ΑΛΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΛΙΚΗ-ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ ΝΑΣΣΗ
Αθήνα, 1997.
Με τα δύο μου παιδιά, είχαμε κατέβει Αθήνα, προκειμένου να δώσει η κόρη μου εξετάσεις. Μετά το αίσιο πέρας αυτών, αποφασίσαμε να πάμε το βραδάκι, πριν αναχωρήσουμε, να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση και επιστρέψαμε τα μεσάνυχτα με ταξί στο ξενοδοχείο. Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, μας άφησε λίγο πιο μακριά.
Σε ένα σκοτεινό σημείο του δρόμου, συναντηθήκαμε με μια παρέα νεαρών παιδιών. Καταλάβαμε από τη συμπεριφορά τους ότι ήταν ναρκομανείς.
Ένας από αυτούς, ένα μακρομάλλης αδύνατος νεαρός, μας πλησίασε και μου ζήτησε χρήματα. Συγκεκριμένα, θυμάμαι, μου ζήτησε ευγενικά, με εμφανή τα σημάδια της χρήσης στο σώμα και τις κινήσεις του, ένα ευτελές ποσό. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, φυσικά, να ανοίξω το πορτοφόλι και να του δώσω περισσότερα, αλλά με σταμάτησε η σκέψη ότι, βλέποντας το περιεχόμενο που ήταν αρκετά πλούσιο, ίσως κινδυνεύαμε να μας επιτεθεί μαζί με τους άλλους που παρακολουθούσαν από μικρή απόσταση και να μας ληστέψουν στα σκοτεινά.
Αρνήθηκα ευγενικά και συνεχίσαμε τον δρόμο μας, τώρα πια όχι αμέριμνα, αλλά βιαστικά και φοβισμένα. Ο νεαρός διαμαρτυρόταν πίσω μας με φράσεις προσβλητικές, κατά την δική του αντίληψη, αναφερόμενος σε ταξικές διαφορές, δεν γνώριζε, φυσικά, ότι καμία σχέση είχαμε με όσα μας καταλόγιζε.
Ο γιος μου, 16ετής τότε, γύρισε απλώς και τον κοίταξε. Τότε ο νεαρός, προφανώς θυμωμένος περισσότερο με την άρνησή μου να του δώσω τα χρήματα, παρά με αυτό το βλέμμα, τον έβρισε, προσβάλλοντάς τον και του επιτέθηκε. Ο μικρός δεν έκανε πίσω, του φώναζα να φύγει, εκείνος φώναζε εμένα να φύγω, άρχισα να καλώ σε βοήθεια και την αστυνομία, ενώ μπήκα ανάμεσα στο παιδί μου και τον νεαρό. Κανένας δεν ερχόταν να βοηθήσει, η αστυνομία άφαντη. Βρήκα τη δύναμη, πέρασα στο αριστερό το πορτοφόλι μου και με το δεξί μου τον άρπαξα από τα μαλλιά και τον πέταξα σαν άδειο τσουβάλι στον δρόμο. Δεν είμαι η σούπερ μαμά, απλά ήταν αδύναμος από τη χρήση και εκ των υστέρων σκέφτηκα πως υπήρξα τυχερή, αφού δεν κρατούσε μαχαίρι ή κάποιο άλλο όπλο.
Η κόρη μου είχε ήδη φτάσει τρέχοντας στο ξενοδοχείο να ζητήσει βοήθεια, οι φίλοι του έτρεξαν και αυτοί κοντά, τον άρπαξαν μακριά μου, ενώ ένας από αυτούς τον επέπληττε, φωνάζοντας «με τη γυναίκα και το παιδί, ρε μ….α, με τη γυναίκα και το παιδί τα έβαλες;». Κάποιοι περαστικοί τους έδιωξαν και καταφέραμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας σώοι. Η αστυνομία απούσα…
Βλέποντας στο διαδίκτυο τον θάνατο του Ζακ, θυμήθηκα εκείνο το αγόρι με τα μακριά μαλλιά, που μας επιτέθηκε. Ακόμη ζει στο μυαλό μου η έμφυτη ευγένεια που τη διέκρινες ακόμη και στον τρόπο που επαιτούσε και έβριζε, χωρίς να χυδαιολογεί. Η σωματική του αδυναμία, η καταρρακωμένη του αξιοπρέπεια. Εύχομαι να είναι ζωντανός και να ξεπέρασε το πρόβλημά του, να έχει θεραπευθεί, να έχει φτιάξει τη ζωή του, να είναι υγιής και να ζει ανάμεσά μας ως ισότιμος και χρηστός πολίτης αυτής της κονωνίας.
