ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΞΑΝΘΟ
Μέρα βροχερή. Το ημερολόγιο γράφει 4 Ιανουαρίου 2018. Έφυγαν κιόλας οι πρώτες 4 μέρες του νέου έτους και δεν έχω το πάρει χαμπάρι. Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, τελικά… Πότε είχαμε 2008, πότε έφτασε το 2018 και πότε θα έρθει και το 2028.
Είχα καιρό να γράψω, αλλά κάτι μέσα μου με «έτρωγε», αλλά ποτέ δεν στρωνόμουν. Θαμπώθηκα, βλέπεις, από τις γιορτινές μέρες με την οικογένεια, τους φίλους, τα συγγενικά τραπέζια, τις εξόδους, τις αμέτρητες μπουκιές φαγητών και γλυκών. Πού καιρός για γράψιμο! Σήμερα, όμως, ένιωσα έντονη την αίσθηση και ξεκίνησα.
Ακόμη σκέφτομαι τις τελευταίες ημέρες του 2017. Ανάμεσα σε φωτεινά χαμόγελα, τις ευχές, τις τσάρκες, τους ανθρώπους μας και το καλό φαγητό που απαιτούν οι μέρες, ένα ξαφνικό σκοτάδι κι όλα σταμάτησαν. Όλα μετατράπηκαν σε δάκρυ, πόνο και ανείπωτα «γιατί;» Στην εκπνοή ενός δημιουργικού και απαιτητικού έτους, έφυγε από τη ζωή ένα πολύ κοντινό μας πρόσωπο. Ξαφνικά. Αυτό με σκοτώνει. Πώς να μην στενοχωρηθείς και πώς να μην βουρκώσεις μπροστά στο θάνατο; Ποιος τα έβαλε άλλωστε με τον θάνατο και βγήκε νικητής;
Η ζωή δεν σε ρωτά ούτε για τις όμορφες, μα ούτε και για τις άσχημες στιγμές. Απλώς ενεργεί κι εσύ βρίσκεσαι πάντα προ εκπλήξεως. Δεν έχει σημασία αν θέλεις ή δεν θέλεις. Πάει, συνέβη -και τέλος. Κι εσύ, σαν χαμένος, οφείλεις να αντιμετωπίσεις καταστάσεις, να πεις δυο λόγια παρηγοριάς, να γίνεις δυνατός, όσο κι αν φοβάσαι.
Αυτό το «κάτι» που νομίζεις ότι είναι τα «πάντα». Αλλά τελικά δεν είναι.
Με ταλαιπώρησε ψυχολογικά αυτό το θλιβερό συμβάν. Ή καλύτερα, με «ταρακούνησε». Μ’ έκανε να καταλάβω πόσο σπουδαίο δώρο είναι η ζωή. Πόσο πολύτιμες οι στιγμές της και κυρίως πόσο αναντικατάστατες. Δυστυχώς όμως, μόνο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις συνειδητοποιείς την αξία της ζωής και των στιγμών. Τον υπόλοιπο καιρό δεν κάνεις απολογισμούς, δεν σε νοιάζει τι συμβαίνει, απλά τρέχεις. Τρέχεις πάντα να προλάβεις κάτι. Αυτό το «κάτι» που νομίζεις ότι είναι τα «πάντα». Αλλά τελικά δεν είναι. Κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω τι είναι τα «πάντα». Μάλλον ένα συνονθύλευμα πολλών πραγμάτων κι όχι απαραίτητα όμοιων μεταξύ τους.
Μέσα από τέτοιου είδους γεγονότα, κατανοείς περισσότερο τους ανθρώπους γύρω σου, τις ευαισθησίες και τα λάθη τους, γίνεσαι πιο σκληρός σε καταστάσεις και βλέπεις τη ζωή από μια άλλη σκοπιά.
Το νέο έτος με βρήκε παρέα με ανθρώπους αληθινούς και χαμογελαστούς. Ανθρώπους με ψυχή, δύναμη και πάθη. Τα φώτα έσβησαν στο παρά πέντε. Η αντίστροφη μέτρηση είχε τη λαχτάρα της προσμονής και το 2018 φωτίστηκε με χαμόγελα και μπήκε στη ζωή μας. Γέλια, τσουγκρίσματα, ποτό, αγκαλιές και αυτή η ελπίδα για μια όμορφη χρονιά.
Πάντα είχα ένα φόβο αλλά και μια προσμονή όταν μια νέα χρονιά ερχόταν. Κι εδώ που τα λέμε, πάντα θα την έχω. Δεν αλλάζουν, βλέπεις, συνήθειες χρόνων έτσι στα ξαφνικά. Μόνο που τώρα, πέρα από τυπικές αλλά αναγκαίες και πολύτιμες ευχές για υγεία, αγάπη κι ευτυχία, θέλω το 2018 ν’ αποκτήσω ό,τι πραγματικά έχω ανάγκη. Κι εγώ, κι εσύ, κι αυτός, κι εμείς και όλοι. Μην με απογοητεύσεις, νέε χρόνε.