ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Η συζήτηση με μια συγγραφέα παιδικών βιβλίων έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί σε μεταφέρει στον κόσμο των παιδιών. Ωστόσο, η Στέλλα Μιχαηλίδου είχε να πει πολλά περισσότερα πράγματα, δεδομένου ότι είναι πολυτάλαντη και πολυάσχολη γυναίκα. Ηθοποιός με πολύ σημαντικές συνεργασίες, καθηγήτρια χορού στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, σκηνοθέτις θεατρικών έργων -δικών της και άλλων συγγραφέων- και συγγραφέας παιδικών βιβλίων.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Κυρία Μιχαηλίδου, είστε ηθοποιός, καθηγήτρια χορού και συγγραφέας. Τι σημαίνει καθεμία από αυτές τις ιδιότητες για εσάς;
ΣΤΕΛΛΑ ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ: Όλες οι ιδιότητες είναι εκφάνσεις του ίδιου πράγματος, της ίδιας ανάγκης. Είναι διαφορετικοί δρόμοι που οδηγούν στον ίδιο πάντα μυστικό χώρο και τον φωτίζουν, κάθε φορά, αλλιώτικα. Ένας χώρος όπου κανείς νοιώθει ζωντανός, συνδεδεμένος με το Όλο, αισθάνεται ν’ ανθίζει, να μετέχει στη γιορτή και, έστω και στιγμιαία, παύει να αναρωτιέται αν «άνθισε ή δεν άνθισε ματαίως». Όμως πρέπει να σας πω ότι δεν είμαι πια ηθοποιός. Έπαιξα στο θέατρο για περίπου είκοσι χρόνια. Αυτός ο κύκλος νομίζω πως έκλεισε.
Μ.Γ.: Ως καθηγήτρια χορού, διδάσκετε κινησιολογία και χορό στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Πιστεύετε ότι το ταλέντο, ή η πολλή δουλειά αναδεικνύει έναν καλλιτέχνη;
Σ.Μ.: Το ταλέντο είναι ο σπόρος, ενώ η δουλειά είναι το χώμα, ο αέρας, το νερό, η μουσική και όλα όσα είναι απαραίτητα για να μεγαλώσει αυτός ο σπόρος, ν’ ανθίσει και να καρποφορήσει. Βέβαια, κάποιες φορές, ακόμα και στις πέτρες και τ’ αγκάθια φυτρώνουν οι δυνατοί σπόροι, αλλά η διάρκεια της ζωής τους είναι συνήθως μικρή. Η συνεχής δουλειά είναι απαραίτητη για να κρατηθεί το κανάλι της έκφρασης ανοιχτό.
Μ.Γ.: Ως ηθοποιός, έχετε συνεργαστεί με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα. Σύμφωνα με την εμπειρία σας, πόσο σημαντική είναι η παρουσίαση θεατρικών έργων στα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα;
Σ.Μ.: Στα ΔΗΠΕΘΕ συνεργάστηκα ως συγγραφέας και σκηνοθέτις, και όχι ως ηθοποιός. Είναι πράγματι πολύ σημαντικό να υπάρχουν θεατρικές σκηνές στην επαρχία. Βοηθάνε την πόλη να αναπνεύσει, να ανοίξει, να ζωντανέψει. Κάποια ΔΗΠΕΘΕ κάνουν σπουδαία δουλειά. Δεν περιορίζονται στις θεατρικές παραγωγές, αλλά οργανώνουν εργαστήρια, σεμινάρια, κάνουν αφιερώματα σε καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους, αναδεικνύουν ντόπιους δημιουργούς, δίνουν κίνητρα στους κατοίκους για να συναντηθούν, να δημιουργήσουν, να σκεφτούν.
Μ.Γ.: Στη σημερινή παρούσα οικονομική κρίση που διανύει η χώρα μας, πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να διοργανωθούν και να επιβιώσουν θεατρικές παραστάσεις;
Σ.Μ.: Κι όμως, τώρα με την οικονομική κρίση οι θεατρικές παραγωγές έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά. Μπορεί να μην είναι τόσο πλούσιες σε σκηνικά, κοστούμια και αριθμό συμμετεχόντων, μπορεί οι ηθοποιοί και οι συντελεστές να δουλεύουν σχεδόν αμισθί, αλλά αποδεικνύεται πως η έλλειψη χρημάτων δεν στέκεται εμπόδιο στην ανάγκη για έκφραση μέσω του θεάτρου.
