ΠΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΙΑ (ΕΛΠΙΖΩ)

Κι αυτές οι αγκαλιές μας…
Ποιος τις ζήλεψε;
Πίσω από τις οθόνες πια μιλάμε.
Μοιράζουμε ελπίδες για ένα μέλλον.
Στ’ αγκάθια όλο ξυπόλυτοι πατάμε.

Στα όνειρα δεν βάλαν μόνο πρόστιμο.
Το στόμα μας το ‘κλεισαν και φοβάμαι.
Κανείς απ’ όλους πια δεν ξεσηκώνεται.
Χαλάρωσαν πια όλοι και λυπάμαι.

Κι αυτές οι αγκαλιές…
Πόσο μου λείψανε.
Τις νύχτες πια καθόλου δεν κοιμάμαι.
Δεν φτάνουνε τα λίγα που μας πέταξαν.
Δεν σκέφτομαι πια τώρα τι θα φάμε.

Σαν άστεγοι στα σπίτια μας γυρνάμε.
Πιτζάμες κάθε μέρα πια φοράμε.
Και πίσω απ’ τα κλειστά παραθυρόφυλλα….
Το μέλλον πια καχύποπτα κοιτάμε.

Τα γέλια των παιδιών μας πια παγώσανε.
Στον κόσμο μ’ ένα φίμωτρο γυρνάνε.
Τα όνειρα που κάναμε γι’ αυτά…
Σαν μαργαρίτες στα πόδια τους μαδάμε.