ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟ ΝΙΚΟ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ
Η Κυριακή Γρηγοριάδου εδώ και εικοσιπέντε χρόνια έδωσε και δίνει ζωή σε απίστευτες δημιουργίες. Από αυτοκίνητα, θαλασσινές τοιχογραφίες, παλιά λιμάνια με ιδιαίτερη αδυναμία στις προσωπογραφίες οι οποίες είναι τόσο αληθινές, σε σημείο που προσωπικά πιστεύω πως έχει την τεχνική να διακρίνει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ψυχής του καθένα και περίτεχνα το απεικονίζει στον καμβά κι όχι μόνο…
Κυριακή μου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή τη συνέντευξη.
Πες μου, πότε ξεκίνησε το δικό σου ταξίδι στον κόσμο των Τεχνών;
Ξεκίνησα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά με τα πινέλα και τους καμβαδες είναι πάνω από 25 χρόνια..
Πρόσφατα στα πλαίσια των Εαρινών ημερών Μουσών πραγματοποιήθηκε η φιλανθρωπική έκθεση ζωγραφικής “Η Ζωή είναι Γυναίκα” όπου δημιούργησες το αγαπημένο φύλο σε υπέροχα πορτρέτα διαφόρων γυναικών. Πώς εμπνεύστηκες αυτή την ιδέα; Τι είναι αυτό που θα ήθελες να πεις και να περάσεις στον κόσμο μέσω της τέχνης σου;
Κάθε μέρα ακούμε ανθρώπους να γκρινιάζουν γιατί κανείς δεν κάνει τίποτα να αλλάξει η οποία κατάσταση… όλοι περιμένουν από τους άλλους να κάνουν κάτι χωρίς να κουνηθούν οι ίδιοι… Εγώ αυτό που λέω μέσα από την τέχνη μου, είναι ότι ο καθένας από τη μεριά του μπορεί να κάνει κάτι καλό. Αν και νομίζω πως οι άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων πρέπει να είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Η καραντίνα επηρέασε και επηρεάζει μέχρι σήμερα όλους μας, εσύ τι έλαβες από όλη αυτή τη περιπέτεια; Αποτέλεσε έμπνευση για δημιουργία;
Για εμένα η καραντίνα ήταν περίοδος συλλογής πληροφοριών, ανάλυσης ψυχικής νοητικής και πνευματικής, αλλά και ξεμπλοκάρισμα κάποιων δυνατοτήτων μου που δεν τολμούσα τόσα χρόνια να αγγίξω.
Το 2019 πραγματοποιήθηκε η φιλανθρωπική ατομική έκθεση ζωγραφικής “Τα παιδιά του Κόσμου”, πες μας μερικά πράγματα για την ιδέα, την υλοποίηση και την πορεία της.
Η έκθεση για “Τα παιδιά του κόσμου” ήταν Θεόσταλτη… Πολύ λίγοι ξέρουν την ιστορία πίσω από αυτά τα παιδιά… Ίσως κάποια μέρα νιώσω έτοιμη να εξομολογηθώ τι ήταν αυτό που με οδήγησε να κάνω αυτή την έκθεση. Ολόκληρο το θέμα της έκθεσης ήταν “Τα παιδιά του κόσμου” βοηθάνε τα παιδιά της “Κιβωτού του κόσμου”. Απίστευτη εμπειρία!
Από όσο γνωρίζω υπήρξαν δύο καταξιωμένοι καλλιτέχνες που στο πλάι τους σίγουρα έμαθες πάρα πολλά. Αναφέρομαι στους Αθανάσιο Κουζόγλου και Αθανάσιο Σταθακόπουλο. Τι ρόλο έπαιξαν αυτοί οι δύο άνθρωποι στην καλλιτεχνική σου πορεία; Υπάρχει κάτι που θυμάσαι χαρακτηριστικά;
Ο Αθανάσιος Κουζόγλου εκτός από δάσκαλός μου είναι και γαμπρός μου! Ήταν η πρώτη φορά που θαύμαζα άνθρωπο όχι μόνο για το ήθος του αλλά και για το έργο του, έτσι λοιπόν ήθελα να πάρω λίγο από την… αίγλη του! Ήταν ο πρώτος που με έβαλε στην διαδικασία του να σκεφτώ και να πράξω καλλιτεχνικά.
Ο Αθανάσιος Σταθακοπούλος είχε το καλλιτεχνικό του εργαστήριο στη γειτονιά που έμενε. Κάθε μέρα περνούσα μπροστά από τη βιτρίνα με τους πίνακες που ζωγράφιζε… περιττό να σου πω πόσο θαύμαζα την δουλειά του. Όταν έμαθα ότι άνοιξε σχολή ζωγραφικής χάρηκα τόσο πολύ που πήγα την ίδια στιγμή και γράφτηκα.
Όπως ο Κουζογλου έτσι και ο Σταθακοπούλος είναι ο δάσκαλός που θα ήθελαν να έχουν όλοι.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Τα καλλιτεχνικά μου σχέδιά είναι να συνεχίσω να ζωγραφίζω και να κάνω εκθέσεις για καλό (σ.σ. σκοπό). Τα προσωπικά μου σχέδιά είναι να ζήσω όσο πιο σωστά μπορώ.
Τέλος θα ήθελα να πεις δυο λόγια σε όσες/ους θέλουν να εισέλθουν στον κόσμο των Τεχνών, από την προσωπική σου πείρα.
Όσοι θέλουν να εισέλθουν στον κόσμο των Τεχνών πρέπει πρώτα να αγαπήσουν το εαυτό τους ακόμα και αν δεν έχουν πετύχει να τον συγχωρήσουν για όλα. Γενικά οι Τέχνες είναι σαν την Τέχνη της ζωγραφικής. Πατάς στη σκιά για να δώσεις φως…
Σε ευχαριστώ και πάλι που δέχθηκες να κάνουμε αυτή την συνέντευξη, είσαι έμπνευση και είναι τιμή μου που σε γνωρίζω. Σου εύχομαι ότι καλύτερο με υγεία, δημιουργία και ευτυχία σε κάθε τομέα της ζωής σου, Κυριακή μου.
