ΣΤΕΛΙΟΣ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ Δ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Τα θέματα που παρουσιάζω, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας μελέτης μου μέσα από πολλά επιστημονικά και μεταφυσικά συγγράμματα και πειραματισμών μου, που συστήνω βέβαια στους αναγνώστες μόνο μελέτη.
Το Ανεκδήλωτο είναι μια αγνή ύπαρξη. Αυτό είναι η πηγή από την οποία όλα απορρέουν. Αυτό το ανεκδήλωτο είναι η πρωταρχική δυαδικότητα, που είναι το διάστημα και η κίνηση.
Η πρώτη του εκδήλωση ήταν ένα ρεύμα, ανεξήγητο για το μυαλό του ανθρώπου. Αυτή του η εκδήλωση ήταν το διάστημα που με την κίνησή του παρουσίαζε μια παράξενη ιδιότητα. Δίχως τριβές, δεν έχανε την ορμή του και συνέχιζε να ρέει ακάθεκτο. Όταν το διάστημα κινείται, ξέρουμε ότι λειτουργούν δύο δυνάμεις.
Είναι η δύναμη που προκαλεί την κίνησή του, όπου είναι η επιθυμία του για ορμή και είναι και η δύναμη η οποία μέχρι τη στιγμή της κίνησής του, το προκαλούσε να μην κινηθεί, και ήταν η επιθυμία αυτής της δεύτερης κίνησης για αδράνεια. Αυτοί οι δυο παράγοντες υπάρχουν παντού σε κάθε κίνηση, αλλά η επιθυμία για κίνηση είναι πολύ πιο ισχυρή. Η όλη κίνηση, αντιστέκεται στην αδράνεια, αλλά συνεχίζει δημιουργώντας μια καμπύλη, όπου προοδευτικά επιστρέφει στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε και σχηματίζει ένα κινούμενο δακτύλιο. Ο στρόβιλος αυτός της κίνησης άρχισε αιώνες πριν, σχηματίζοντας ένα τεράστιο κύκλο. Αυτός ο στρόβιλος σχηματίζει με τη δύναμή του ένα άλλο εσωτερικό στρόβιλο που κινείται αντίθετα με τον πρώτο.
Έτσι ο πρώτος κύκλος που στροβιλίζεται αιώνια φαίνεται να έχει μια ανώτερη και μια κατώτερη επιφάνεια. Αυτοί οι κύκλοι έλκουν πλέον και απωθούν αμοιβαία ο ένας τον άλλον. Τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι ο πρώτος κύκλος είναι η θετική δύναμη κι ο δεύτερος, που προσπαθούσε να την εμποδίσει, είναι η αρνητική δύναμη. Η πρώτη δύναμη έχει ήδη εγκαθιδρύσει την σταθερή της περιστροφή συμπληρώνοντας τον πρώτο της κύκλο. Όταν και η δεύτερη δύναμη, η αρνητική συμπληρώσει τον κύκλο της κι εγκαθιδρύσει και συμπληρώσει την σταθερή της περιστροφή, δημιουργείται ο κόσμος.
Ο πρώτος κύκλος είναι η θετική δύναμη κι ο δεύτερος, που προσπαθεί να την εμποδίσει, είναι η αρνητική δύναμη
Έτσι εκφράζεται η απαρχή, η ανατολή ενός Κόσμου. Η δευτερεύουσα κίνηση της πρώτης περιφέρειας είναι ο αδιαπέραστος δακτύλιος και η περιφέρεια του δεύτερου σχηματισμού, είναι η σφαίρα που βάζει πλέον τα σύνορα στο Χάος. Αυτά που γράφω, δεν είναι τίποτε άλλο από όσα διαβάζουμε στο πρώτο κεφάλαιο της Βίβλου, στη «Γένεση»:
Κεφ. Α. παρ. 2. Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού, εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων. Παρ. 3 Και είπεν ο Θεός. Γεννηθήτω φως και εγένετο φως. Παρ 4. και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν, και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους…
Έτσι λοιπόν, η πρώτη κίνηση γέννησε μια δεύτερη κίνηση, σύμφωνα με τον νόμο της δράσης και της αντίδρασης. Η δεύτερη κίνηση αντίθετη προς την πρώτη, είναι ο σταθεροποιητικός παράγων. Η λειτουργία της αντίθεσης είναι εκείνη που δημιουργεί πάντα τη σταθερότητα. Στην αρχή γράφω περί θετικής και αρνητικής δύναμης, όπου πλέον δημιουργείται η εντύπωση του καλού και του κακού.
