ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: PETER TAMAS
Πρωτογνώρισα την Μανίνα Ζουμπουλάκη ως δημοσιογράφο, μερικά χρόνια πριν, μέσα από τα άρθρα της σε περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας (Ταχυδρόμος, Κλικ, Nitro, Diva, Μen, Elle και αμέτρητα άλλα). Αργότερα την συνάντησα μέσα από τα «ερτζιανά» ως ραδιοφωνική παραγωγό (Top FM, Κλικ FM) και στη συνέχεια ως σεναριογράφο στον κινηματογράφο («Ελεύθερη Κατάδυση», «Ριζότο») και στην τηλεόραση (Mega, Alpha).
Μανίνα Ζουμπουλάκη και Μαίρη Γκαζιάνη
Το βιβλίο της, «Κάτι μου κρύβεις», στάθηκε η αιτία γι’ αυτή τη συνέντευξη και η αφορμή για να γνωρίσω την Μανίνα από κοντά. Πρόκειται για μια όμορφη γυναίκα μέσα στην απλότητά της, μια εμπνευσμένη συγγραφέα και δημοσιογράφο μέσα στα άρθρα και στα βιβλία της, για έναν χαρισματικό άνθρωπο σε όλες τις δραστηριότητές της. Ευγνωμονώ την Τύχη που συνετέλεσε να γνωριστούμε και να μιλήσουμε για το νέο βιβλίο της και για πολλά άλλα εκτός συνέντευξης…
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Ζουμπουλάκη, γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Καβάλα. Πώς θυμάστε τα χρόνια στην ιδιαίτερη πατρίδα σας;
ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ: Με πολλή θάλασσα, φίλους και παιχνίδι στη γειτονιά. Και με κάμποσο διάβασμα…. Είχαν πολλά βιβλία οι γονείς και οι παππούδες μου.
Μ.Γ.: Ως παιδί και ως έφηβη, ποια ήταν η σχέση σας με τα εξωσχολικά βιβλία;
Μ.Ζ.: Ήταν η καταπληκτικότερη σχέση αγάπης και εξάρτησης, όπως είναι ακόμα…
Μ.Γ.: Η συγγραφή πότε ξεκίνησε για εσάς και τι είδους ήταν τα πρώτα γραπτά σας;
Μ.Ζ.: Τα πρώτα μου κείμενα ήταν μελό ημερολογιακές σελίδες και γράμματα σε ανύπαρκτους έρωτες. Μετά, εξίσου μελό γράμματα σε φιλενάδες μου. Τα ημερολόγια ήτανε να τραβάς τα μαλλιά σου, και ατελείωτα! Σελίδες και σελίδες.
Μ.Γ.: Γράφετε άρθρα σε μεγάλα περιοδικά. Με τι είδους θέματα καταπιάνεστε;
Μ.Ζ.: Πάντα έκανα κοινωνικό ρεπορτάζ, και λίγο καλλιτεχνικό. Δεν γράφω πια σε περιοδικά, μόνον στην Athens Voice είμαι τακτική συνεργάτης.
Μ.Γ.: Έχετε γράψει μυθιστορήματα, σενάρια, άρθρα, θεατρικά και μιούζικαλ. Υπάρχει κάποιο είδος που είναι το αγαπημένο σας;
Μ.Ζ.: Το μυθιστόρημα. Σου δίνει περιθώρια να αναπτυχθείς, εσύ και οι ηρωίδες σου. Σε κρατάει για καιρό, και οι ηρωίδες με ιντριγκάρουν όλο και περισσότερο όσο το γράφω.
Μ.Γ.: Τι αποτελεί για σας πηγή έμπνευσης για τις ιστορίες που γράφετε;
Μ.Ζ.: Η σκληρή πραγματικότητα. Και τα όσα βλέπω στον ύπνο μου.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «Κάτι μου κρύβεις». Ποιος κρύβει κάτι κι από ποιον;
Μ.Ζ.: Όλοι κάτι κρύβουμε, από πολλούς. Στο «Κάτι μου κρύβεις», ο ένας κρύβει λόγια από τον άλλον και η ηρωίδα, η Δώρα, καταλαβαίνει τι τρέχει χωρίς να το ξέρει. Έχει συνέχεια αυτήν την αίσθηση ότι κάτι κινείται πίσω από την εικόνα, ή ότι κάτι κρύβεται πίσω από τα λόγια.
Μ.Γ.: Η ιστορία που περιγράφετε βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα ή αφορά εξ ολοκλήρου μυθοπλασία;
Μ.Ζ.: Όχι, είναι μυθοπλασία. Κάποια στοιχεία της πραγματικότητας υπάρχουν˙ το πλαίσιο είναι η σύγχρονη Αθήνα, οι χαρακτήρες βασίζονται σε πρόσωπα που ξέρω, οι ιστορίες έχουν συμβεί, αν όχι οι ίδιες ακριβώς, παρόμοιες. Αλλά ως εκεί.
