ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣΣΚΙΤΣΟ – ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
Μέσα στο σώμα μου κρυφά, υπάρχει ένα σπιτάκι, που μπαίνω όταν χρειάζεται, με ένα μικρό κεράκι.
Πλένω τα προβλήματα που είναι στον νιπτήρα, σκουπίζω τα αισθήματα που χάραξε η μοίρα.
Κρεβάτι είναι οι στόχοι μου αλλά και τα όνειρά μου, τα σκέφτομαι το απόβραδο μέσα στην μοναξιά μου .
Θα πάω στην κουζίνα μου, θα πάρω τα υλικά μου, θα φτιάξω αυτό που σκέφτηκε και θέλει η καρδιά μου…
Θα βλέπω στη τηλεόραση σκηνές του παρελθόντος, κοιτώντας τα μαθήματα για νέες του παρόντος.
Χρειάζομαι τον χρόνο αυτό για να με διορθώσω
στα σφάλματα που έπραξα, συγχώρεση να δώσω…
Τα φώτα όλα τα έσβησα κι άναψα το τζάκι, η φλόγα του το ζέστανε ευθύς το σαλονάκι…
Σε αυτό άραξαν άνθρωποι, περάσανε ωραία,
γελάσαμε και κλάψαμε σαν μια σωστή παρέα. Φεύγοντας όμως παίρνανε κάτι χωρίς να ξέρω…
Τώρα που άδειος έμεινα, πονάω κι υποφέρω…
Κακία δεν εκράτησα ούτε θα νιώσω μίσος, εκδίκηση δεν ζήτησα, ούτε και είχα ύφος.
Μονάχα ένα παράπονο κρατώ μες στην ψυχή μου. Το φως μου αχνοφαίνεται,χάνω τη δύναμη μου…
Γιατί πάντα να έρχονται αυτοί που δεν θα μείνουν; Κοιτάνε τη δουλίτσα τους και τρέχουν να ξεφύγουν; Κάθε φορά υπόσχομαι πως δεν θα το επιτρέψω. Πως μόνο αν με αφήσουνε,
εγώ θα το αντέξω.
Οι τοίχοι αντιδράσανε, θέλουν να γκρεμιστούνε ανοίγει η πόρτα μόνη της, μα άγνωστοι θα μπούνε…
Θέλω τη χαλάρωση, θέλω την ηρεμία, χρειάζομαι την θλίψη μου να νιώσω την ουσία.
Νωρίς πριν το ξημέρωμα θα βγω απ’ το σπιτάκι. Στη γλάστρα που μαράθηκε αφήνω το κλειδάκι…
Γυρίζω στο δωμάτιο, ξαπλώνω στο κρεβάτι, βυθίζομαι στον ύπνο μου χωρίς να ανοίξω μάτι…
Η νέα μέρα έφτασε,σηκώνομαι και λέω:
«Φόρα τη μάσκα σου ξανά, παίξε τον θαρραλέο».
Κάνε το για τα άτομα που θες να προστατεύεις, σε αυτά που κρύβεις πράγματα που ούτε κι εσύ τα αντέχεις…
Τις νύχτες που το πρόβλημα θα τρώει την ψυχή σου, υπάρχει το αντίδοτο που κλείνει την πληγή σου…
Το φως απ’ την εξώπορτα
θα είναι αναμμένο…
Αρνούμαι να το σβήσουνε και πάντα θα επιμένω.
