ΑΝΘΗ ΠΑΓΚΑΛΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΗ ΠΑΓΚΑΛΗ
Με το 2020 να έχει επισήμως άλλο τόσο για να τελειώσει, έχω πιάσει πολλές φορές τον ευατό μου να αναρωτιέται αν έχει μείνει άραγε κάποιος αισιόδοξος εκεί έξω.
Κάποιος που να ελπίζει, όχι σε μια αόρατη δύναμη που θα τα διορθώσει όλα αλλά στην ορατή και αληθινή δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Στη δύναμη του καλού, της δημιουργίας, της χαράς. Όχι, αυτό που θα ήθελα περισσότερο να δω εκεί έξω είναι ανθρώπους να πιστεύουν. Προτιμώ αυτό το ρήμα γιατί νομίζω ότι εμπεριέχει την ελπίδα. Και είναι πιο «δυνατό». Έχω πίστη λοιπόν -δεν «ελπίζω» απλά- ότι όλα θα πάνε καλά. Γιατί αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Και είναι αέναος ,αδιάκοπος και παντοτινός. Και αν τον προσέξουμε καλά και δούμε τί έχουμε να μάθουμε από αυτόν, η ανταμοιβή θα είναι μεγάλη, Αρχικά, θα έχουμε κατανοήσει τη βασική αρχή όλων των πραγμάτων: Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα ρέουν, εξελίσσονται, αλλάζουν. Έτσι κι αυτή η χρονιά που διανύουμε. Πριν φύγει, ας «ρουφήξουμε» όλα τα μαθήματα που έχει να μας δώσει και ας τα μετατρέψουμε σε γνώση με τη δύναμη της οποίας θα γίνουμε καλύτεροι. Σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Αν λοιπόν δεν «ακυρωθεί» αυτή η χρονιά, να τι διαφορετικό μπορεί να γίνει.
Κι αν το 2020 δεν ακυρωνόταν;
Κι αν το 2020 είναι η χρονιά που περιμέναμε;
Μια χρονιά τόσο άβολη, τόσο επώδυνη, τόσο τρομαχτική, τόσο ωμή – που τελικά μάς εξαναγκάζει να ωριμάσουμε.
Μια χρονιά με κραυγές τόσο δυνατές που τελικά μας ξυπνούν από τον λήθαργο της άγνοιάς μας.
Η χρονιά στην οποία επιτέλους αποδεχόμαστε την ανάγκη της αλλαγής.
Ανακοινώνουμε την αλλαγή. Δουλεύουμε για την αλλαγή. Γινόμαστε η αλλαγή.
Η χρονιά που επιτέλους ενώνουμε τις δυνάμεις μας αντί να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλον όσο και πιο μακριά.
Το 2020 δεν ακυρώνεται. Αντιθέτως, είναι η πιο σημαντική χρονιά από όλες.