Μ.Γ.: Εκτός από τη διδασκαλία και τη συγγραφή, σκηνοθετείτε έργα που απευθύνονται σε παιδιά και νέους. Ποιες είναι οι πρόσφατες θεατρικές παραστάσεις που σκηνοθετήσατε;
Σ.Μ.: Συνεργάζομαι για δύο συνεχείς χρονιές με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Πέρσι σκηνοθέτησα και επιμελήθηκα την κίνηση στην «Οικογένεια Νώε», της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Θωμά Μοσχόπουλου και τη φετινή χρονιά το κείμενο του Ράινερ Χάχφελτ, «Σε μένα μιλάς;», ένα σκληρό έργο για τον σχολικό εκφοβισμό. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την εμπιστοσύνη που μου δείχνει του ΚΘΒΕ και ταυτόχρονα πολύ τυχερή. Επίσης, τα φετινά Χριστούγεννα, ανεβάσαμε μια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης πάνω σε ένα δικό μου κείμενο για παιδιά, με τίτλο «Τα αληθινά δώρα του Αϊ Βασίλη», σε μουσική του Κώστα Βόμβολου.
Μ.Γ.: Τι προσπαθείτε να περάσετε στα παιδιά μέσα από τα βιβλία που γράφετε;
Σ.Μ.: Δεν προσπαθώ να περάσω τίποτα. Επιθυμώ μόνο να συντονιστώ για λίγο μαζί τους κοιτάζοντας μέσα μου, να αναπνεύσουμε μαζί, να χτυπήσουν οι καρδιές μας στον ίδιο ρυθμό, να γελάσουμε, να αναστενάξουμε, να ενωθούμε για λίγο ή για πολύ με την ίδια συγκίνηση, να γίνουμε συνένοχοι, να ονειρευτούμε, να παρηγορηθούμε.
Μ.Γ.: Προσφάτως κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο σας, «Πού πήγε ο παππούς;». Πιστεύετε ότι ένα παιδικό βιβλίο είναι ο καλύτερος τρόπος για να εξηγήσουμε στα παιδιά κάποιες καταστάσεις, για παράδειγμα ο θάνατος, η αρρώστια, ο χωρισμός, η διαφορετικότητα, κ.λπ.;
Σ.Μ.: Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι σίγουρα ένας τρόπος που μπορεί να τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τόσο τεράστια θέματα όπως αυτά που αναφέρατε. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για μας, τους μεγάλους. Το βιβλίο αυτό προέκυψε μετά το θάνατο και των δύο γονιών μου, από την ανάγκη να παρηγορηθώ και να διατηρήσω ζωντανή τη σχέση μας.
Μ.Γ.: Ποια είναι η γνώμη σας σχετικά με το ελληνικό παιδικό βιβλίο;
Σ.Μ.: Υπάρχουν εξαιρετικοί Έλληνες συγγραφείς και εικονογράφοι. Επίσης εκδότες, που παρά την οικονομική κρίση φτιάχνουν θαυμάσια βιβλία γιατί το κίνητρο τους είναι η αγάπη για το βιβλίο και όχι το κέρδος.
Μ.Γ.: Αφού σας ευχαριστήσω και σας ευχηθώ καλοτάξιδο το νέο παιδικό βιβλίο σας, θα σας ζητήσω να βάλετε τον επίλογο αυτής της συνέντευξης με μια ευχή.
Σ.Μ.: Να έρθει η στιγμή που καθώς κοιτάμε τον Άλλον -όποιος κι αν είναι αυτός, όπου και να ζει, όποια κι αν είναι η θρησκεία, η γλώσσα, το χρώμα και η ηλικία του- να βλέπουμε σ’ αυτόν το πιο αγαπημένο, το πιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας.
*Το παιδικό βιβλίο «Που πήγε ο παππούς;» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Βιογραφικό
Η Στέλλα Μιχαηλίδου ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Γράφει και σκηνοθετεί, κυρίως έργα που απευθύνονται σε παιδιά και νέους, επιμελείται την κίνηση και τις χορογραφίες σε θεατρικές παραστάσεις και διδάσκει κινησιολογία και χορό στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με τις παραπάνω ιδιότητες αλλά και με αυτή της ηθοποιού, συνεργάστηκε με την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, καθώς και με Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα. Τα έργα της ανεβαίνουν συνεχώς από επαγγελματικές και ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες σε όλη την Ελλάδα.