ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΛΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΛΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
“ΠΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ PLAY ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΠΛΑΣΤΡΟΠΟΥΛΟΥ”
Ω τι ακούν τ ’αυτιά μου!
Έχω μπερδευτεί! Μα ποια είμαι, τι καταλαβαίνω; Σε ποια γλώσσα; Σε ποιο επίπεδο, νομίζω ότι ξέρω, νομίζω ότι ορίζω… ότι….
Μα ναι δεν με περιορίζω..
Να γράψω…
Τα γραπτά μένουν, εκφράζουν, αποτυπώνουν, αυτά που νομίζουμε
ότι ξέρουμε, αυτά που νομίζουμε ότι αισθανόμαστε.
Το Φάντασμα της Όπερας με απογειώνει, μάλλον με υπο..γειώνει εκεί που με οδηγεί ο Ερωτευμένος με την Υπέροχη Φωνή άντρας.
Με προκαλείς, με προκαλείς, Νομίζω. Είμαι σίγουρη.
Μα πώς να είμαι, αφού όλα, είναι αυτά που εγώ νομίζω.
Ω τι γελοία κατάσταση! Να με βάλεις να αμφιβάλλω.
Αυτό, το πέρασα αρκετές φορές στο παρελθόν μου.
Εκεί γύρω στα 20, à l’âge de l’ambiguité…στην ηλικία της ασάφειας προβληματίστηκα αρκετά… Φτάνει πια… αρκετά!
Υποφέρω!
Τι με βάζεις να κάνω, να γράφω, να αμφιβάλλω,
να παρακαλάω;
Λύτρωσέ με από Υποχρεώσεις που ίσως…
Νομίζω, Πιθανόν να, Ό,τι και…
ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, μπούχτισα!
Για ποιο παρελθόν μιλάμε; Το παρελθοντικό;
Εκείνο που είναι και λειτουργεί σαν Μαντείου Απόφθεγμα και
όποιος το αρνείται δείχνει ανωριμότητα; Ή… μήπως το πιο πρόσφατο;
Το «άρτι δημιουργηθέν», σ’ αυτό που χρησιμοποιώ Παρακείμενο όπως:
Έχω γράψει μόλις τώρα (παρελθόν ήδη).
Έχω γνωρίσει, έχω ερωτευτεί, έχω κλάψει, έχω αγανακτήσει
και έχω φανταστεί, έχω ονειρευτεί, έχω παραδοθεί…
Πρόσεξε! Σε αυτό το παρελθόν είσαι μέσα και Εσύ!!
Ο Παρακείμενος δηλώνει ότι κάτι άρχισε στο πρόσφατο Παρελθόν
και έχει αποτέλεσμα στο Παρόν.
Καλά μην Τρελαίνεσαι! Τι να την Κάνεις τη Λογική;
Δεν περνάς ένα παράλογο θαύμα μαζί μου; Ποιος άλλος το έχει πετύχει;
Μπορείς να φανταστείς τη Ζωή σου, χωρίς τη Διπλή μου Παρουσία;
Νομίζεις ότι δεν περνάς καλά.
Νομίζεις ότι δεν είμαι καλά,
Νομίζεις όλα αυτά που νομίζεις!
Ότι σε λατρεύω σου το είπα; Ω ναι! Αυταπόδεικτο! Θα ασχοληθώ με ό,τι μου ζητάς ή τουλάχιστον αυτό νομίζω.
Και ο λεπτοδείκτης χτυπά..
Ο χρόνος περνά…
Κοίτα με..
Δεν έμαθες ακόμα της Ένοχης Σιωπής τους Ήχους;
Τουλάχιστον, έχω το δικαίωμα να σε κοιτάζω,
να σε θαυμάζω…
Δεν είναι και λίγο!
Παιχνίδι πολύπλοκο η ζωή, παιχνίδι σκακιού με αντίπαλο το χρόνο.
Κάθε φορά που διστάζεις ή καθυστερείς να κάνεις κινήσεις, σου κερδίζει την παρτίδα.
Πάψε να ελπίζεις, δεν με ορίζεις όπως νομίζεις…..
Σκόρπιοι Ψίθυροι που δεν έχουν δημοσιευτεί.
Δέσποινα Γιαμβριά Μπλαστροπούλου
H Σάρα Μπράιτμαν και ο Αντόνιο Μπαντέρας τραγουδούν το Φάντασμα της Όπερας στο Royal Albert Hall, 1988!