Μ.Γ.: Στην αρχή κάθε κεφαλαίου του βιβλίου σας παραθέτετε έναν ελληνικό μύθο. Πώς συνδέονται με την υπόθεση του βιβλίου;
Μ.Ζ.: Ο μύθος που ξεκινάει το κεφάλαιο έχει κάποια σχέση πάντα με την αφήγηση που ακολουθεί, έστω σαν συμβολισμός. Μου αρέσει πολύ η ελληνική μυθολογία, και επειδή αρέσει και στην ηρωίδα μου, έψαξα για μύθους που έχουν σχέση με το κάθε κεφάλαιο, ή με την εξέλιξη της ηρωίδας, ή άλλων χαρακτήρων. Δεν είναι ξεκάρφωτοι (σ.σ.: οι μύθοι).
Μ.Γ.: Το όνομα της ηρωίδα σας, Δώρα, είναι τυχαίο ή έχει να κάνει με το χάρισμα που διαθέτει;
Μ.Ζ.: Έχει να κάνει με το χάρισμά της -ούτε αυτό είναι ξεκάρφωτο.
Μ.Γ.: «Όσο πιο σοβαρή είναι η ψυχοπαθολογία, τόσο μεγαλύτερη είναι η θέση της μεταφυσικής στην καθημερινότητα», είπε η ψυχαναλύτρια στη Δώρα. Πώς συνδέεται η ψυχοπαθολογία με τη μεταφυσική;
Μ.Ζ.: Αυτό είναι πραγματική άποψη της ψυχανάλυσης, τουλάχιστον κάποιας ψυχαναλυτικής προσέγγισης. Υπάρχουν πολλές θεωρίες πάνω στο θέμα. Δεν μπορώ να σας απαντήσω, δεν είμαι ψυχαναλύτρια ούτε ψυχολόγος, έναν ήρωα έχω μόνον στο βιβλίο με τέτοιες σπουδές…
Μ.Γ.: «Πόσα λάθη κάνουμε μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, πόσες στραβές. Και για πόσο καιρό πρέπει να νιώθεις ένοχη γι’ αυτά τα λάθη; Δεν παραγράφονται κάποτε, δεν σβήνονται από τον χρόνο και την απόσταση; Υπάρχει τρόπος να τα πάρεις πίσω, να τα κάνεις ντιλίτ;» σκέφτεται η Δώρα. Υπάρχει άραγε τρόπος και ποιος πιστεύετε ότι είναι;
Μ.Ζ.: «Όχι δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος… όταν τα παιδιά μεγαλώσουν αρκετά, μπορείς απλώς να τα συζητάς μαζί τους. Και να ζητάς συγγνώμη σε τακτά διαστήματα, γιατί όλο και κάπου θα τα έχεις κάνει θάλασσα σαν γονιός.
Μ.Γ.: «Θα ήτανε τρομερή αμερικανιά να πω “σ’ αγαπάω αγόρι μου’’; Ποιος τα λέει αυτά σήμερα σε παιδιά που δεν είναι πια παιδιά;» σκέφτεται η Δώρα για τον γιο της χωρίς να του το απευθύνει. Γιατί δυσκολεύεται να του το εκφράσει με λόγια;
Μ.Ζ.: «Γιατί δεν είναι κάτι που λέγεται σε έναν 19χρονο, και μόνον οι μαμάδες 19χρονων το καταλαβαίνουν… Το «σ’ αγαπάω» έχει νόημα για ένα παιδί μέχρι τα 12 με 14, μετά, ενώ χρειάζεται ακόμα την αγάπη σου, την θέλει με πράξεις μόνον και όχι με λόγια. Τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Μ.Γ.: «Πάντα νομίζεις ότι μπορείς να προστατεύσεις τα παιδιά σου απ’ τον έξω κόσμο και πέφτεις έξω…. και καλά είσαι η ασπίδα ανάμεσα στα παιδιά σου και στα δράματα της ζωής. Και δεν είσαι», σκέφτεται και πάλι η Δώρα. Κατά πόσο είναι αυτό εφικτό;
Μ.Ζ.: Το παλεύεις, το προσπαθείς, αλλά δεν το πετυχαίνεις πάντα, δυστυχώς. Θα φάει τα χαστούκια του, ό,τι και να κάνεις.