Στη μεταφυσική, όμως, μπορεί κανείς να εννοήσει τον Συμπαντικό ρόλο και των δυο αντιθέτων δυνάμεων, αυτού που αποκαλούμε Καλό και αυτού που αποκαλούμε Κακό. Εδώ, το Κακό είναι απλά μόνο η αντίθεση ανάμεσα στα δύο ρεύματα που σχηματίζουν μεταξύ τους ορθή γωνία. Το Κακό διαρρέει τον περιορισμό, δηλαδή το στοιχείο του πεπερασμένου, κι επομένως συγκεντρώνει κι εδώ μέσα από την μεταφυσική άποψη που προηγείται κάθε επιστημονικού κανόνα και πρέπει να κατανοηθεί σωστά, αφού μόνο με τη σωστή κατανόησή του μπορούν οι δυνάμεις του να χρησιμοποιηθούν κατάλληλα και να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες της ορμής.
Το κακό λοιπόν θα πρέπει να συλληφθεί εσωτερικά σαν ένας περιορισμός, που δίνει τη δυνατότητα να μεγαλώσει η πίεση, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που απορρίπτονται τα περιττά. Η εκκίνηση όλων των ενεργειών μας δίνεται ουσιαστικά στο λεγόμενο κακό. Για να ανέβει όμως κανείς στο ανώτερο επίπεδο, θα κάνει πάντα μια κίνηση που θα αποτελεί αντίδραση στο κακό. Αν δεν υπήρχε κακό, δεν θα υπήρχε θέμα για βελτίωση κι επομένως ούτε ανάπτυξη, ούτε εξέλιξη.
Αν δεν υπήρχε κακό, δεν θα υπήρχε θέμα για βελτίωση
Εν τέλει, αυτές οι δύο επιρροές είναι η πηγή όλης της δύναμης στον Κόσμο, επειδή ο δακτύλιος – Κόσμος συγκεντρώνει και ανοικοδομεί, ενώ ο δακτύλιος – Χάος διαχέει και ποτέ δεν αυξάνει. Αυτούς τους δυο δακτυλίους μεταφυσικά μπορούμε να τους αποκαλούμε Καλό και Κακό. Ζωή και Θάνατο. Φως και Σκοτάδι. Πνεύμα και Ύλη. Ύπαρξη και Ανυπαρξία. Θεό και Διάβολο. Είναι οι δύο δακτύλιοι της απαρχής της δημιουργίας, όπου ο ένας εκπορεύεται από τον άλλο μεταξύ τους σε μια αλληλοσυσχέτιση.
Έτσι, η πρώτη δύναμη εκπόρευσης λέγεται Καλό επειδή απ’ αυτό εκπορεύεται η γραμμή δύναμης που αποκαλούμε εξέλιξη και Κακό αποκαλούμε εκείνη τη δύναμη που κινείται αντίθετα με την εξέλιξη και πλησιάζοντας το επίπεδο κίνησης του Δακτυλίου – Χάους, τείνει να επιστρέψει στο Ανεκδήλωτο. Όλο το Κακό που οικοδομείται σ’ ένα Σύμπαν, έλκεται από το Δακτύλιο – Χάος και αυτοκαταστρέφεται, γιατί η ακριβής ιδέα «Κακό», υποδηλώνει μία δύναμη που οδηγεί κατευθείαν στην Ανυπαρξία…
«Μην αντιστέκεσαι στο κακό»… Όταν αντιστέκεσαι στο Κακό αχρηστεύεις τη δύναμη του Καλού, που το κρατάει πάντα ακίνητο. Για να το εξηγήσω αυτό, σας λέω σαν παράδειγμα πως δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το μίσος με αγάπη, ή το κακό με το καλό. Θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε το μίσος με μίσος, και το κακό με το κακό για να μπλοκάρουμε τη δύναμή του. Δηλαδή πρέπει να μισήσουμε το μίσος κι έτσι έχοντας ανταποδώσει το αδρανές Κακό με την αντίθεση, η Αγάπη θα μπορεί να πάρει τη θέση του πάνω στη σταθερή εξέδρα και να την χρησιμοποιήσει σαν ένα φράγμα στην ώθηση.
