ΘΑΝΑΣΗΣ ΞΑΝΘΟΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΞΑΝΘΟ
Το ημερολόγιο γράφει 29 Σεπτεμβρίου. Η ημερομηνία παραπέμπει στο φθινόπωρο. Και ο καιρός επίσης.
Είναι αργά. Μεσάνυχτα σχεδόν και οι δείκτες του ρολογιού φεύγουν κι έρχονται. Ξανά και ξανά. Η μπαλκονόπορτα είναι ανοιχτή και οι κουρτίνες ανεμίζουν στο δωμάτιο σαν άδειες σκέψεις στο μυαλό, που στήνουν χορό. Ο αέρας βουίζει ανελέητα απόψε και οι στάλες της βροχής χτυπούν στο παράθυρο, κάνοντας διάφορα σχήματα. Πλησιάζω προς το παράθυρο και παρατηρώ τα σχήματα αυτά. Πότε οριζόντιες και πότε κάθετες γραμμές. Άλλες μένουν κι άλλες χάνονται αμέσως. Πλάκα έχει.
Επιστρέφω προς το γραφείο. Ανάβω τη λάμπα και βάζω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Για συντροφιά. Η τηλεόραση δεν προβάλλει τίποτα το ενδιαφέρον. Το ραδιόφωνο το βαριέμαι για απόψε. Δεν έχω διάθεση για μουσική. Άλλωστε ο ήχος της βροχής με εμπνέει καλύτερα. Όπως και τα σχήματα που κάνουν οι αστραπές στον ουρανό. Τις παρατηρώ για ώρα. Άλλες μοιάζουν με ανθρώπους που γελούν, άλλες με ανθρώπους που κλαίνε. Σκέφτομαι σε πόσες σκέψεις μπορούν να σε οδηγήσουν κάποια φυσικά φαινόμενα. Είναι αστείο αν το καλοσκεφτεί κάποιος. Ή μπορεί και τρελό.
Αν διεισδύσεις όμως σε αυτή τη σκέψη, θα καταλάβεις ότι δεν απέχει και πολύ από τη δική μας πραγματικότητα. Και η ζωή μας χωρίζεται σε ανθρώπους που γελούν και σε ανθρώπους που κλαίνε. Όλοι περνάμε κατά καιρούς και από τα δύο στάδια. Το ζήτημα είναι πόσο μένει κανείς στο ένα ή στο άλλο συναίσθημα.
Απ’ την άλλη, θα ήταν βαρετό να υπήρχε μόνο το γέλιο ή μόνο το κλάμα στη ζωή μας. Θα ήταν άχαρο να γελάμε μόνο ή να κλαίμε. Για σκέψου… τα συναισθήματα αυτά συμπληρώνουν το ένα τ’ άλλο. Χαίρεσαι για κάτι ή με κάποιον, αλλά αυτό δεν κρατάει για πάντα. Ύστερα κλαις. Ξεσπάς γιατί φοβάσαι, πονάς, πληγώνεσαι, αδικείσαι, φωνάζεις. Όλα στη ζωή είναι στιγμές. Στιγμές που προκαλούν το ένα ή το άλλο συναίσθημα. Και μέσα από αυτές τις στιγμές, ξεπηδούν και οι άνθρωποι.
Σημασία έχει να τις ζούμε έντονα. Να μην τις προσπερνάμε και να μένουμε στην ουσία τους. Στο γιατί και πώς γίνονται. Και ποιος τις προκαλεί. Να μην φοβόμαστε να τις ζήσουμε. Οι καλές στιγμές μας πλημμυρίζουν φως, ελπίδα και αισιοδοξία. Υπάρχουν για να μας υπενθυμίζουν το πόσο όμορφο είναι να τις περνάς με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να κάνεις πράγματα που αγαπάς και σε εκφράζουν. Να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι. Να χαμογελάς δυνατά γιατί πέτυχες τον όποιο στόχο σου. Γιατί γεύεσαι την αγάπη, τον έρωτα, την επιτυχία. Οι κακές στιγμές έρχονται κι αυτές αναπάντεχα στη ζωή μας, δίχως να μας ρωτούν. Υπάρχουν για να μας κάνουν πιο δυνατούς και σίγουρους για τον εαυτό μας και τις επιλογές μας. Τόσο δυνατούς και σίγουρους που δεν είχαμε φανταστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μας διδάσκουν τι αξίζουμε πραγματικά, ποιοι άνθρωποι οφείλουν να στέκονται δίπλα μας και πόση σημασία έχουν οι αξίες και τα ιδανικά στη ζωή μας.
Όλα αυτά ακούγονται τόσο τετριμμένα και χιλιοειπωμένα. Αφού μας είναι γνωστά, όπως λέμε, τότε γιατί δεν εφαρμόζονται; Τι δεν κάνουμε σωστά τελικά; Γιατί δεν γελάμε οι άνθρωποι και γιατί δεν ξεσπάμε σε κλάματα όταν πρέπει; Γιατί πιέζουμε τον εαυτό μας, τις καταστάσεις και τους γύρω μας; Οι απαντήσεις αυτές έρχονται μέσα από τις στιγμές της ζωής. Μέσα από την καθημερινότητά μας. Κρύβονται στα απλά πράγματα που δεν χρειάζεται πάντα να αναλύουμε. Η ζωή, μας φέρεται όπως ακριβώς τις φερόμαστε κι εμείς. Ας μη την παραμελούμε κι ας γίνουμε σύμμαχοί της. Δίχως φόβο. Έτσι, θα ζούμε με οδηγό το συναίσθημα. Όποιο κι αν είναι αυτό κάθε φορά. Η ζωή ξέρει. Εμπιστεύσου την.
Σε λίγες ώρες ξημερώνει. Το ποτήρι με το κρασί τέλειωσε, η βροχή σταμάτησε και τα σχήματα από τις αστραπές στον ουρανό χάθηκαν. Σβήνω τη λάμπα του γραφείου, κλείνω τις κουρτίνες και πέφτω για ύπνο. Πολλές σκέψεις. Πού να χωρέσουν; Δεν βαριέσαι, αύριο πάλι…