Ο θάνατος του Ζακ έγινε αφορμή πολλών επικριτικών σχολίων για την εν γένει συμπεριφορά του και τις ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις του. Ορισμένοι, ίσως λιγότεροι από τους επικριτές του, εξέφρασαν την λύπη τους.
Ως μητέρα και γιαγιά δεν το κρύβω πως λυπήθηκα για τον θάνατό του. Για τον τρόπο που επέλεξε άθελά του να δώσει τέλος στη ζωή του και τα όνειρά του. Και όσα βίντεο και να δω στο διαδίκτυο, ακόμη και με τις απόψεις του για τη Μακεδονία, για μένα θα είναι απλά ένα νέο παιδί που έχασε τη ζωή του, αιχμάλωτο στην αρρώστιά του και στα πανίσχυρα πλοκάμια των επιλογών του…
Εγώ δεν θα τον κρίνω. Δεν θα τον καταδικάσω ούτε θα τον αθωώσω. Στο μυαλό μου έχουν χαραχθεί τα χτυπήματα στο κεφάλι του, η αγωνιώδης προσπάθεια να διαφύγει, η σωματική αδυναμία του που έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνη αυτού του αγοριού…
Είναι πλέον νεκρός και, όπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι έπρατταν ακόμη και για τους εχθρούς τους, οφείλουμε και εμείς να τον σεβαστούμε και να αφήσουμε τον Μεγάλο και Δίκαιο Κριτή να τον κρίνει…
Ωστόσο δεν θα καταδικάσω ούτε όσους άσκησαν βία εναντίον του, ίσως ο φόβος να οδήγησε την αντίδρασή τους, ούτε και γνωρίζω ποιο είναι το αίτιο του θανάτου του. Η δικαιοσύνη θα πράξει το καθήκον της και θα αποδώσει τις ευθύνες σε όσους αναλογούν…
Θα ήθελα όμως μέσα από αυτό το άρθρο να απευθυνθώ σ’ αυτούς τους νέους του «περιθωρίου», έτσι όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε, στους αιχμαλώτους των ναρκωτικών, σε όλους εκείνους που έχουν επιλέξει να ζήσουν τη ζωή τους επικίνδυνα, αντιδρώντας στις ανασφάλειές τους με λανθασμένο τρόπο.
Σ’αυτούς τους νέους, τους «Ζακ» του κόσμου τούτου σε ολόκληρη τη χώρα, έχω να πω απ’ την καρδιά μου δυο μονάχα λόγια μητρικά.
Παιδιά μου,
Δεν υπάρχει δικαιολογία για τέτοιου είδους επιλογές.
Δεν υπάρχει λύση στη λησμονιά και την υποταγή στο πρόβλημα.
Η λύση είναι η δύναμη της ψυχής, η παλικαριά απέναντι σε εκείνο που θέλει να σε λυγίσει.
Μην αφήσετε τον κακό εαυτό σας να σας νικήσει.
Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας αφαιρέσει την αξιοπρέπεια.
Μην δηλώσετε ποτέ υποταγή στη μοίρα σας.
Μην βάλετε ενέχυρο το σώμα και την ψυχή σας.
Παλέψτε αντρίκια και θα αναδειχθείτε εσείς οι νικητές…
Να πω προς τους γονείς, εκπαιδευτικούς και την κοινωνία ολόκληρη:
Αγκαλιάστε τα νέα παιδιά, αγαπήστε τα αληθινά, σταθείτε δίκαιοι κριτές δίπλα τους και όχι απέναντί τους ψυχροί επικριτές.
Δώστε τους τον σεβασμό που αξίζουν, και θα τα εισπράξετε όλα αυτά πολλαπλάσια.
Γιατί τα παιδιά, όλα τα παιδιά μας, του «περιθωρίου» ή μη, ξέρουν και να ανταποδίδουν και να εκτιμούν εκείνους που κέρδισαν την εμπιστοσύνη τους…