Θα πρέπει να δημιουργούμε έτσι ένα κενό και να μην αφήνουμε την αντίθεση να μας αγγίξει. Τότε το Κακό, μένοντας χωρίς αντίδραση, θα ακολουθήσει τους νόμους της δικής του φύσης, που είναι να επιστρέψει και να ενωθεί με την κίνηση του Δακτυλίου του Χάους. Επομένως το κακό όταν δεν βρίσκει αντίσταση, αυτοδιαλύεται στο αδιαφοροποίητο ακατέργαστο υλικό ύπαρξης και παύει να έχει ιδιότητες και ύπαρξη…
Το κακό όταν δεν βρίσκει αντίσταση, αυτοδιαλύεται
Αυτό είναι το μυστικό των μυημένων στον αποκρυφισμό και τη μεταφυσική γνώση που έχει κατανοήσει την έννοια του κακού. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Δακτύλιος – Κόσμος πασχίζει να εστιάσει, ενώ ο Δακτύλιος – Χάος αγωνίζεται να διαχύσει. Ο Δακτύλιος – Χάος δεν μπορεί να οικοδομήσει ποτέ τίποτα, αντίθετα με τον Δακτύλιο – Κόσμο που βρίσκεται σε σύζευξη με τον Αδιαπέραστο Δακτύλιο και συντηρεί τις δυνάμεις του. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να φοβόμαστε το Κακό.
Η αρχική δύναμη γεννάει δυνάμεις καθώς κινείται, Η αρχική της δράση είναι ΚΙΝΗΣΗ. Η δεύτερη δράση είναι ΦΩΣ, και η Τρίτη δράση είναι ΗΧΟΣ. Αυτές οι δυνάμεις ανήκουν στις 12 ακτίνες-στροβίλους που εκπέμπει η αέναος κίνηση της Πρωταρχικής δύναμης, που είναι αυτό που απλά αποκαλούμε ΘΕΟ, ή ΚΑΛΟ. Αυτές οι Θεϊκές ακτίνες είναι που δημιουργούν τον κεντρικό ήλιο, πάνω στο κοσμικό επίπεδο.
Αυτές οι 12 ακτίνες, δημιουργούν και 7 ομόκεντρους κύκλους. Η ημέρα είναι το αποτέλεσμά τους ως χρονικό διάστημα στην μια όψη του κόσμου που είναι η θετική περιοχή του μαγνητικού πεδίου και η νύχτα είναι το χρονικό διάστημα όπου η όψη του βρίσκεται στο αρνητικό μαγνητικό πεδίο. Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν όλα αυτά οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται ή αγνοούν τη μεταφυσική.
Ο καθένας από εμάς να ψάξει και να μάθει περισσότερα απ’ όσα του… «ανακοινώνουν»
Είμαι όμως υποχρεωμένος συνειδησιακά να τα παραθέσω, όσο πιο απλά μπορώ, για να ωθήσω τον καθένα από εμάς να ψάξει και να μάθει περισσότερα απ’ όσα του «ανακοινώνουν» η επιστήμη και οι θρησκείες˙ και να είστε βέβαιοι ότι αυτό είναι το πραγματικό ΚΟΣΜΙΚΟ ΔΟΓΜΑ της δημιουργίας του Σύμπαντος που οφείλεται στη δύναμη και την αιώνια κίνηση και την αγάπη του Θεού στα δημιουργήματά του. Υπάρχουν οι τρεις μεγάλοι Δακτύλιοι που αποτελούν την Πρωτογενή Τριάδα (Αγία τριάς). Το ΑΠΟΛΥΤΟ.
