ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Η αγαπημένη συγγραφέας Πασχαλία Τραυλού, στέλνει ένα «Φιλί στα μάτια» στους αναγνώστες της, όπως είναι ο τίτλος του νέου της βιβλίου. Ένα φιλί που δεν μπορεί να ενώσει, αλλά δεν μπορεί και να χωρίσει. Ένα φιλί που «εγκλωβίζεται» σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής για ν’ αποτελέσει έμπνευση στη δυνατή συγγραφική πένα της, ώστε ν’ αποκαλύψει το αντίτιμο που απαιτεί η ένοχη σιωπή…
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Τραυλού, έχετε σπουδάσει Ελληνική Κλασική Φιλολογία, μία επιστήμη που δεν είναι μακριά από τη συγγραφή. Πότε αρχίσατε να γράφετε τα δικά σας βιβλία;
ΠΑΣΧΑΛΙΑ ΤΡΑΥΛΟΥ: H ανάγκη της έκφρασής μου μέσω της γραφής, υπήρχε από παιδί. Το πρώτο βιβλίο μου ολοκληρώθηκε το 2000 και εκδόθηκε το 2001. Είχαν όμως προηγηθεί διηγήματα που δημοσιεύονταν σε κάποια μικρή τοπική εφημερίδα.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τίτλο «Φιλί στα μάτια». Λένε ότι το φιλί στα μάτια είναι χωρισμός. Εσείς πώς το εννοείτε;
Π.Τ.: Όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες στο βιβλίο μου, το φιλί στα μάτια είναι ο τίτλος αφενός ενός πίνακα ζωγραφικής, αφετέρου το εύρημα για τη συνεύρεση δύο ερωτευμένων ανθρώπων που αδυνατούν να είναι μαζί ερωτικά. Είναι μια αγνή λύση για το ερωτικό τους δράμα.
Μ.Γ.: Οι ήρωές σας διανύουν μια χρονική περίοδο από το 1922 έως τα πρόσφατα χρόνια. Τι είναι αυτό που συνδέει τους ήρωες από γενιά σε γενιά ή τους χωρίζει;
Π.Τ.: Τα αόρατα νήματα που κινούν την ιστορία είναι μια ένοχη σιωπή που προκαλεί τη διαιώνιση ενός μοιραίου λάθους και, ταυτόχρονα, η έννοια της βίας κατά των γυναικών που μεταλλάσσεται και εναλλάσσεται σε κάθε εποχή.
Μ.Γ.: «Είναι κάποιες φορές που η απόγνωση και η περηφάνια αποδεκατίζουν τη σύνεση», γράφετε σ’ ένα σημείο του βιβλίου. Στους ήρωές σας, τι ήταν αυτό που λειτούργησε περισσότερο;
Π.Τ.: Οι ήρωες ταλανίζονται, αφενός από τις συγκυρίες, αφετέρου από τα ελαττώματα του χαρακτήρα τους, όπως συμβαίνει ακριβώς και στη ζωή. Σ’ αυτή τη φράση θα πρόσθετα ότι και ο φόβος και τα στερεότυπα και οι κοινωνίες συχνά αποδεκατίζουν τη σύνεση, αλλά και η σύνεση συχνά υπονομεύει το φιλότιμο, την περηφάνια, την ανθρώπινη αξία. Όλες οι έννοιες έχουν δύο όψεις. Η σύνεση κάποιες φορές μεταφράζεται ως υποταγή και αυτό είναι λάθος.
Μ.Γ.: Το βιβλίο σας είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, το πρώτο έχει τον τίτλο «Η ενοχή της σιωπής». Πότε ενοχοποιείται η σιωπή;
Π.Τ.: Η σιωπή δεν είναι χρυσός. Ή τουλάχιστον δεν είναι πάντα χρυσός. Όταν ταυτίζεται με την υποταγή, τον φόβο, τη δουλικότητα, τον «ωχαδελφισμό» και τη βολή, σίγουρα είναι κάτι περισσότερο από ένοχη για τα δεινά που προκύπτουν.
Μ.Γ.: Το δεύτερο μέρος έχει τον τίτλο «Το αντίτιμο της σιωπής». Ποιοι πιστεύετε ότι πληρώνουν αυτό το αντίτιμο;
Π.Τ.: Στο βιβλίο μου, το αντίτιμο της σιωπής το καταβάλλουν εξ’ ολοκλήρου οι επόμενες γενιές. Τη σιωπή σε μια κοινωνία, όμως, την εξαργυρώνουν με οδύνη οι παρόντες και οι επόμενοι, αν πιάνετε τον συλλογισμό μου…
Μ.Γ.: «Η αγάπη είναι σπόρος άγριος», αναφέρετε σε κάποιο άλλο σημείο. Γιατί θεωρείτε την αγάπη «άγριο σπόρο»;
Π.Τ.: Η αγάπη που εμπεριέχει και την ερωτική παραφορά δεν κατευθύνεται, δεν ελέγχεται, αναδύεται απρόσκλητη, είναι απέραντη, χωράει τα πάντα, προτερήματα και ελαττώματα του υποκειμένου που αγαπιέται. Και συγχωρεί δίχως όρια. Μια τέτοια αγάπη δεν χωρά σε καλούπια, στερεότυπα και προσχήματα. Είναι ένα μυστήριο ανεξήγητο και ανεξέλεγκτο. Γι’ αυτό και με γοητεύει συγγραφικά.
