ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ

Αν η ζωή μας είναι ένα κουκλοθέατρο και εμείς οι κούκλες, τότε υπάρχουν πολλοί καλοθελητές που με χάρη και σθένος, κινούν τα νήματά μας. Σ’ έναν κόσμος όπως ακριβώς τον φαντάζονται…

Δυστυχώς, όμως, για κάποιους, όπως υπάρχει το άδικο, έτσι υπάρχει και το δίκαιο. Παρατηρήστε τα πρόσωπα του περιβάλλοντός σας. Απλά, δείτε τα. Μάτια που υπνωτίζουν; Αργή ομιλία με πειστικότητα; Κάρφωμα στα μάτια; Εκείνος ο τύπος που έδωσε εκατό υποσχέσεις και δεν τήρησε ούτε μία, με τη δικαιολογία πως κάποιος άλλος έφταιγε; Κάποιος που όταν του μιλάτε, νιώθετε σαν να είστε σκουπίδι, κάνοντας ό,τι μα ό,τι σας ζητήσει, χωρίς να ξέρετε το γιατί;

Σας έχω νέα! Πέσατε θύμα χειραγώγησης! Είναι το αφεντικό; Ίσως ένας γονέας ή κάποιος συγγενής; Φίλος ή φίλη; Υπάρχει μία «ψυχασθένεια» που ωθεί ορισμένους ανθρώπους που έχουν την συναίσθηση ότι τους αξίζει να είναι μόνοι τους, να φτιάχνουν έναν στρατό από άβουλα ρομποτάκια τα οποία χωρίς αντίσταση, πράττουν ό,τι τους ζητηθεί.

Παράδειγμα: Πόσες φορές η χώρα αυτή πίστεψε σε λάθος άτομα, εξακολουθεί να τα πιστεύει και (για να μην μακρηγορούμε) η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται; Ενώ λοιπόν στα δικά μας τα μάτια ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι σαν «μέντορας», σιγά σιγά αλλάζει ο εαυτός μας.

Κι αναρωτιέσαι… Άραγε αυτό συμβαίνει για καλό; Ή για κακό; Πότε βγήκε σε καλό, να χάνει κάποιος τον έλεγχο της προσωπικότητάς του;

Ήταν τόσο έντονα ορισμένα βιώματα, με αποτέλεσμα το μυαλό να μην μπορεί να αντιληφθεί, να επεξεργαστεί ή να τα διαχειριστεί με τον σωστό τρόπο.

Έτσι προσπαθεί με πλάγιες μεθόδους να βρει το δίκιο του περνώντας τις απόψεις και τα ερεθίσματά του στον συνομιλητή του ή και σε περισσότερους, καταφέρνοντας να νιώσει προσιτός.

Σε αυτό το σημείο λοιπόν, αν είσαι το θύμα της ιστορίας, ταυτόχρονα είσαι και ο θύτης. Έχουμε συνηθίσει να ενθουσιαζόμαστε από δυνατότερους και πιο έντονους από εμάς χαρακτήρες. Συμφωνώ, ας θαυμάσουμε, ας προβληματιστούμε, μα πάνω από όλα να μην αλλάξουμε για το χατίρι κάποιου άλλου!

Αυτό που μας ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους (εκτός κι αν μένεις στην Κίνα, οπότε δεν είναι εφικτό να ξεχωρίσεις), δεν είναι το δέρμα, τα σμιλεμένα ή πλαδαρά σώματα, τα ακριβά ή τα φθηνά ρούχα, αλλά ο εσωτερικός μας κόσμος. Με τα θετικά και τα αρνητικά του, αυτός είναι!

