ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ - ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΥΡΡΗ-ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ
Καθαρή Δευτέρα με συννεφιά και μελαγχολική διάθεση, ο κοσμάκης προσπαθεί να γιορτάσει τα Κούλουμα με ό,τι κι όσα μπορεί, κι εγώ να σας ευχηθώ από την καρδιά μου Καλή Σαρακοστή, πριν βάλω μπρος να γκρινιάζω πάλι, σκολιάτικα.
Ανάμεσα, λοιπόν, στο κοπάνισμα της ταραμοσαλάτας -παρεμπιπτόντως, την πέτυχα πάλι, η μαστόρισσα, φτου να μη ματιαστώ- και στο τηγάνισμα των καλαμαριών και των σουπιών τα τσιγαρίσματα, έκανα πολλές και βαθιές σκέψεις.
Κι όσο οι ατμοί του τηγανιού κι οι μυρωδιές του σκόρδου και του κρεμμυδιού με μαστούρωναν, σαν την πάλαι ποτέ Πυθία, έβαλα μπρος και το παραμιλητό κι άρχισα να καταλέω και να μωρολογώ.
Κι όσο πύρωναν οι φωτιές και τα τηγάνια, έπιασε και πύρωνε κι η δικιά μου αγανάχτηση πάλι, με αποτέλεσμα να τα παρατήσω όλα μισοκαμωμένα και να τρέξω να ξεσπάσω τη μάνητα και τη φούρια μου πού αλλού; Μα στο εργαλείο μου -λάπτοπ το λένε οι πολιτισμένοι αν το θυμάστε.
Κι όσο κι αν προσπαθώ, μέρα που είναι, να το παίξω τρελή κι αλλοπαρμένη για να ταιριάζω με το πνεύμα όλων των συμπασχόντων μου που κάνουν κι αυτοί την ανάγκη φιλότιμο και «το τρίβουν το πιπέρι» προς χάριν του εθίμου και για το καλό, τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μας τσουρουφλίζουν καθημερινά, καθώς θέλοντας και μη σαν τους αναστενάρηδες τα πατούμε και σαλτάρουμε βογκώντας, μου καίνε και μένα τη ψυχή και μου καταστρέφουν την όποια εορταστική και χαρούμενη διάθεση.
Κι εκείνο που με χαλάει πιο πολύ είναι που, όλοι μας -δεν βγάζω έξω μήτε τον εαυτό μου- μετά από το κάθε τραγικό γεγονός σπεύδουμε να το αναθεματίσουμε, να το καυτηριάσουμε και να το καταδικάσουμε, ψάχνοντας πάντα να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους να ρίξουμε πάνω τους το ανάθεμα κι ύστερα, Πόντιοι Πιλάτοι, με ξεπλυμένη συνείδηση να συνεχίσουμε με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο να ζούμε και να καλλιεργούμε τα Άνθη του Κακού.
Τούτες τις μέρες και μετά το πολλοστό βίαιο επεισόδιο σε σχολείο των Η.Π.Α. όπου κι άλλος νεαρός εγκληματίας, σχεδίασε και εκτέλεσε την αποτρόπαια πράξη του στερώντας τη ζωή σε δεκαεπτά εφήβους και τους δασκάλους τους, κι όπως απεδείχθη μάλιστα με τη συναυτουργία των αρχών που εκ των υστέρων παραδέχτηκαν πως δεν αποτίμησαν επαρκώς τις ενδείξεις που είχαν για το ποιόν και τον σκοπό του, όλοι πιάσαμε να τερετίζουμε ξανά το παλιό τροπάριο που λέει πως η κουλτούρα των όπλων και μόνο φταίει.
Συμφωνώ πως η εξοικείωση με τα όπλα και η ευκολία του να τα προμηθευτεί κανείς παίζει κύριο ρόλο, κι είμαι υπέρ της απαγόρευσης του εμπορίου κάθε είδους όπλου, αλλά και της καταδίκης όλων των εμπόρων του θανάτου.
Μα, επειδή στην εποχή μας το εμπόριο των όπλων, κακά τα ψέματα, ολοφάνερα το κάνουν πια τα ίδια τα κράτη και πολλά, για να μην πω τα περισσότερα απ’ αυτά, στηρίζουν τις οικονομίες τους πάνω στη βιομηχανία και τη διακίνησή τους, είναι ανέφικτο και ουτοπικό να πιστεύει κανείς πως θα γίνει ποτέ γενικός αφοπλισμός.
Εκείνο όμως που κάνει το όπλο και στη συνέχεια το κάθε είδους έγκλημα κατεστημένο πια στις κοινωνίες όλης της γης, είναι η διδασκαλία και η παραδοχή της βίας και του εγκλήματος σαν στοιχείο της ζωής των ανθρώπων, διδασκαλία που γίνεται καθημερινά και επίμονα μέσα από όλα τα μέσα ενημέρωσης και με κάθε τρόπο.
Λόγου χάριν, όποια ώρα της μέρας και της νύχτας ανοίξει κανείς την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο, θες για να ενημερωθεί με ειδήσεις, σχολιασμούς και εκπομπές επικαιρότητας, θες για να διασκεδάσει με ταινίες, σειρές, και εκπομπές που δείχνουν στις μέρες μας τρόπους για να ζει κανείς και ανθρώπους που πέτυχαν μέσω αυτών των τρόπων, αλλά και στις εφημερίδες, ακόμα και στα μυθιστορήματα και τη λογοτεχνία της εποχής μας, τα εγκλήματα, τα όπλα, η βία, ο παραβατισμός, η διαστροφή, ο εξευτελισμός των αξιών, η διαπόμπευση του καλού κ’ αγαθού και η καταστροφή του ανθρώπου από τον άνθρωπο είναι πάντα τα θέματα που προβάλλονται, για να διδάξουν τον νέο, τον αφελή, τον εύπιστο και τον αυτόν που εύκολα παρασύρετε στην εύκολη και την γρήγορη ευδαιμονία, για να τον πείσει και να τον κάνει να πιστέψει πως το έγκλημα κι η βία κι η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι πια ο μόνος τρόπος για να επιτύχει, να επιβληθεί, να κερδίσει και εν τέλει να υπάρξει.
Το παράδειγμα τώρα πια της βίας, της στέρησης της ελευθερίας, της επιβολής της εκμετάλλευσης και της στέρησης των πόρων και των δικαιωμάτων που πρέπει να χαίρει ο καθείς μας μέσα στην κοινωνία, το δίνουν ακόμα κι οι ίδιοι οι κυβερνώντες τους λαούς, που αδράχνουν τις εξουσίες παραπλανώντας με υποσχέσεις κι ύστερα επιδίδονται σε όργιο αυθαιρεσιών, επιβάλουν άδικους νόμους, φροντίζουν τα ίδια συμφέροντα, βιάζοντας και στερώντας τα δικαιώματα και την ελευθερία μας.
Γιατί πάντα «από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι», που λέει ο λαός, αλλά και το κακό παράδειγμα είναι πάντα το πιο εύκολο παράδειγμα.
Γι αυτό ας μην καταδικάζουμε μόνο τα όπλα, τη βία και το έγκλημα, αλλά εκείνους που τα εμπορεύονται, τα διδάσκουν και τα υπηρετούν παντί τρόπω και έργω.