Η Ανθή Παγκαλή είναι μεταφράστρια, δασκάλα και μαθήτρια, γυναίκα και κορίτσι μαζί. Διδάσκει Αγγλικά σε μικρά παιδιά και από εκείνα μαθαίνει την απλότητα των πραγμάτων.
Είναι κόρη μιας υπέροχης μαμάς (με όλη τη σημασία της λέξης), της Μαρίνας. Την γοητεύει η διαδικασία της μάθησης κάθε καινούριας γνώσης, είτε αυτό είναι μία νέα συνταγή, είτε ένα νέο ρεύμα στη θεωρία και κριτική της λογοτεχνίας. Τον Οκτώβριο που μας πέρασε παρακολούθησε τυχαία μια μέρα ένα μάθημα Αγγλικής Πεζογραφίας όπου μιλούσαν για τις Μεγάλες Προσδοκίες του Ντίκενς˙ και τότε αποφάσισε πως θέλει να μπει στο Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δύο μήνες μετά, τα καταφέρνει. Από τότε είναι ξανά φοιτήτρια, κι ενώ έχει ήδη δύο πτυχία και ένα μεταπτυχιακό, νιώθει για πρώτη φορά ότι βρίσκεται στο σωστό μέρος, σαν αυτό να έπρεπε να κάνει «από πάντα».
Όταν δεν είναι περιτριγυρισμένη από βιβλία ταξιδεύοντας στο Παρίσι της μετά-Τζαζ εποχής των αριστουργηματικών ιστοριών του Φιτζέραλντ και του Χέμινγουεϊ και στο Βικτωριανό Λονδίνο του Ντίκενς, ακούει μουσική και βλέπει ταινίες ή πηγαίνει βόλτες στο κέντρο της πόλης, στην αγαπημένη της γειτονιά, την Πλάκα. Η αγαπημένη της ταινία είναι το Love Actually και τη βλέπει τουλάχιστον τρεις φορές κάθε χρόνο ενώ περιμένει για τα Χριστούγεννα. Εκτός από το υπέροχο soundtrack που έχει, το Love Actually είναι για εκείνη η ταινία που αποκαθιστά την πίστη της στην αγάπη, από όπου κι αν προέρχεται και σε όποιον κι αν απευθύνεται. Λατρεύει τον χειμώνα επειδή μπορεί να φοράει τα αγαπημένα της κασκόλ και σκούφους και τη βροχή λόγω της μυρωδιάς που αφήνει. Μία κούπα αχνιστός καφές, ένα ζεστό χαμόγελο και η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, είναι για εκείνη μερικά από τα συστατικά της ευτυχίας.
Απεχθάνεται οτιδήποτε γυαλιστερό και τις συμβάσεις που υπαγορεύουν τα ορόσημα για κάθε ηλικία. Πιστεύει ότι οι άνδρες είναι πολύ παρεξηγημένα όντα και ουσιαστικά καλύτεροι σε χαρακτήρα από τις γυναίκες. Επίσης πιστεύει ότι τα πάντα είναι προσωρινά -τόσο η ευτυχία όσο και η δυστυχία, και τα δύο πρέπει να αξιοποιούνται ως αφορμή για γνώση και βελτίωση του εαυτού. Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει τον εαυτό της και τη ζωή της προς το καλύτερο χάρη στον άνθρωπο με τον οποίο είναι μαζί, τον Στέφανο, και της έμαθε να χαίρεται όπως ένα παιδί και να αγαπά δυνατά, αγνά, απλά, αληθινά.
Θα ήθελε να καταφέρνει να είναι στην ώρα της τις περισσότερες φορές και να λέει περισσότερο στους φίλους της ότι τους αγαπάει και νιώθει τυχερή που τους έχει. Θα ήθελε ακόμη να μπορεί να κάνει ένα κομπλιμέντο που δεν πιστεύει γιατί καμιά φορά απλά χρειάζεται να είσαι καλός. Με μια δεύτερη σκέψη όμως όχι, αυτό που χρειάζεται είναι να παραμένεις ο εαυτός σου και να τον αγαπάς. Η αγάπη και η αλήθεια είναι κάτι που έμαθε από την υπέροχη γυναίκα που έγινε η μαμά της και πάντα θα την ευγνωμονεί γι’ αυτό.
Απέραντη ευγνωμοσύνη και χαρά έχει και για τον αγαπημένο της παππού και πρώτο της δάσκαλο, τον Γιάννη, τον άνθρωπο που της μετέδωσε την αγάπη του για τη γνώση και τη γνώση του για τη ζωή… και τώρα την προστατεύει από ψηλά.
