ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ
Θέλω να μιλήσω για μιαν άνοιξη.
Μιαν άνοιξη που μας πλήγωσε και πληγώσαμε.
Για έναν καμβά από μυρωδιές, υπέροχα χρώματα και φως, που το τύλιξε ένα σύννεφο για να το κρύψει από την καρδιά και τη σκέψη μας.
Έχω ένα όνειρο, να φέρω την άνοιξη στα μαξιλάρια μας. Να ανοίξουν τα σκοτεινά παράθυρα να μπει το φως του ηλίου μετά τη μεγάλη νύχτα μας που υπνοβατούμε χωρίς φως, χωρίς λάμψη, χωρίς καντηλέρι, με σπαρακτική υπομονή, χωρίς να απολαύσουμε τα πράσινα κλωνάρια,
τα πυρωμένα στόματα του ηλίου.
Θα μας φέρουν οι πλανήτες, θα μας δώσουν
οι άνθρωποι ένα νέο φως από αδελφοσύνη και αγάπη; Θα βγάλουμε τις μάσκες της τιμωρίας, της δειλίας και της απανθρωπιάς;
Θέλω να φιλήσω καθένα λουλούδι ξεχωριστά, θέλω ν’ ανατριχιάσω απ’ το χρώμα, τη λάμψη και το φιλί του. Θέλω ν’ ακούσω τις τρυφερές μουσικές κάθε ανθού που ψηλώνει καθώς οι πεταλούδες αποζητούν τη γλύκα του.
Η πλάση που ρουφάμε τους χυμούς της
μας δίνει απρόσμενη προίκα τα δώρα της
με το αγέρι και το φως. Σβήνουν τ’ ουρανού τ‘ αστέρια, βουίζουν οι μέλισσες, λαχταρά η νια ζωή να ξεπροβάλλει μέσα από το άγιο χώμα αυτής της γης που πατούμε, αλλά κάποιος κλαίει, κάτι χάνεται, μια υπόσχεση που ταξιδεύει από μακριά για να συμφιλιωθεί μαζί μας, που μας ζηλεύει και γυρεύει μύρα και θησαυρούς ψυχής για να μην χαθεί μοιραία και άδικα πριν την διπλοκλειδώσουμε στη μνήμη και την καρδιά μας.
Κανένας ξενιστής δεν θα πάρει τον πλούτο από την ψυχή μας γιατί παλεύουμε με το θάνατο και γιορτάζουμε τη ζωή. Γιατί φτιάχνουμε δακτυλίδια από αγάπη για να γιορτάσουμε την ύπαρξή μας και η καταιγίδα με τις ψυχρές πνοές της θα σβήσει για να γεννηθεί η ελπίδα ξανά.
Μυρμηγκιάζει το αίμα και οι φλέβες μας
από μίαν απροσδιόριστη προσμονή. Και οι νέοι βολβοί της Άνοιξης αναταράσσουν το χώμα.
Η νέα ζωή ξυπνά…
Ο Δίας και οι θεοί, μυρωμένα θα στείλουν μηνύματα, ο Απόλλωνας θα σαλπίσει θριαμβικά, ο ουρανός θα βρει το βήμα και την περπατησιά του.
Τα δέντρα θα αναπνεύσουν και θα ορμήσουν στον αγώνα με νέα φυλλωσιά και αρώματα.
Καλωσορίζουμε την Άνοιξη σε μια νέα κοιλάδα, το αντιστύλι της ζωής, της καρδιάς και της ψυχής μας.
Αγαπάμε ξανά κι απ’ την αρχή το Θείο φως.
Αναστασία Κατσικογιάννη – Μπάστα