Μ.Γ.: «Μπορεί η φιλία, όσο μεγαλώνουμε, να μη βασίζεται πια στην παρέα, στα πράγματα που κάνουμε μαζί, αλλά σε αυτά που πιστεύουμε. Στις κοινές αρχές μας και στα πιστεύω μας», γράφετε σ’ ένα σημείο. Τι είναι για σας η φιλία;
Μ.Ζ.: Τι να σας πω; Ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο πράγμα; Εννοείται. Η φιλία είναι σχεδόν το παν… και οι φίλοι μας, εκτός από σύντροφοι, συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι, είναι μάρτυρες στη ζωή μας όπως είμαστε κι εμείς στην δική τους. Ένας από τους λόγους που δεν θα ήθελα να φύγω από την Ελλάδα (εκτός από την οικογένειά μου) είναι οι φίλες και οι φίλοι μου -με τίποτα δεν θέλω να τους χάσω!
Μ.Γ.: Πόσο κοντά στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα βρίσκεται η ιστορία που αφηγείστε;
Μ.Ζ.: Πολύ. Είναι βγαλμένη μέσα από την πραγματικότητα. Πλεγμένη μέσα από τις ειδήσεις. Καθρεφτίζει την αθηναϊκή κοινωνία όπως είναι σήμερα.
Μ.Γ.: Το «Κάτι μου κρύβεις» είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας της Αθήνας. Τι θα διαβάσουμε στα επόμενα δυο βιβλία;
Μ.Ζ.: Τώρα ξεκίνησα το δεύτερο κομμάτι, εκτυλίσσεται πάλι στην Αθήνα, στο κέντρο… Το τρίτο δεν το έχω στρώσει ακόμα. Το δεύτερο πάντως έχει να κάνει με τους άστεγους, και με τους ίδιους ήρωες, που εξελίσσονται όπως οι κανονικοί άνθρωποι. Όπως κι εμείς.
Μ.Γ.: «Τώρα που η άβυσσος μας κοιτάζει και αυτή», όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, μόνο ένα «χάρισμα» μπορεί να μας σώζει;
Μ.Ζ.: Όχι. Μόνον η αγάπη. Ακούγεται ελληνοχριστιανικό και μελοδραματικό και καθόλου κουλ, αλλά είναι η αλήθεια…
Μ.Γ.: Αφού σας ευχαριστήσω και σας ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σας, θα σας ζητήσω να κλείσετε, αυτή τη συνέντευξη, με μια αγαπημένη σας φράση μέσα από το βιβλίο.
Μ.Ζ.: «….της έλειπαν τα παιδάκια της μικρά, της φαινόταν παράξενο που είχε δύο μεγάλους ανθρώπους τώρα μπροστά της, έναν νέο άντρα και μια έφηβη. Μετά-έφηβη. Ήξερε ότι θα έφευγαν από το σπίτι σε δύο ή σε πέντε χρόνια, ο Στράτος ήταν ήδη με το ένα πόδι αλλού. Θα κοίταζε με τις ώρες παιδικές φωτογραφίες τους στο λάπτοπ, όταν θα έφευγαν, όταν δεν θα ζούσαν πια οι τρεις τους κάτω από την ίδια στέγη… και σίγουρα θα μετακόμιζε σ’ ένα μικρότερο, φθηνότερο διαμέρισμα. Ή θα έμενε σ’ αυτό, με την έξτρα κρεβατοκάμαρα, για να μπορεί να φιλοξενεί τα παιδιά της πότε πότε; Θα ερχόντουσαν άραγε μια στις τόσες τα παιδιά της να τα φιλοξενήσει;»
* Το μυθιστόρημα «Κάτι μου κρύβεις» της Μανίνας Ζουμπυλάκη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Η φωτογράφιση της Μανίνας Ζουμπουλάκη έγινε στο Ρότα Art Bar, Σόλωνος 124, Αθήνα.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον «Ταχυδρόμο» (’82-’89), στα «Πρόσωπα», στο «Κλικ», «Diva», «Μen» (’89-’93), «Nitro», «Down Town», «Elle», «Time Out Athens», «Elle», «Pink Woman», «Athens voice», «Look», και «Home» ως δημοσιογράφος. Έχει μεταφράσει περί τα 30 βιβλία και άλλα τόσα «Άρλεκιν». Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός.
Έχει γράψει πολλά βιβλία εκ των οποίων το «Πώς να γράψεις», το «Ευτυχία» και το «Φερμουάρ» από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Σενάρια: «Ελεύθερη κατάδυση» (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο), «Ριζότο» (συν-σεναριογράφος µε σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα). Σενάρια τηλεόρασης: «Φεύγα» (σειρά Mega), «Ξέχασέ µε» (σειρά Alpha, συν- σεναριογράφος με Βαγγέλη Νάση), «Απαγωγή» (τηλεταινία Mega). Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
