ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ
Μικρά διαμάντια συναισθηματικής φόρτισης, διατρέχουν τις σελίδες της ποιητικής συλλογής με τον ιδιόρρυθμο τίτλο 1:22.
Ο Ραφαήλ Αρετάκης, με την πρώτη ποιητική συλλογή του, «αναγκάζει» τους αναγνώστες να ταυτιστούν με το συναίσθημά του.
ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Ραφαήλ, γεννήθηκες στη Μυτιλήνη, σπούδασες στην Πάτρα και κατοικείς στην Αθήνα. Τι σημαίνει καθεμία από αυτές τις τρεις πόλεις για σένα;
ΡΑΦΑΗΛ ΑΡΕΤΑΚΗΣ: Καθεμία αντιστοιχεί σε μια σημαντική χρονική περίοδο. Εφηβεία, φοιτητικά χρόνια, ενηλικίωση. Σε καθεμία έχω ζήσει μια χούφτα εμπειρίες, που με διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαι τώρα, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Μ.Γ.: Γράφεις ποιήματα και διηγήματα. Από πού αντλείς την έμπνευση;
Ρ.Α.: Από οπουδήποτε. Μια λέξη που θα ακούσω και θα καρφωθεί στο μυαλό μου, έναν περαστικό στο δρόμο, μια γυναίκα που θα βάλει τα κλάματα στο μετρό αδιαφορώντας αν υπάρχουν τριγύρω μάτια που την παρακολουθούν. Κυρίως, όμως, από τα βιώματά μου.
Μ.Γ.: Πότε καταφεύγεις στα πεζά και πότε στην ποίηση;
Ρ.Α.: Συνήθως δεν το επιλέγω, με επιλέγει. Μπορεί να μου κολλήσει μια ιδέα στο κεφάλι την οποία όταν θα πάω να τη βγάλω προς τα έξω να μου βγει σε ποίημα. Άλλες φορές που έχω να πω περισσότερα ή θέλω μια πιο βαθιά περιγραφή, καταλήγω σε διήγημα.
Μ.Γ.: Τι είναι για σένα ποίηση;
Ρ.Α.: Η πιο πιστή ερωμένη που είχα ποτέ.
Μ.Γ.: Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή σου με τίτλο «1:22». Σε τι παραπέμπει ο τίτλος;
Ρ.Α.: Ψάχνοντας να δώσω έναν τίτλο στο βιβλίο κατέληξα σε αυτήν την ώρα, η οποία είχε μεγάλη σημασία για μένα. Ήταν μια στιγμή κατά την οποία κανονίστηκε κάτι το οποίο τελικά δεν έγινε, αλλά καρφώθηκε στο μυαλό μου και τελικά το κράτησα ως σύμβολο.
Μ.Γ.: 51 ποιήματα περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή. Ποιο είναι το σημείο αναφοράς τους;
Ρ.Α.: Το ότι προκύπτουν από βιώματά μου και φυσικά το θέμα τους. Μια ερωτική ιστορία που όταν ακούς κάποιον να στην περιγράφει, τον χτυπάς συμπονετικά στον ώμο, ενώ στην πραγματικότητα θα έκανες τα πάντα για να την έχεις ζήσει ο ίδιος.
Μ.Γ.: Τι αντιπροσωπεύουν οι σκιές στο ομότιτλο ποίημά σου;
Ρ.Α.: Σκέψου όλους τους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει. Προσπάθησε να θυμηθείς τα πρόσωπά τους, τη μυρωδιά τους, μια λέξη που σου είπαν, ένα δώρο που σου έκαναν, το άγγιγμά τους, ένα συναίσθημα που σου προκάλεσαν. Οι σκιές αναφέρονται σε όλους αυτούς τους ανθρώπους και σε ότι μπορεί να σου προκάλεσε κάθε ένας από αυτούς.
Μ.Γ.: Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής μοιάζουν με γνωμικά. Τι μήνυμα ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες σου;
Ρ.Α.: Δεν ήθελα να περάσω κάτι συγκεκριμένο. Όλο το βιβλίο γράφτηκε για μένα επειδή ήθελα να βγάλω κάποια πολύ δυνατά συναισθήματα από μέσα μου. Το ότι οι αναγνώστες ταυτίζονται και «βλέπουν» τον εαυτό τους μέσα σε όλα αυτά, ή θυμούνται μια δική τους παρόμοια κατάσταση, είναι κάτι άλλο και σίγουρα θετικό.
