ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Γεια! Λόγω υποχρεώσεων έλειπα για αρκετό διάστημα από τις εβδομαδιαίες συζητήσεις με τον διπολικό εαυτό μου, με αποτέλεσμα ο Ραφαηλίδης να γράφει ποίηση.
Επέστρεψα όμως με σκοπό να μοιραστώ μία εμπειρία που έλαβε τέλος… Αλλά αποτέλεσε μάθημα για μένα και νέο θέμα ανάλυσης: Σχέση…
Τι είν’ αυτό; Είναι ένα κόσμημα που καθορίζει τη θέση, λέγοντάς μας ότι από εδώ και στο εξής, ανήκεις σ’ έναν άνθρωπο; Είναι ο τέντζερης που βρήκε το καπάκι;
Οι άνθρωποι σήμερα δεν τα έχουν βρει καλά καλά με τον εαυτό τους, όμως γκρινιάζουν για τη βαθιά μοναξιά που νιώθουν, όταν δεν έχουν να παραπονεθούν στο κρεβάτι για την κουβέρτα που δεν τους παίρνει κανείς.
Ξεκινάμε από τη γνωριμία:
-Με λένε Τάδε. Εσένα;
-Δείνα!
-Αχ δεν το πιστεύω, έτσι λένε τον και τον μπατζανάκη της θείας μου, που έχει προγόνους από τη Σκωτία, όπου σύμφωνα μ’ έναν θρύλο κατάγονται από μια άλλη εποχή και ήρθαν στη δική μας, μέσο κάτι Ιερών Λίθων!
-Με τι ασχολείσαι;
-Με αυτό!
-Αχ ωραία… και πόσα βγάζεις;
Μην τυχόν και κακοπέσουμε, δηλαδή…
Η κρίση μάς ανάγκασε να αναζητάμε την αγάπη με σίγουρη δουλειά. Ποιος έχει όρεξη άλλωστε να ψάχνει, ενώ μπορεί εύκολα να τα βρει όλα έτοιμα προσφέροντας μόνο τις ερωτικές υπηρεσίες του;
Ο πρώτος καιρός είναι ιδανικός. Δεν αντέχει ο ένας μακριά απ’ τον άλλον. Όλη την ώρα μιλούν στο τηλέφωνο, η καρδιά τους χτυπά δυνατά σαν μεγάφωνο παλιατζήδων που παρενοχλεί τα ευαίσθητα τύμπανα των καλοσχεδιασμένων αυτιών σου, ένα πρωί Κυριακής στις 8 το πρωί.
Βρίσκονται συνέχεια, αφήνουν στην άκρη συγγενείς και φίλους, λες και τους έχουν δεδομένους, νομίζοντας πως δεν έχουν ανάγκη κανέναν άλλο. Ας μην είμαι όμως υπερβολικός, δεν το κάνουν όλοι, μόνο το 95% αλλά και πάλι όρκο δεν παίρνω. Ίσως το ποσοστό να φτάνει το 98%.
Ώσπου φτάνουμε στο πέρασμα της καψούρας και κατευθυνόμαστε στην πορεία με την πινακίδα: «Σε ξέρω-με ξέρεις». Αγάπη μου, λατρεία μου, μωράκι μου, κουκουβαγιοτσιλιβιθρωνάκι μου… Κρύωσες; Έχεις μυξούλες και τελείωσες όλο το χαρτί υγείας γιατί είναι πιο απαλό από τις χαρτοπετσέτες; Θα έρθω να σου μαγειρέψω…
Έρχεται γεμάτος/η σακούλες με ψώνια που θα σε κατηγορήσει αργότερα πως δεν τα πλήρωνες εσύ. Η κρίση μας έκανε και τσιφούτηδες… πώς να γίνει; Άσε τις δεκάευρες κάρτες κάθε εβδομάδα επειδή τελειώσατε τα 1.000 λεπτά ομιλίας, λέγοντας ο ένας στον άλλον:
-Κλείσε εσύ!
-Όχι, εσύ κλείσε.
-Καλά, κλείνω…
-Το ʼκλεισε ο/η μαλ… (πιπέρι)!
-Εδώ είμαι! Με είπες μαλ… (πιπέρι)!!!
Σου φτιάχνει όποια συνταγή ξεσήκωσε από την αναζήτηση του Πετρετζίκη στο Google search, για να δείξει ότι έχει πάρει γερές βάσεις απ’ το σπίτι. Τρώτε, σε ευχαριστεί, δίνετε ένα πεταχτό φιλί (σμούτς)…
Κοιμάστε μαζί και το άλλο πρωί… Γιατί με κόλλησες, ρε μπάμια; Με συγχωρείς που δεν ελέγχω τα μικρόβιά μου!
Σαν να μην έφταναν όμως όλα αυτά, υπάρχει και το μετά. Σαν φεύγει το «σε ξέρω, με ξέρεις, γιατί να το σκεφτόμαστε;» έρχεται το στάδιο «Αγάπη που ʼγινες δίκοπο μαχαίρι»:
-Σε αγαπώ!
-Κι εγώ!
-Κι εσύ… τι;
-Σε αγαπώ!
