ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
Η υπομονή μου λύγισε
Καιρός πλέον να αλλάξω
Και να φορέσω μία στολή,
Που μόνος μου θα φτιάξω…
Τα δόντια μου μεγάλωσαν
Το ίδιο και τα νύχια
Τα μάτια μου τα μάτωσα,
Μα είδα την αλήθεια!
Δεν ήμουνα αδύναμος,
Απλά είχα την πίστη,
Πως άγνωστη θα μου ʼτανε
Του ήλιου αυτή η δύση…
Έδυσαν αισθήματα,
Έδυσαν οι στιγμές μου,
Κατάρες και φαντάσματα
Είναι οι φύλακες μου…
Πολλοί καλοί εμφανίστηκαν
Που ήθελαν να προσφέρουν
Χαρά κι αγάπη μοναχά,
Όχι να κοροϊδεύουν…
Σας πίστεψα, σας λάτρεψα,
Σας έκανα Θεούς μου!
Πίσω από την πλάτη σας
Έτρεχε μόνο ο νους μου…
Εσείς το ανταποδώσατε,
Ζητούσατε και άλλα…
Ποτέ δεν εκτιμήσατε
Τα αμέτρητά μου βράδια…
Μια μαριονέτα έγινα
Κι εσείς με ένα σχοινάκι,
Κουνούσατε το σώμα μου
Σαν να ʼταν παιχνιδάκι!
Αν θέλετε στρατόπεδα
Χτίστε πριν σας προλάβω!
Σαν τέρας που με κάνατε,
Το αίμα σας ζητάω!
Να νιώσετε στο έπακρον
Την κάθε δόση πόνου,
Να ακούσω πως φωνάζετε
Στη θέα αυτού του τρόμου…
Θα γίνω ο εφιάλτης σας
Κάτω από το κρεβάτι
Διακόπτοντας το όνειρο,
Ανοίγοντας το μάτι!
Θα κρύβομαι στις σκέψεις μου
Μέσα σε ένα πύργο,
Που έφτιαξα πολύ παλιά
Για να σας αποφύγω!
Η ώρα όμως σαν πάει τρεις,
Θα βγει το τέρας έξω!
Κι ό,τι και να πάθετε
Εγώ δεν θα αποτρέψω!
Τροχός είναι που γύρισε,
Αυτό που δίνεις παίρνεις!
Η δικαιοσύνη έρχεται
Αν ξες να περιμένεις…
Δαίμονες σαν Άγγελοι
Παίζουν με την ψυχή σου,
Σε θέλουν υποχείριο
Της ίδιας ύπαρξής σου…
Καλύτερα μονάχος μου
Παρέα με την σκιά μου,
Αυτή ποτέ δεν έβλαψε
Την ζωντανή καρδιά μου.