Αυτή η τριάδα, είναι ΕΝΑ και το ΕΝΑ είναι ΤΡΙΑ. (Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος), όπως αποδίδεται στους όρους της πίστεως του Μεγάλου Αθανασίου. Οι ακτίνες όλες μαζί, σχηματίζουν ένα σύνθετο σύστημα, αυτό που ονομάζουμε Ζωδιακός Κύκλος. Αυτοί οι κύκλοι, είναι τα κοσμικά επίπεδα. Ο κεντρικός ΗΛΙΟΣ, είναι εκείνο το σημείο στο διάστημα που βρίσκεται αν χαράξουμε μια νοητή γραμμή από τον ήλιο του συστήματός μας, μέχρι το άστρο που είναι γνωστό ως Άλφα του Κενταύρου… Στο διάστημα, η Αρχή είναι η κίνηση που όταν συμπληρωθεί στον κύκλο, η περιφορά της σχηματίζει τον Δακτύλιο – Κόσμο, ο οποίος γεννά με τη σειρά του τον Δακτύλιο – Χάος. Αυτό, με την δευτερογενή επιρροή του, σχηματίζει τον Αδιαπέραστο – Δακτύλιο. Αυτό είναι η Τριάδα.
Μια μεγάλη Οντότητα αρχίζει την εξέλιξή της αναπτύσσοντας της έννοιες των Κοσμικών Δακτυλίων. Θέτει σε κίνηση τις μνήμες των εμπειριών που πέρασε, όταν Εκείνο ήταν ακόμα μέρος των αρχέγονων στροβιλισμών. Γνωρίζει το καλό και το κακό, κι εφόσον γνωρίζει, είναι ο ΘΕΟΣ. Η γνώση του καλού και του κακού είναι εκείνη που κάνει δυνατή την εκδήλωση, επειδή το Καλό είναι μια ώθηση και το Κακό είναι ένα φράγμα στην ώθηση. Ο Αδιαπέραστος- Δακτύλιος, αποτελεί τα όρια μέσα στα οποία η Μεγάλη Οντότητα στρέφει την προσοχή της, που σχηματίζει και δημιουργεί το Σύμπαν. Ο Αδιαπέραστος – Δακτύλιος είναι η υλοποίηση της αποφασιστικότητας της Μεγάλης Οντότητας να συγκεντρώσει όλη την προσοχή της στο έργο στο οποίο έχει ταχθεί.
Όλες οι φάσεις της εξέλιξης της δημιουργίας, όπου η Μεγάλη Οντότητα αυτο-οργανώνεται, είναι εσωτερικές και υποκειμενικές. Δεν πραγματώνονται χάρη στο ερέθισμα κάποια αίσθησης που προέρχεται από τον εξωτερικό κόσμο, αλλά χάρη στην παρόρμηση των συναισθημάτων που αναδύονται από τον εσωτερικό κόσμο της ίδια της Μεγάλης Οντότητας. Έτσι λοιπόν έχει μια γενική ιδέα για τον εαυτό της, που τον αντιλαμβάνεται χάρη στις αισθήσεις της δικής της φύσης κι αυτό είναι η δημιουργία. Έτσι… «Ο ΘΕΟΣ ΕΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΟΜΟΙΩΣΗ ΑΥΤΟΥ». Αυτός ο Θεός είναι άπειρος στο δεδομένο γνωστό μας Σύμπαν. Αυτός είναι όλα όσα υπάρχουν. Όσα Αυτός δεν είναι, δεν υπάρχουν. Το πώς ο άνθρωπος έγινε ον πεπερασμένο, θα το αναπτύξω σε επόμενο θέμα μου.
Παντοδυναμία του Θεού σημαίνει ελευθερία από όποια άλλη καθοριστική δύναμη κι Απεραντοσύνη. Σημαίνει το συνολικό άθροισμα των επιρροών στις οποίες ένας οργανισμός είναι ικανός να αντιδράσει. Ένα σύμπαν λοιπόν δεν είναι παρά μια σκεπτομορφή, που προβλήθηκε από τον νου του Θεού, ο οποίος είναι παντοδύναμος και άπειρος αναφορικά με αυτό το Σύμπαν. Η πρώτη πράξη δημιουργίας απορρέει από το σώμα του Θεού και δεν είναι μια μάζα ανοργάνωτων μονάδων.