Δούλεψες μία ζωή να μάθεις να σε αντέχεις και αφήνεσαι να σε μετατρέψουν σε κάτι που δεν θα αντέξεις; Ακόμα κι να θέλεις να γίνεις κάτι άλλο, ανώτερο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να σου ρουφήξουν σαν σφουγγάρι όσο θησαυρό κρύβεις μέσα σου, κι έπειτα να σε πετάξουν…

Λίγο-πολύ, όλοι βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε σε αυτήν την θέση κάποια στιγμή. Είναι μέσα σε ένα κεφάλαιο από τα μαθήματα της ζωής, το να μαθαίνεις ανθρώπους και να ξεχωρίζεις τον δαίμονα που κρύβεται σε μια αγγελική μορφή.

Όπως υπάρχει το άδικο, έτσι υπάρχει και το δίκαιο

Σαν δίδαγμα, όμως, είναι εξίσου σημαντικό για τη συνέχεια σου. Δυστυχώς το είδος παθαίνοντας, μαθαίνει. Είναι στο DNA μας. Αναρωτηθήκατε ποτέ τον λόγο;

Δείτε εσάς, πέντε χρόνια πριν και πέντε χρόνια μετά. Δεν αλλάξατε; Αυτή η αλλαγή είναι στην πραγματικότητα «εξέλιξη». Άρα δεν μένουμε πίσω. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν που δεν μας θέλει όπως είμαστε και μας τοποθετεί σαν πιόνι, εκεί που θέλει.

Όλοι θέλουν το καλό μας, με την προϋπόθεση να μην είναι καλύτερο από το δικό τους καλό. Αν οι άνθρωποι που θα απαρτίζουν τη ζωή μας, είναι για παράδειγμα 100, στα 96 άδεια κουτιά θα βρεις τέσσερα που μέσα τους κρύβουν μαργαριτάρια.

Τι λέτε; Αξίζει ένα τέτοιο ταξίδι αναζήτησης; Ή σας είπαν πως δεν θα τα καταφέρετε;

Ήμουν ο Ζώης Ρουσφέτις και μοιράστηκα ένα ακόμα ερώτημα μαζί σας.

Να ενημερώσω όπως πάντα πως παραμένω διπολικός, με αποτέλεσμα να συμφωνώ με τον εαυτό μου αλλά και να διαφωνώ γιατί ώρες-ώρες δεν πάω καθόλου καλά… Ίσως πάλι και να πηγαίνω. Αλλά τώρα θα διαφωνήσω! Για σκεφτείτε και την άλλη πλευρά. Αν ο καθένας μας ήταν ακριβώς αυτό που νιώθει, δεν θα υπήρχαν ποτέ ορισμένα συμφέροντα.

Ποιοι θα ακολουθούσαν τη μόδα αν ο καθένας είχε το δικό του γούστο; Θα είχε πεθάνει πολύ καιρό τώρα, χωρίς καν να ακούσουμε την… τελευταία της λέξη!

Πώς οι πολιτικοί θα έβρισκαν ψηφοφόρους για να «σώσουν» το μέλλον της χώρας τους;

Πώς θα διαλέγαμε σε μια παρέα το μαγαζί που θα κάτσουμε, αν ο τάδε ή ο δείνα είχαν διαφορετικές απαιτήσεις;

Μπα, όχι, όχι! Ορισμένοι καλά κάνετε και αφήνετε να σας χειραγωγήσουν. Κρύβεστε πίσω από ένα κοπάδι προβάτων τον τσομπάνη, για να σας μεταφέρει σε ασφαλές μέρος, μέχρι την ημέρα της σφαγής. Έχει ασφάλεια το να είσαι ίδιος με όλους. Αποκτάς δυσκολότερα εχθρούς και δεν σε κοροϊδεύουν για τις τυχόν ιδιαιτερότητές σου. Αν καταφέρεις μάλιστα και να μην σκεφτείς ποτέ, τότε είσαι το μοντέλο που αντιπροσωπεύει την τωρινή εξέλιξη (προς τα πίσω).

Θα ήθελα κι εγώ να χειραγωγώ αλλά δεν πολυσυμφωνεί ο άλλος μου εαυτός…