Μ.Γ.: «Ο φόβος τρέφεται και θεριεύει απ’ τη σιωπή μου», ομολογεί η Αλεξία. Μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει ο φόβος τον άνθρωπο;
Π.Τ.: Στην υποταγή, στην προδοσία, στην παθητική ανοχή, στην κατάθλιψη… Οι αλήθειες και όλα τα πνιγηρά συναισθήματα που αναγκάζουν τον άνθρωπο να γίνει κάτι που δεν είναι, ένα πλάσμα δέσμιο σε ένα ψέμα ή μια σιωπή, είναι τα εναύσματα για να δίνουμε τους προσωπικούς μας πολέμους.
Μ.Γ.: Πολλά είναι τα μυστικά και ψέματα που στοιχειώνουν τους ήρωές σας. Πρόκειται για μια συγκλονιστική πλοκή βιβλίου. Υπάρχουν αληθινά γεγονότα που σας ενέπνευσαν το θέμα ή αφορά εξ’ ολοκλήρου μυθοπλασία;
Π.Τ.: Αληθινό πρόσωπο μέσα στο βιβλίο είναι η Λαρίσα Λιούμπα (με άλλο όνομα). Στη διπλωματική μελέτη για το trafficking, της είχα πάρει συνέντευξη. Ο μονόλογός της είναι σχεδόν αυτούσιος.
Μ.Γ.: «Είναι όμως κατασταλτικό, σαν βραδινό χαμομήλι…», αναφέρει η Αλεξία για την τέχνη. Εκτός από τη συγγραφή, ασχολείστε και με τη ζωγραφική. Κατά πόσον ταυτίζεστε με την ηρωίδα σας στο κομμάτι της τέχνης;
Π.Τ: Οι απόψεις μου για την τέχνη εκφράζονται διά στόματος Αλεξίας όπως και διά στόματος άλλων ηρώων μου σε άλλα βιβλία που έγραψα και ευελπιστώ να γράψω. Για μένα αποτελεί αγωνία να κατανοεί ο άνθρωπος σε κάθε εποχή, πως η τέχνη δεν είναι απλώς διασκέδαση, αλλά κάτι υπερβατικό, παντοδύναμο και μεγαλειώδες που έχει τη δυνατότητα να διαλύει το σκοτάδι.
Μ.Γ.: Στο βιβλίο σας γίνεται έντονη αναφορά στην αιμομιξία. Τι σας ώθησε να γράψετε γι’ αυτό το θέμα;
Π.Τ.: Δεν αποτελεί το κεντρικό θέμα του βιβλίου, αλλά σίγουρα αποτελεί έναν άξονα. Δυστυχώς, σε παλιότερες χρονικά περιόδους η εκμετάλλευση των εργαζόμενων κοριτσιών από τα αφεντικά τους ήταν μια σκληρή πραγματικότητα πίσω από κλειστές, ένοχες πόρτες. Ποιος μπορούσε όμως να αποκλείσει τη σύναψη σχέσης μεταξύ δύο παιδιών που δεν γνώριζαν πως ήταν αδέρφια; Και όσο η επιστήμη δεν ήταν ακόμη σε θέση να αποκαλύψει τους δεσμούς αίματος, συλλογιστείτε τι μπορεί να έχει συμβεί μες στους αιώνες.
Μ.Γ.: Τι θα θέλατε να πείτε ως επίλογο της κουβέντας μας,
Π.Τ.: Η σπουδαιότερη μάχη για κάθε άνθρωπο, είναι να αντιμετωπίζει τους φόβους του.
*Το βιβλίο «Φιλί στα μάτια» της Πασχαλίας Τραυλού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:
Η Πασχαλία Τραυλού γεννήθηκε στην Τρίπολη Αρκαδίας και από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη της για τη ζωγραφική, τη μουσική και τον γραπτό λόγο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών ελληνική κλασική φιλολογία και παρακολούθησε μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη λατινική ποίηση Ορατίου και Βιργιλίου, ενώ την ίδια περίοδο δημοσίευσε τα πρώτα της διη-γήματα σε τοπική εφημερίδα της Βέροιας. Ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε ζητήματα φύλου, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με τίτλο «Φύλο και νέα εργασιακά και εκπαιδευτικά περιβάλλοντα στην κοινωνία της πληροφορίας» καθώς και στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας με τίτλο «Στρατηγική και πολιτική εθνικής ασφάλειας». Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ασχολείται με παρουσίαση και κριτική βιβλίων στο diavasame.gr. Έργα της είναι: Με μπαλαντέρ τη μοναξιά, Ήθελα μόνο ένα αντίο, Η ματζίκα της αγάπης, Κλειδωμένο συρτάρι, Φτερά από μετάξι, Έστω μία φορά, Η γυναίκα του φάρου, Οι εραστές της γραφής, Τα ρόδα της σιωπής, Γυάλινος χρόνος, εκδ. Ψυχογιός, Η Μήδεια δεν χόρεψε ποτέ, εκδ. Μεταίχμιο. Έχει βραβευτεί για τη λογοτεχνική της παρουσία από τον σύλλογο γυναικών «Εξάλειπτρον» το 2016, ενώ το βιβλίο της Φτερά από μετάξι ήταν υποψήφιο για βραβείο αναγνωστών το 2008.