«Και είπεν ο Θεός. Γεννηθήτω Φως και εγένετο Φως…» Η Λογοϊκή εξέλιξη… Στη αρχή της εξέλιξης, ο Λόγος βρίσκεται μόνο σ’ εκείνη τη σφαίρα η οποία πρόκειται στη συνέχεια να αποτελέσει το Σύμπαν Του. Ο Θεός έχει συνείδηση μόνο Του Εαυτού του, γιατί δεν υπάρχει στη σφαίρα τίποτε άλλο εκτός απ’ Αυτόν. Ο Λόγος αντιλαμβάνεται εκείνη τη στιγμή ότι έχει προβληθεί από τη συνείδηση του Θεού, προς την αύρα Του μια σκεπτομορφή (Το Σύμπαν έχει εκληφθεί ως ή αύρα Του Θεού).
Αυτό είναι το μυστικό της θεότητας κάθε ανθρώπου
Έτσι, σίγουρα διαπιστώνουμε τώρα την αλήθεια των Γραφών, πολύ πριν μιλήσει η επιστήμη, για την Γένεση του Κόσμου και βεβαιώνεται κανείς ότι ο αριθμός 3 είναι ο αριθμός της εκδήλωσης του Θεού. Θεός, Λόγος, Πνεύμα. Οι τρεις όψεις του σύμπαντος σε μια και μόνη μονάδα. Αυτό είναι και το μυστικό της θεότητας κάθε ανθρώπου. Ως προς το υλικό-φυσικό πεδίο που υπάρχουμε εμείς τα δημιουργήματά Του, η εξέλιξή μας, όπως και η εξέλιξη του σύμπαντος, τροποποιείται ανάλογα με το αν αυτή η εξέλιξη εκτυλίσσεται όταν ο Λόγος δέχεται τη θετική ή την αρνητική επιρροή του κόσμου.
Θα πρέπει πλέον να γίνει αντιληπτό ότι ο Λόγος σχετίζεται υποσυνείδητα με τον κόσμο και συνειδητά με το σύμπαν. Επίσης ο Λόγος επηρεάζεται από θετικές και από αρνητικές Κοσμικές φάσεις κι επομένως οι επιρροές κυριαρχούν στη Λογοϊκή συνείδηση. Αυτές οι επιρροές είναι σαν τις ημέρες και τις νύχτες του Θεού. Η σχέση του Λόγου με το Σύμπαν Του γίνεται καλύτερα κατανοητή, αν θυμηθούμε ότι μια και μόνο φράση εξέλιξης είναι για το Λόγο ό,τι είναι μια ενσάρκωση για τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Λόγος αντιστοιχεί στον Θεϊκό Σπινθήρα.
Οι νόμοι της λογικής είναι οι ανώτεροι νόμοι στο βασίλειο του νου. Οι εικόνες του νου ελέγχουν τις μορφές συναισθημάτων, όμως είναι σίγουρο ότι ελέγχονται και από τις πνευματικές δυνάμεις. Έτσι, κάθε εκπαιδευόμενος στη μεταφυσική γνώση, στον αποκρυφισμό και στην πρακτική μαγεία, θα πρέπει πάντα να ελέγχει τον φορέα των συγκινήσεων και των συναισθημάτων. Φρονώ ότι η μύηση κάθε ανθρώπου σ’ αυτές τις αλήθειες της μεταφυσικής γνώσης, που πρωτίστως βασίζονται εξολοκλήρου στη διδασκαλία της Βίβλου, τον καθιστούν ικανό να μπορεί να εισέλθει εις τα «Άγια των Αγίων» και να μην περιορίζεται μόνο από την εγκεφαλική συνείδηση και να γνωρίσει και να ακολουθήσει τον νόμο του πεπρωμένου του.
Σε κάθε βαθμό προόδου του θα διδαχθεί πρώτον να υπερνικά την επιθυμία. Δεύτερον να υπερνικά το φόβο και τρίτον να υπερνικά τον θάνατο, που φέρνει την Ανάσταση. Σταδιακά, η μελέτη σε κάθε θέμα που παραθέτω, είναι μια προσπάθεια αφύπνισης των συνειδήσεων των συνανθρώπων μου.
Το αμέσως επόμενο θέμα θα είναι το μυστήριο του δένδρου του καλού και του κακού κι αμέσως μετά το μυστήριο του θανάτου.
—
Σημείωση: Εφιστώ την προσοχή όλων στην επικινδυνότητα πειραματισμών σε όσα αναφέρω. Τα παραπάνω καθώς και τα άρθρα που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζονται μόνο για ενημερωτικούς σκοπούς.
*Πρώτη δημοσίευση: 20/11/17