-Γιατί μου λες σ’ αγαπώ κι όχι σε αγαπάω;
Πλέον έχεις χρόνο για τους φίλους, οι οποίοι περνάνε και αυτοί τα ζόρια τους, αλλά… ΟΧΙ! Καλά να πάθουν, ήθελαν να βγουν μαζί σου και θα τα ακούσουν τώρα! Όλα! Με κάθε λεπτομέρεια! Κι εκεί που λες για το πόσο ευτυχισμένος/η είσαι με τον άνθρωπό σου, κοιτάζοντας παράλληλα το πιπίνι που σερβίρει… (διότι το φλέρτ , ποτέ δεν σταματά, όλοι έχουμε την ανάγκη επιβεβαίωσης πως περνάει ακόμα η μπογιά μας).
Και ξεκινάνε τα παράπονα. Τα οποία φυσικά δεν τα μοιράζεσαι απ’ ευθείας με τον σύντροφό σου. Αλληλοθάβεστε ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου, με τη δικαιολογία «αν καθίσω να μιλήσω, δεν θα με ακούσει και θα μαλώνουμε (κρατώντας το κρυφό όμως, δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Συσσωρεύεται και σπάει).
Με αποτέλεσμα σιγά σιγά να χάνεται η μαγεία…
Βράδυ, στο τηλέφωνο:
-Ρε μωράκι, κάποτε μιλούσαμε τα βράδια και περίμενες να με πάρει ο ύπνος για να το κλείσεις.Τώρα όποτε μιλάμε, στο τέλος το κλείνω εγώ, γιατί δεν παλεύεται το ροχαλητό σου!
Πρωί:
-Καλημέρα!
-Καλημέρααα!
-Τι κάνεις;
-Συνειδητοποιώ πως έχω ακόμα ζωή μετά τον λήθαργό μου…
-Τι εννοείς; Σε κουράζω και πέφτεις σε λήθαργο; Δεν είμαι εγώ η ζωή σου; Στο κλείνω για να μην σε πιέζω!
(Το κλείνει κι έπειτα από 2 δεύτερα, τηλεφωνεί ξανά)
-Γιατί δεν με πήρες να μου πεις πως λέω βλακείες;
Και φτάνουμε στο αγαπημένο στάδιο:
Δεν είσαι αυτός/ή που γνώρισα!
Είναι γνωστό ότι κάνουμε σχέσεις με σκοπό να αλλάξουμε το ταίρι μας και να το μετατρέψουμε με βάση τα δικά μας δεδομένα σε αυτό που θεωρούμε ιδανικό.
Έλα όμως που και οι δύο πλευρές το προσπαθούν αυτό, κι έπειτα όλα περιπλέκοντα. Υπάρχουν όμως εξαιρέσεις, σε χαμηλό ποσοστό πάντα, που δεν έπαψαν αγάπη να θυμίζουν…
Δεν είναι ανάγκη να ταιριάζετε για να γκομενιάζετε. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες μπορούν να φτιάξουν μια πολύ υγιή σχέση, χωρίς ανόητες ανωριμότητες. Ποιος όμως σήμερα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο; Είναι τόσες οι υποχρεώσεις βρε παιδιά! Καθημερινά πρέπει να ποστάρεις κάποια αστεία ατάκα στο προφίλ σου! Ξέρεις τι δύσκολο που είναι πλέον να είσαι ο μοναδικός που ποστάρει τη συγκεκριμένη εικόνα; Χρειάζεται χρόνος και έρευνα για να κερδίσεις τα Like!
Πρέπει να βγεις για καφέ, να κουτσομπολέψεις τις σχέσεις των γνωστών σου… Να δεις το τούρκικο που έχει και διπλό επεισόδιο σήμερα.
Να μαλώσεις με τη μητέρα ή με τον πατέρα ή έστω κάποιον συγγενή, όσον αφορά στην ακριβή χρονολογική στιγμή που θα νοικοκυρευτείς λέγοντάς του/της:
-Δεν υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι σήμερα…
Αν θέλεις να σε πάρει η ζωή στα σοβαρά, πρέπει εσύ να κάνεις το πρώτο βήμα! Θα καταλάβει αυτή το φλερτ και θα ενδώσει στην ακαταμάχητη γοητεία σου! Κότσια θέλει!
Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά εξίσου τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Εγώ, ας πούμε, ξέρω πως θα παίξω σε ταινία με συμπρωταγωνιστή μου τον Johnny Depp, το ξέρει και η γιαγιά μου και συμφωνεί, παρότι δεν τον γνωρίζει προσωπικά! Γι’ αυτό λοιπόν ας πάψουμε να έχουμε απαιτήσεις από τους άλλους κι ας ανακαλύψουμε τις δικές μας απαιτήσεις.
Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και μοιράστηκα-έκραξα ένα ακόμα θέμα μαζί σας.
Ενημερώνω (μου ʼχει γίνει συνήθειο πλέον) τους αναγνώστες πως πάσχω από διπολικότητα, η οποία με κάνει να συμφωνώ αλλά και να διαφωνώ με τον εαυτό μου…
Δηλαδή μόνος μου θα μείνω; Εσείς; ΟΚ, μπορεί να υπάρχουν τόσα αρνητικά αλλά έχει και τα θετικά του. Από την άλλη, πόσες φορές ακόμα θα ακούς Μποφίλιου για να σε λυπούνται που δεν το ʼχεις νιώσει και να λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος το «Μοναξιά μου όλα»; Είναι επικίνδυνες οι πόλεις που γυρνάς, εικόνες σε ξοδεύουν!
Ξαναέπεσε η θερμοκρασία… Ένα δράμα είναι ο καιρός για να κουβαλάς του κόσμου τους χειμώνες… Μοναξιά μου όλα…
Μπα… Μοναξιά μου, τίποτα…