ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΣΙΚΟΓΙΑΝΝΗ-ΜΠΑΣΤΑ

Μικρέ μου αγαπημένε με μάτια συνεπαρμένα
που τρυγούσαν τη ζωή,
που στέριωσαν τα παραμύθια της ανάσας που γεννιέται με φως,
με φωνή, με λαχτάρα.

Που οι τόποι που ζούσες, υπόσχονταν πως ξαγρυπνούσαν τα όνειρα,
την έγνοια της αγάπης, το δίκιο της ζωής.

Που τα χαμόγελα του φεγγαριού τα κρεμούσες στ’ αστέρια,
με ονόματα και αριθμούς για να μην ξοδεύονται από την πάχνη του μυαλού,
να μην λιγοστεύουν από τις σιωπές των ανθρώπων
και να έχουν αντοχές, φωνές, χαμόγελα και δάκρυα,
να μην έχουν θρήνους, φόβους και λυγμούς.

Τυχεροί;
Εμείς καταμεσής τ’ ουρανού και της νύχτας, ντυμένοι με το παράπονο
και ένα ατέλειωτο γιατί, περιδιαβαίνουμε, αλλάζοντας ονόματα στα λουλούδια,
το χώμα σπέρνοντας σπόρους και ευχές για παρηγοριά,
σηκώνουμε μεσίστιες τις σημαίες της λογικής της ύπαρξης,
της παρηγοριάς, για όσα δεν πρόφτασαν να ειπωθούν,
να χτιστούν με τις αναπνοές μας που τρυγούν τις μυρωδιές, τον φρέσκο αέρα.

Γιατί εμείς τώρα δεν έχουμε ορίζοντα,
δεν έχουμε προσανατολισμό,
γιατί δεν κυβερνάμε την μοίρα μας εμείς οι άνθρωποι,
γιατί είμαστε σκιές σ’ ένα θέατρο που κατεβάζει αυλαία με χειροκρότημα
και τριγυρνούμε μετά σε δρόμους σκοτεινούς και μονάχους,
σε χαμένες στιγμές που μας ζεσταίνουν λίγο και μετά,
αποκαΐδια πια, σκορπούν και χάνονται στις αποστάσεις,
στ’ απογεύματα, στα βράδια που ξεδιπλώνουν τη ζωή
και μετά κρύβονται, χαμένα στα συντρίμμια.

Σκιές, εκκολαπτόμενα αερικά και τρομαγμένοι άγγελοι,
που ταξιδεύουν με κομμάτια σύννεφα
και κρατούν στα χέρια τους τους ψιθύρους και τις αναπνοές των ζωντανών
κι ένα βιβλίο με τα μυστικά του Θεού και τα παράπονα των νεκρών χιλιάδες χρόνια.

Γιατί μες στο σκοτάδι και τον ύπνο
δεν ξεχωρίζεις τίποτα, δεν ξέρεις τι να πεις.

Και λες, θα είσαι εδώ! Πάντα!
Θα είμαστε πάντα μαζί!

Γιατί η ελπίδα δεν είναι ορφανή!