Μ.Γ.: «Πώς μ΄ αγαπάς; / Κάνοντάς σου κακό». Πώς αποδεικνύεται η αγάπη μέσα από το κακό;
Ρ.Α.: Μην σου φανεί περίεργο αυτό που θα σου πω, αλλά πολύς κόσμος, ιδιαίτερα νεαρής ηλικίας, δεν ξέρει να αγαπάει. Νιώθει κάτι πολύ δυνατό μέσα του το οποίο δεν μπορεί να διαχειριστεί. Δες το σαν μια τεράστια πηγή ενέργειας η οποία ψάχνει απλά μια διαφυγή από μέσα σου. Οπότε είναι πολύ πιθανό, όταν υπάρχει, για παράδειγμα, μίσος ή κακία σε μια σχέση, να πρόκειται για μια μεταμφιεσμένη αγάπη η οποία πασχίζει να βγει.
Μ.Γ.: «Άραγε αν με στύψεις, θα βγάλεις τον πόνο από μέσα μου;». Υπάρχει τρόπος να στύψει κάποιος τον πόνο;
Ρ.Α.: Τον πόνο, όχι. Αλλά έναν άνθρωπο που κουβαλάει αυτόν τον πόνο, μπορείς.
Μ.Γ.: «Δεν είμαι ο εαυτός μου τελευταία…», γράφεις στο ποίημα με τίτλο «Είσαι εκεί;». Πότε κάποιος δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του;
Ρ.Α.: Υπάρχουν πολλοί πιθανοί λόγοι. Νομίζω όμως ότι οι βασικότεροι είναι δυο. Ο πρώτος, όταν αφήνεις τους άλλους να παραβιάσουν το comfort zone σου. Ο δεύτερος, όταν κάποιος άλλος σου δείχνει το δρόμο να ανακαλύψεις κομμάτια σου που δεν ήξερες ότι έχεις μέσα σου. Με έχω πιάσει να κοιτιέμαι στον καθρέφτη και να βλέπω μια παραλλαγή του εαυτού μου και στις δύο περιπτώσεις.
Μ.Γ.: Θα χαρακτήριζα τα ποιήματά σου μικρά διαμάντια συναισθηματικής φόρτισης. Ποιες στιγμές τα έγραφες;
Ρ.Α.: Όπως το είπες. Σε στιγμές συναισθηματικής φόρτισης, σε στιγμές που ήμουν πεσμένος, σε στιγμές που δεν είχα τα λογικά μου.
Μ.Γ.: Η ποίησή σου είναι κυρίως ερωτική. Τι είναι έρωτας για σένα;
Ρ.Α.: Μια καταστροφή που δεν μπορείς να ζήσεις μακριά της.
Μ.Γ.: Αφού σε ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με έναν αγαπημένο σου στίχο μέσα από το βιβλίο.
Ρ.Α.: «Εκείνη φώναζε, κι εγώ απλώς ένιωθα γαλήνη γιατί φώναζε σ’ εμένα.»
Ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μου έδωσες.
*Η ποιητική συλλογή «1:22» του Ραφαήλ Αρετάκη, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Βιογραφικό
Ο Ραφαήλ Αρετάκης γεννήθηκε το 1984 στη Μυτιλήνη της Λέσβου, σπούδασε Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων στην Πάτρα και πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ήταν ανήσυχο πνεύμα από μικρή ηλικία. Γράφει ποίηση και διηγήματα από τα εφηβικά του χρόνια, ασχολείται με τη φωτογραφία και τη σκηνοθεσία βίντεο.
Το 2013 δημιούργησε το ηλεκτρονικό περιοδικό BURST. Παράλληλα, δημοσιεύει άρθρα κοινωνικού, ταξιδιωτικού, μουσικού περιεχομένου, καθώς και βιωματικές ιστορίες σε διάφορες ιστοσελίδες.