ΠΥΡΓΟΣ ΑΠΟΡΘΗΤΟΣ

Μεσ’ τις σκιές μου κλείστηκα,
Βυθίστηκα στις σκέψεις
Και η μιλιά μου κόπηκε,
Χωρίς να λέει λέξεις

Το κάστρο μου είναι κλειστό,
Απόρθητος ο Πύργος,
Στην κορυφή του είμαι εγώ,
Κοιτάζοντας το τοίχος

Το έφτιαξα για να ʼμαι εκτός
Απ’ την πολυκοσμία
Οι άνθρωποι μου έδειξαν
Πως χάθηκε η ουσία

Όταν αντικρίσανε,
την σκοτεινή πλευρά μου,
Φύγαν από δίπλα μου
Και μου ʼμεινε
Η σκιά μου

Το τοίχος μου
Το έφτιαξα
Με φόβο και με πείσμα
Κι όσοι και αν το είδανε,
Το είπαν απλό κτίσμα

Το όπλο που το γκρέμιζε
Ήταν η αγάπη
Αυτή που πλέον σήμερα,
Με ανάμνηση μας κάνει

Κυκλοφορώ μες στις σιωπές
Των κρύων δωματίων
Κι έπειτα κοντοστέκομαι
Στην πύλη των δακρύων

Κάποτε ήμουν όμορφος,
Ζούσα τη ζωή μου,
Μα κάποιοι μου αλλάξανε
Σε τέρας την μορφή μου

Ειρωνικό να κυνηγούν
Το δημιούργημά τους,
Εκείνο που
Δεν δέχτηκε
Τα ήρεμα νερά τους

Ίσως λοιπόν την συντροφιά
Στην δίνει η μοναξιά σου,
Αυτή που πήρες αγκαλιά,
Ως μέγα Φύλακά σου

Οι «ξένοι»
Μάς προδίδουνε
Και θέλουν το κακό μας,
Να μην αντέχουμε άλλο πια
Το ίδιο το ΕΓΩ μας

Εγώ λοιπόν το γνώρισα,
Το βλέπω όλη μέρα,
Με την σιωπή μου του μιλώ
Κι αυτό δεν κάνει πέρα.

Το αγαπάω αληθινά
Κι εκείνο δεν μ’ αφήνει,
Κι όποτε θέλω συντροφιά,
Αυτό θα μου την δίνει…