ΔΙΟΔΙΑ - Books and Style

Τον δρόμο μου τον έκλεισα, μην έρθεις να με δεις,
σαν φτάσεις στα διόδια κλεισμένα θα τα βρεις

Κι αν είχες περιθώριο, δεν έχεις τώρα πια
Θα έχεις απαγόρευση σε τούτη την καρδιά

Δεν ένιωσες συναίσθημα μονάχα εγωισμό,
περίμενες μερόνυχτα με δυνατό σφυγμό

Μα μαθε πως τα αντίο μου τα λέω οριστικά,
δεν ξέρω πώς συνήθισες από τα αρπακτικά

Εκείνα που σε έτρωγαν τη σάρκα όλη μέρα,
μα τώρα η φροντίδα μου δεν πάει παραπέρα

Στον δρόμο αυτό που διάλεξες είχες διακλαδώσεις,
λημέρια μου τα πάτησες και πάλι θα προδώσεις

Εγώ ψυχή μου έμαθα να χτίζω πολιτείες,
με ασπίδες και θεμέλια μακριά από τρικυμίες

Θα σου ‘δινα δωμάτιο να ζεις και να υπάρχεις,
στο ετοίμασα μοναχός μου με ελπίδες να ξανάρθεις

Μην μου ζητάς συγχώρεση, θα βρω να το γεμίσω,
με λύπηση δεν δέχομαι εγώ να ξαναζήσω

Ψεύτικα τα λόγια σου, ψεύτικες και οι πράξεις,
μάσκα μού παρουσίασες για να με δελεάσεις

Υπήρξες σαν κεφάλαιο ωραίο και μοιραίο,
μα έκλεισε ο κύκλος σου και κάθε τι ακραίο

Αν θες να ζεις στο σκότος σου, είναι δικαίωμά σου,
Αν θέλεις να είναι πέτρινη η ζωντανή καρδιά σου

Μα θέλω όταν με σκέφτεσαι, πάντα να με θυμάσαι,
σαν κάποιο που σε αγάπησε και τώρα τον φοβάσαι

Δεν είναι αυτό που ήθελα, αλλά είναι αρκετό,
να νιώσεις όπως ένιωσα, το βρίσκω αρεστό

Δράση που φέρνει αντίδραση μας λέγαν οι δασκαλοι,
μα τώρα το ερμήνευσες και το ‘χεις καταλάβει

Δεν είμαι δα ο τέλειος, στο πλάι σου όμως ήμουν,
μα είδα τις ελπίδες μου σιγά σιγά να σβήνουν.

Ανήκω στο αγώνισμα, θα παίξω την παρτίδα,
να διώξω τα εμπόδια ζωής ό,τι κι αν είδα

Σαν συμβουλή καλύτερα να κάνεις ό,τι κάνω,
αν δεν παλέψεις μάτια μου, θα λες: Συνέχεια χάνω.