ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΥΤΟΥΚΑΚΗ
Χριστός Ανέστη! Αληθώς ο Κύριος! Και φυσικά με την πάροδο των αιώνων, το πιστεύουμε πάραυτα, πριν καν το ξεστομίσει ο παπάς! «Χρι…», ξεκινά να ψάλλει κι αδειάζει η εκκλησία, λες και μας πετάει πέτρες.
Και δεν θα σταθώ στο εθιμοτυπικό της Εορτής, ούτε στο μήνυμα της Αναστάσεως. Αυτό το έχουν κάνει τόσοι πολλοί άλλοι, που είναι και της ειδικότητάς τους.
Εγώ θα σταθώ στην Επιστροφή στο Κλεινόν Άστυ!
Τι ματαίωση κι αυτή!
Έχεις κάνει τόσες ετοιμασίες, έχεις καταξοδευτεί να καλύψεις υποχρεώσεις, έχεις τσακωθεί με τα πεθερικά για το πού θα πρωτοκάνεις Ανάσταση (συνήθως τρέχεις σαν τον Βέγγο, Ανάσταση στους μεν, αρνί στους δε), έχεις δει την απογοήτευση στα μάτια της κουμπάρας για το δώρο που πήρες στο βαφτιστήρι, έχεις στριμωχτεί να χωρέσεις στο καλό σου παντελόνι για το βράδυ της Ανάστασης (έπεσε κοντά το Πάσχα φέτος και δεν πρόλαβες να χάσεις τα κιλά από τις Απόκριες), έχεις καταλήξει και φέτος στο χωριό (ενώ λαχταρούσες μια Κέρκυρα, μια Τοσκάνη) και όλα αυτά για τέσσερις έρημες και μοναδικές μέρες!
Και τώρα είσαι στην κίνηση της επιστροφής. Πιο χοντρός και πιο χοντρή απ’ όσο όταν έφυγες. Πιο άφραγκος απ’ όσο μόλις μία εβδομάδα πριν. Πιο τσακωμένη με την πεθερά (με τις ματιές, ποτέ με λόγια) απ’ όσο ήσουν την Καθαρά Δευτέρα. Και κυρίως… ναι! Κυρίως με κατεβασμένο το φερμουάρ στο παντελόνι, όση ώρα κάθεσαι στο αυτοκίνητο. Μετράς τις μέρες. Ογδόντα μέρες μέχρι να βάλεις μαγιό, αν είσαι από αυτές/ούς που δεν βουτάνε δαχτυλάκι πριν τον Ιούλιο. Μόνο εξήντα μέρες για τους πιο τολμηρούς.
Και είσαι εδώ. Κολλημένος στην κίνηση της επιστροφής. Μετράς μέρες, μετράς ευρώ, μετράς περιφέρεια μέσης και κοιλιάς, μετράς κουβέντες που αντάλλαξες, μετράς μπουκιές, την πίεσή σου, διαδρομές, βλέμματα, κέρματα.
Όλα τα μετράς. Γιατί έτσι σε έμαθαν. Να μετράς τι δίνεις και να ζητάς να λάβεις το ίδιο, μην σου πω και παραπάνω. Όλα τα σκέφτεσαι τώρα που γυρίζεις. Είχες και πάλι προσδοκίες από αυτές τις λίγες μέρες που θα έλειπες από το σπίτι. Είχες δημιουργήσει και πάλι προσδοκίες, για τις λίγες μέρες που θα έβλεπες ουρανό, που θα ανέπνεες τις μυρωδιές της γης. Είχες την προσδοκία, την ελπίδα, πως φέτος κάτι θα άλλαζε.
Γι’ αυτό κανείς ποτέ δεν χαμογελά στη διαδρομή της επιστροφής. Δεν παίζει μουσική στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Το έχεις βάλει ήδη να ακούς ειδήσεις.
Και είσαι τώρα εδώ. Κολλημένος στην κίνηση της επιστροφής. Πρώτη, σταμάτα. Και πάλι πρώτη και φρένο.
Ένα πράγμα, σαν τη ζωή σου. Στα φρένα. Ενώ εσύ θέλεις να πατήσεις γκάζι και να φύγεις! Για πού, δεν σε νοιάζει. Θέλεις μόνο να μπορέσεις κάποια στιγμή να επιστρέψεις «αλλιώς».
Άλλαξέ το! Εσύ. Μπες στη γιορτή χωρίς προσδοκίες. Δώσε χωρίς να μετρήσεις. Λάβε χωρίς να ζητήσεις.
Και αν δεις πως έχει κίνηση στην επιστροφή, μπες από τον παράδρομο.
Πάντα υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος για να φτάσεις εκεί που επιθυμείς.