεριών» της Ελένης Φωτίου κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Α.Α. Λιβάνη
Βιογραφικό
Η Ελένη Φωτίου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας της υπήρξε από τους σημαντικότερους γιατρούς της Αλεξάνδρειας. Σπούδασε τοπογράφος και μιλάει τρεις γλώσσες. Εκπαιδεύτηκε στις δημόσιες σχέσεις και στην επικοινωνία. Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Ασχολείται με τη στιχουργική και τη ζωγραφική, ειδικά την αγιογραφία. Περνάει τα καλοκαίρια της στα Κύθηρα, στο μαγευτικό κόλπο του Αυλαίμωνα. Ασχολείται με την τουριστική βιομηχανία, ενώ πάντα συνεχίζει να γράφει. Έχει δύο παιδιά. Από τις Εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Και το Όνομα Αυτής Μυρτώ και Ο Λύχνος της Ανατολής.